ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ὁ Μάρτυς καὶ οἱ σὺν αὐτῷ ἀθλήσαντες Μάρτυρες κατήγοντο ἀπὸ διάφορα μέρη, εἰς δὲ τὸν ἀριθμὸν ἦσαν τριακόσιοι. Ἀπῆλθον δὲ εἰς τὴν Ἁγίαν πόλιν Ἱερουσαλὴμ διὰ νὰ προσκυνήσουν, καὶ ἀφ’ οὗ ἐπροσκύνησαν ὅλα τὰ ἁγιάσματα ἐξῆλθον ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλήμ, καὶ ἀνεχώρησαν εἰς τὴν ἔρημον τοῦ Ἰορδάνου, καὶ ἐκεῖ διέτριβον. Ἐλθόντες δὲ μιᾷ τῶν ἡμερῶν ὅλοι εἰς τὸ ἐπίνειον Ἰόππην, εὗρον πλοῖον, εἰς τὸ ὁποῖον ἐπεβιβάσθησαν καὶ πλέοντες ἔφθασαν εἰς τὴν περίφημον νῆσον Κύπρον, εἰς τὸν λιμένα τῆς Πάφου. Ὅμως τὸ πλοῖον, κλυδωνιζόμενον ἀπὸ δυνατὸν καὶ μεγάλον ἄνεμον, συνετρίβη, οἱ δὲ Ἅγιοι θείᾳ χάριτι διεσώθησαν ὅλοι ἀβλαβεῖς, καὶ διεμοιράσθησαν εἰς ὅλην τὴν νῆσον τῆς Κύπρου. Ὁ δὲ Ἅγιος Κωνσταντῖνος, μετ’ ἄλλων τριῶν, ἦλθον εἰς μέρος τι, λεγόμενον τῆς Τραχειάδος, καὶ περιήρχοντο ἀποστολικῶς τὴν χώραν, κηρύσσοντες τὸν Χριστὸν Θεὸν ἀληθινόν.
Ἀκούσας τοῦτο ὁ ἡγεμὼν τῆς Κύπρου, Σαβῖνος ὀνόματι, διέταξε νὰ προσαχθῶσιν ἐνώπιόν του, οἱ δὲ Ἅγιοι ἐξετασθέντες ὡμολόγησαν τὸν Χριστὸν Θεὸν ἀληθινόν. Ἐπειδὴ δὲ ἠρνήθησαν νὰ ὑποταχθῶσιν εἰς τὰ κελεύσματα τοῦ ἡγεμόνος καὶ νὰ ἀρνηθῶσι τὸν Χριστόν, δέρονται μὲ ὠμὰ βούνευρα, ἔπειτα ἐγκλείονται εἰς φυλακήν. Τὴν ἄλλην ἡμέραν ὁ ἡγεμὼν διέταξε νὰ τοὺς παρουσιάσουν καὶ πάλιν πρὸ αὐτοῦ. Ἐπειδὴ δὲ καὶ πάλιν δὲν ἐπείθοντο νὰ θυσιάσουν εἰς θεὸν ἀλλότριον, προστάσσει νὰ τοὺς κρεμάσουν κατακέφαλα, καὶ νὰ καταξέουν τὰς σάρκας αὐτῶν μέχρις ὅτου ἐκοκκίνισεν ὅλη ἡ γῆ ἀπὸ τὸ χυθὲν αἷμά των. Ἔπειτα πάλιν ἁπλώνονται εἰς πυρακτωμένας σιδηρᾶς πλάκας, καὶ τούτου γενομένου ἔμειναν μὲ τὴν χάριν τοῦ ζωοδότου Χριστοῦ ἀβλαβεῖς. Μετὰ δὲ ταῦτα ἐνεκλείσθησαν καὶ πάλιν ἐν φυλακῇ καὶ μετὰ παρέλευσιν ἡμερῶν τινων, προστάξει τοῦ ἡγεμόνος, ἤγαγον αὐτοὺς ἐπὶ τοῦ βήματος ἀκριβῶς δὲ ἐξετάσας ὁ ἡγεμὼν καὶ εὑρὼν αὐτοὺς ἀμετασαλεύτους, μᾶλλον δὲ σταθερωτέρους εἰς τὴν τοῦ Χριστοῦ πίστιν, ἔδωκε τὴν ἀπόφασιν, καὶ ἀπέκοψαν τὰς τιμίας κεφαλὰς αὐτῶν. Τινὲς δὲ εὐλαβεῖς Χριστιανοὶ διὰ νυκτὸς παρέλαβον τὰ σώματα τῶν Ἁγίων καὶ τὰ ἐνεταφίασαν ἐντίμως εἰς ἓν χωρίον λεγόμενον Ὁρμήδιαν.