Ἔλεγον ἀκόμη διὰ τοῦτον τὸν θαυμάσιον Παμβώ, ὅτι τὴν ὥραν, καθ’ ἣν παρέδιδε τὴν μακαρίαν του ψυχὴν εἰς χεῖρας Θεοῦ, εὑρέθησαν ἐκεῖ ὁ Μακάριος ὁ πρεσβύτερος και ὁ Ἀμμώνιος, καὶ οἱ δύο οὗτοι θαυμάσιοι εἰς τὴν ἀρετὴν καὶ ἀκουσμένοι ἀγωνισταί. Ἦσαν ἀκόμη καὶ ἄλλοι ἀδελφοί, εἰς τοὺς ὁποίους εἶπε ταῦτα· «Ἀφοῦ ἦλθα εἰς αὐτὴν τὴν ἔρημον καὶ ἔκτισα αὐτὸ τὸ κελλίον καὶ κατῴκησα, ποτὲ δὲν ἔλειψε τὸ ἐργόχειρον ἀπὸ τὴν χεῖρά μου, ἀλλ’ οὔτε ἔλαβα καμμίαν χάριν ἀπό τινα, μέχρι καὶ τεμαχίου ἄρτου. Ἕως τώρα δὲ ὁσάκις ὡμίλουν ποτὲ δὲν μετενόησα. Τώρα ὑπάγω πρὸς τὸν Θεὸν μὲ λογισμόν, πῶς δὲν ἔβαλα ἀκόμη ἀρχὴν εἰς τὴν ἀρετήν, καθὼς ἤθελεν ὁ Θεός». Μᾶς ἔλεγον δὲ ἀκόμη οἱ Πατέρες, ὅτι ὁσάκις ἤθελον τὸν ἐρωτήσει ἢ διὰ κανένα νόημα τῆς θείας Γραφῆς ἢ διὰ καμμίαν ἀρετὴν πρακτικήν, ποτὲ δὲν ἀπεκρίθη εὐθύς. Ἀλλὰ ἔλεγεν· «Νὰ συλλογισθῶ, καὶ μὲ καιρὸν ἴσως καὶ δυνηθῶ, βοηθείᾳ Θεοῦ, νὰ δώσω τὴν ἀπόκρισιν εἰς αὐτόν».
Αὐτὸν τὸν ἀκριβῆ στοχασμὸν, τοῦ Ὁσίου, ὅπου εἶχεν εἰς τὰς ἐρωτήσεις, τὸν ἐθαύμασε καὶ ὁ Μέγας Ἀντώνιος καὶ ἄλλοι πολλοὶ μεγάλοι καὶ ἁγιώτατοι Πατέρες.