ἀνοίξαντες δὲ τὴν θήκην τὴν περιέχουσαν τὸ τίμιον λείψανον τῆς Ἁγίας Εὐφημίας, ἀπέθεσαν τὰ δύο ταῦτα βιβλία ἐπὶ τοῦ στήθους τῆς Ἁγίας ἐσφραγισμένα· ἀνοίξαντες δὲ πάλιν, μεθ’ ὡρισμένας ἡμέρας, εἶδον καὶ ἐξέστησαν· διότι τὸν μὲν τόμον τῶν αἱρετικῶν εὗρον ἐρριμμένον κάτωθεν τῶν ποδῶν τῆς Ἁγίας, τὸν δὲ τόμον τῶν Ὀρθοδόξων, τὸν περιέχοντα τὸν ὅρον καὶ τὴν ἀπόφασιν τῆς Ἁγίας Συνόδου, κρατούμενον ὑπὸ τῆς Μάρτυρος εἰς τὰς ἀγκάλας της. Τούτου δὲ γενομένου, ἐθαύμασαν ἅπαντες διὰ τὸ τοιοῦτον παράδοξον· ἐκ τούτου οἱ μὲν Ὀρθόδοξοι ἐστηρίχθησαν εἰς τὴν πίστιν καὶ ἐδόξασαν τὸν Θεόν, τὸν ποιοῦντα καθ’ ἑκάστην μεγάλα καὶ παράδοξα θαύματα πρὸς ἐπιστροφὴν καὶ διόρθωσιν τῶν πολλῶν, οἱ δὲ αἱρετικοὶ Μονοφυσῖται κατησχύνθησαν.
Τοῦτο λοιπὸν τὸ χάριτας βρύον ἱερὸν λείψανον τῆς Ἁγίας μετεκομίσθη ἀκέραιον ἐκ Χαλκηδόνος εἰς Κωνσταντινούπολιν, πρὸ τῆς ἁλώσεως αὐτῆς, ὅπου καὶ ὁ τότε ἀοίδιμος Πατριάρχης Κωνσταντῖνος ἤγειρε Ναὸν πρὸς τιμὴν τῆς Ἁγίας. Γενομένης δὲ τῆς ἁλώσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως ὑπὸ τῶν Τούρκων καὶ μετατεθέντων πάντων τῶν ἱερῶν λειψάνων ἐν τῷ πανσέπτῳ Ναῷ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, εἰς τὸν ὁποῖον μετεφέρθη τότε καὶ τὸ Πατριαρχεῖον, μετετέθη ἐκεῖ καὶ τὸ λείψανον τῆς Ἁγίας. Ἐκεῖθεν μετατεθέντος καὶ πάλιν τοῦ Πατριαρχείου εἰς τὸν Ἱερὸν Ναὸν τῆς Παμμακαρίστου, μετεκομίσθη ἐκεῖ ὁμοῦ μετὰ τῶν λοιπῶν καὶ τὸ ἱερὸν λείψανον τῆς Ἁγίας. Ἐπειδὴ δὲ κατὰ τὰς πικρὰς ἐκείνας ἡμέρας τῆς αἰχμαλωσίας δὲν ἔπαυον οἱ κατακτηταὶ νὰ μεταχειρίζωνται κάθε εἴδους πικρίαν κατὰ τῶν Χριστιανῶν, ἁρπάζοντες μεταξὺ τῶν ἄλλων τοὺς ἱεροὺς Ναοὺς καὶ μετατρέποντες αὐτοὺς εἰς τζαμία, ἥρπασαν καὶ τὸν Ναὸν τῆς Παμμακαρίστου καὶ ὡς ἐκ τούτου τὸ Πατριαρχεῖον μετεφέρθη ἐκ νέου εἰς τὸν πάνσεπτον Ναὸν τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ τροπαιοφόρου, ἐν Φαναρίῳ ὅπου καὶ νῦν εὑρίσκεται. Μετηνέχθη τότε ἐκεῖ καὶ τὸ ἱερὸν λείψανον τῆς Ἁγίας, ὅπερ θείᾳ εὐδοκίᾳ διασῴζεται μέχρι τῆς σήμερον, τιμώμενον καὶ σεβόμενον ὄχι μόνον παρὰ τῶν εὐσεβῶν καὶ Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, ἀλλὰ καὶ παρὰ τῶν ἑτεροδόξων, βρύον ἰάματα εἰς τοὺς μετ’ εὐλαβείας προσερχομένους.