ὁ μὲν πατὴρ παρέλαβε τὴν θυγατέρα του ζωντανὴν καὶ ἐπέστρεψεν εἰς τὸν οἶκόν του χαίρων καὶ τὸ παράδοξον διηγούμενος, τὸ δὲ πλῆθος τοῦ λαοῦ, βλέποντες τὸ τοιοῦτον θαυμάσιον, ἐξεπλάγησαν· ὅθεν καὶ ηὐχαρίστουν μεγάλως τὸν Θεὸν καὶ τὸν Τίμιον Πρόδρομον, καὶ ἔκτισαν μέγιστον καὶ ὡραιότατον Ναὸν εἰς τὸ ὄνομά του.
Λέγεται δὲ καὶ τοῦτο ἀκόμη περὶ τῆς ἁγίας ταύτης χειρός. Ὅτι κατὰ τὴν ἡμέραν τῆς ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ἤτοι κατὰ τὴν ιδ’ (14ην) τοῦ Σεπτεμβρίου, ὑψώνετο καὶ ἡ τιμία αὕτη χεὶρ τοῦ Βαπτιστοῦ καὶ ἄλλοτε μὲν ἐξήπλωνε τοὺς δακτύλους της, ἄλλοτε δὲ τοὺς συνέστελλε καὶ μὲ τὴν ἔκτασιν ἢ συστολὴν ἐφανέρωνε τὴν μέλλουσαν εὐτυχίαν ἢ δυστυχίαν. Διὰ τοῦτο καὶ πολλοὶ βασιλεῖς εἶχον ἀγάπην καὶ πόθον πολὺν νὰ ἀποκτήσωσι τὸν ἱερὸν αὐτὸν θησαυρόν, ἐξαιρέτως δὲ Κωνσταντῖνος καὶ Ρωμανὸς οἱ Πορφυρογέννητοι, ὧν ὁ μὲν Κωνσταντῖνος ἐβασίλευσεν ἐν ἔτει ἀπὸ Χριστοῦ ϡιβ’ (912), ὁ δὲ Ρωμανὸς ἐν ἔτει ϡνθ’ (959). Ὅτε λοιπὸν αὐτοὶ ἐβασίλευον, διά τινος Διακόνου τῆς Ἀντιοχείας, Ἰὼβ καλουμένου, μετεκομίσθη εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν ἡ τιμία αὕτη χείρ, κατ’ αὐτὴν τὴν ἑσπέραν τῶν Θεοφανείων, κατὰ τὴν ὁποίαν εἶναι παράδοσις νὰ γίνεται ὁ ἁγιασμὸς εἰς τοὺς Χριστιανούς, ἤτοι κατὰ τὴν παραμονὴν τῶν Θεοφανείων. Ὅθεν ὁ φιλόχριστος βασιλεὺς (ὁ Κωνσταντῖνος δηλαδὴ) μετὰ πόθου πολλοῦ ταύτην κατησπάσατο καὶ εἰς τὰ βασίλεια αὐτοῦ ἀπεθησαύρισε. Τελεῖται δὲ ἡ αὐτοῦ Σύναξις ἐν τοῖς Φωρακίου.