ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ τὰ Ἅγια τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἑορτάζομεν σήμερον ἐν πάσαις ταῖς ἁγίαις τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησίαις, τὴν ἀγρυπνίαν τελοῦντες ἀφ’ ἑσπέρας. Ἐπειδή, ἀφοῦ παρῆλθον τὰ τριάκοντα ἔτη τῆς ἡλικίας του, ἠθέλησεν ὁ Κύριος νὰ φανερωθῇ εἰς τοὺς ἀνθρώπους, ὅτι εἶναι Θεὸς ἐν σώματι, καὶ ὅταν ὁ Κύριος ἐβαπτίζετο [1] ἀπὸ τὸν Ἰωάννην, ἐμαρτυρήθη ἄνωθεν ἀπὸ τὸν Θεὸν καὶ Πατέρα μὲ τὴν φωνὴν καὶ τὴν ἐπέλευσιν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅτι εἶναι Υἱὸς γνήσιος καὶ ὁμοούσιος αὐτοῦ, ἔκτοτε λοιπὸν ἐγνωρίσθη εἰς ὅλους διὰ τῶν θαυμάτων καὶ τῆς ὑψηλῆς του διδασκαλίας, ὅτι αὐτὸς εἶναι βεβαίως ὁ Θεὸς τῶν πατέρων ἡμῶν ὁ διὰ τῶν Προφητῶν φανερῶς κηρυττόμενος.

Ἦλθε δὲ εἰς τὸ Βάπτισμα δι’ αἰτίαν τοιαύτην. Ὅταν ὁ Κύριος ἔγινεν ἄνθρωπος δι’ ἡμᾶς, ἐπλήρωσεν ὅλον τὸν Νόμον καθ’ ὅλον τὸ διάστημα τῆς ζωῆς του. Ἐπειδὴ δὲ ὁ Ἰωάννης ἦλθεν ἐκ τῆς ἐρήμου καὶ ἐβάπτιζεν εἰς τὸν Ἰορδάνην, κατὰ τὸ γενόμενον εἰς αὐτὸν ρῆμα τοῦ Θεοῦ, ἤτοι κατὰ τὸ πρόσταγμα καὶ τὸν Νόμον τοῦ Θεοῦ, ὡς λέγει ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς (Λουκ. γ’ 2), θέλων ὁ Κύριος νὰ πληρώσῃ καὶ τὸ ρῆμα τοῦτο ὡς θεῖον Νόμον, προσῆλθε μετὰ τὸ τριακοστὸν τῆς ἡλικίας του ἔτος εἰς τὸν Βαπτιστὴν Ἰωάννην ἵνα βαπτισθῇ ὡς οἱ λοιποὶ ἄνθρωποι, μολονότι δὲν εἶχε χρείαν βαπτίσματος, καθὸ ἀναμάρτητος ὤν. Ὁ δὲ Ἰωάννης, εὐλαβούμενος τὸν Κύριον, καὶ τὴν ἰδικήν του ἀναξιότητα λογιζόμενος, ἔλεγεν· «Ἐγὼ χρείαν ἔχω ὑπὸ σοῦ βαπτισθῆναι, καὶ σὺ ἔρχῃ πρός με;». Ἀλλ’ ὁ Κύριος θαρσοποιεῖ καὶ παρακινεῖ τὸν Ἰωάννην εἰς τὸ νὰ τὸν βαπτίσῃ, δεικνύων εἰς αὐτόν, ὅτι ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον νομίζει ἀπρεπές, αὐτὸ μάλιστα εἶναι πρέπον, δηλαδὴ τὸ νὰ βαπτισθῇ ὁ Δεσπότης ἀπὸ τὸν δοῦλον. Διὰ τοῦτο καὶ λέγει εἰς αὐτόν· «Ἄφες ἄρτι, οὕτω γὰρ πρέπον ἡμῖν ἐστι, πληρῶσαι πᾶσαν δικαιοσύνην». Δικαιοσύνην δὲ ἐδῶ ὀνομάζει ὁ Κύριος τὴν πλήρωσιν ὅλων τῶν ἐντολῶν, κατὰ τὸν θεῖον Χρυσόστομον (λόγος εἰς τὸ Βάπτισμα), ὡσὰν νὰ ἔλεγεν· «Ἐπειδὴ ἐγὼ ἐπλήρωσα ὅλας τὰς ἄλλας ἐντολὰς τοῦ θείου Νόμου, αὕτη δὲ μόνη ἔμεινε, διὰ τοῦτο πρέπει νὰ πληρώσω καὶ ταύτην».