ΦΩΣΤΗΡΙΟΣ ὁ ἐν Ἁγίοις πατὴρ ἡμῶν, λάμψας ἐξ Ἀνατολῶν ὡς ἥλιος, μετέβη εἰς τὰ μέρη τῆς Δύσεως. Ἀναβαίνων δὲ ἐφ’ ὑψηλοῦ ναὶ ἡσύχου ὄρους, ἀΰλως εἰς τὸν ἄϋλον Θεὸν προσηύχετο, ὑπερκοπιάζων καὶ δουλαγωγῶν ἑαυτὸν μὲ νηστείας, μὲ ἀγρυπνίας, μὲ χαμευνίας, καὶ πᾶσαν ἄλλην κακοπάθειαν· ὅθεν ἐκ τούτων ἔγινεν ἀληθῶς φωστὴρ συμφώνως μὲ τὸ ὄνομά του, λάμπων εἰς τὴν οἰκουμένην, διότι φυλάττων τὸ σῶμα αὐτοῦ ἁγνὸν καὶ τὴν ψυχὴν καθαράν, καὶ τηρῶν τὸ κατ’ εἰκόνα ἀμόλυντον ὅσον ἦτο δυνατόν, ἐγένετο οἰκητήριον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καὶ ὡς ἐτι τούτου ἐπλούτισεν ὁ ἀοίδιμος τὴν χάριν τῶν θαυμάτων, ἰατρεύων πᾶσαν πολυχρόνιον ἢ ὀλιγοχρόνιον ἀσθένειαν πάντων τῶν ἀσθενῶν ἐκείνων ὅσοι προσήρχοντο πρὸς αὐτὸν μετὰ πίστεως.

Ὄχι δὲ μόνον ταῦτα, ἀλλὰ καὶ ἄρτον ἐδέχετο ἐκ τῶν οὐρανῶν ὁ μακάριος Φωστήριος, καθὼς καὶ ὁ Προφήτης Ἠλίας, ὁ ὁποῖος ὅμως ἐλάμβανε τὸν ἄρτον διὰ τοῦ κόρακος, ὁ δὲ μέγας οὗτος Φωστήριος, τὸν ἐλάμβανε διὰ θείου Ἀγγέλου, καίτοι δὲν ἔβλεπεν αὐτὸν κατὰ θείαν τινὰ οἰκονομίαν· διότι φέρων καθ’ ἑκάστην τὸν ἄρτον ὁ Ἄγγελος, ἔθετεν αὐτὸν εἴς τινα ἰδιαίτερον τόπον χωρὶς νὰ γίνεται ὁρατὸς ἀπὸ τὸν Ἅγιον. Ἐὰν δὲ ἤρχοντο πρὸς αὐτὸν δύο καὶ τρεῖς καὶ περισσότεροι, ἀδελφοὶ ξένοι, ὅσος ἦτο ὁ ἀριθμὸς τῶν ἀδελφῶν τόσοι εὑρίσκοντο καὶ οἱ ἄρτοι εἰς τὸν διωρισμένον τόπον. Ποῖος ποτὲ εἶδε τοιοῦτον θαῦμα ἐξαίσιον ἢ ἤκουσε τοιοῦτον παράδοξον; Διότι σπανίως καὶ εἰς πολὺ ὀλίγους Ἁγίους τοῦτο συνέβη. Πλὴν δὲν ἠξιώθη ὁ μακάριος Φωστήριος τὸ τοιοῦτον θαυμάσιον ἕως τέλους τῆς ζωῆς του, διότι ἄλλως ἔδοξε τῇ Θείᾳ Προνοίᾳ· ἐν ὅσῳ γὰρ ἔζη κατὰ μόνας, ἡσυχάζων καὶ σχολάζων εἰς μόνον τὸν Θεόν, ἔφερεν εἰς αὐτὸν τὸν ἄρτον ὁ Ἅγγελος· ὅταν δὲ συνέστησε Μοναστήριον μὲ τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ καὶ συνήθροισε πολλοὺς Μοναχούς, τότε δὲν ἐλάμβανε πλέον τὸν ἄρτον παρὰ Θεοῦ, ἀλλὰ ἐκ τοῦ ἐργοχείρου του ἐπορίζετο ὄχι μόνον τὰ πρὸς ἰδίαν αὐτοῦ συντήρησιν ἀναγκαῖα, ἀλλὰ πολλὰ ἐχορήγει πρὸς συντήρησιν καὶ πολλῶν ἄλλων.