Θεόδωρος τὸ ὄνομά μου». Λαβόντες λοιπὸν αὐτὸν οἱ εἰς τοῦτο διωρισμένοι ὑπηρέται, τὸν ἔδειραν σφοδρῶς καὶ τὸν ἐκτύπησαν μὲ τὴν μάχαιραν εἰς τὸν μηρὸν κρημνίσαντες αὐτὸν ἀπὸ τὴν κλίμακα τοῦ σαραγίου, ἤρχισαν δὲ νὰ τὸν ὁδηγῶσιν εἰς τὸν τόπον τῆς καταδίκης χωρὶς νὰ ἀντιλέγῃ τελείως, ἀλλ’ ἔχων, ὁ εὐλογημένος, φαιδρὸν καὶ χαρωπὸν τὸ πρόσωπον, συνωμίλει μετ’ ἐκείνων, οἵτινες ἔμελλον νὰ τὸν φονεύσωσιν, οὕτως ὥστε ἐνόμιζέ τις ὅτι δὲν εἶναι δι’ αὐτὸν ὁ θάνατος, θάνατος ἀλλὰ ζωή. Ἔπειτα τοῦ λέγουν· «Ἰδού, ἔχομεν νὰ σὲ κρεμάσωμεν». Καὶ ὁ Μάρτυς λέγει πρὸς αὐτοὺς μετὰ χαρᾶς· «Καὶ ποῦ εἶναι τὸ σχοινίον;». Οἱ δὲ δήμιοι τοῦ τὸ ἔδωκαν καὶ λαβὼν ἐφίλησεν αὐτὸ καὶ τὸ ἔβαλεν εἰς τὸν λαιμόν του· καὶ λέγει πρὸς αὐτούς· «Πηγαίνετέ με τώρα ὅπου θέλετε».

Λαβόντες λοιπὸν τὸν Μάρτυρα οἱ δήμιοι τὸν ἔφεραν εἰς τὸν τόπον τῆς καταδίκης, Παρμὰκ Καπὶ λεγόμενον, ἐμπρὸς δὲ τούτων πορευόμενος ὁ κήρυξ ἐφώναζεν ὅτι «Ὅποιος ἀρνεῖται τὴν πίστιν του, τοιαῦτα παθαίνει». Ποιήσας δὲ ἐκεῖ ὁ Ἅγιος προσευχὴν καὶ ζητήσας συγχώρησιν ἀπὸ πάντας τοὺς εὑρεθέντας Χριστιανούς, ἀνέβη μόνος του εἰς μίαν πέτραν ὑψηλὴν καὶ παραδίδων τὸν ἑαυτόν του εἰς τοὺς δημίους ἀπηγχονίσθη ὑπ’ αὐτῶν καὶ οὕτως ἔλαβε τοῦ Μαρτυρίου τὸν στέφανον ὁ μακάριος. Τὸ δὲ τίμιόν του λείψανον ἔρριψαν εἰς τὴν θάλασσαν, ἀλλὰ μεθ’ ἡμέρας ἐξέβαλεν αὐτὸ εἰς τὴν ξηράν. Ὅθεν οἱ Χριστιανοί, λαβόντες ἄδειαν παρὰ τοῦ κριτοῦ, ἐνεταφίασαν αὐτὸ ἐντίμως εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου, ἔξω εἰς τόπον καλούμενον Μόθωνα, ζητηθὲν δὲ ὕστερον δὲν εὑρέθη ἕως δὲ τὴν σήμερον οὐδεὶς γνωρίζει τί ἔγινεν.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ