Ἄλλοτε πάλιν ἐπῆγε στρατηγός τις εἰς τὸ ὄρος ἐκεῖνο, εἰς τὸ ὁποῖον κατῴκει ὁ Ὅσιος, ἵνα κυνηγήσῃ. Βλέπων δὲ μακρόθεν τὸν Ὅσιον καὶ μαθὼν παρὰ τῶν ἀνθρώπων του ποῖος εἶναι, εὐθὺς ἐπήδησε κάτω ἐκ τοῦ ἵππου του καὶ πλησιάσας τὸν ἐχαιρέτησεν· εἶτα τὸν ἠρώτησε τί κάμνει ἐκεῖ εἰς τὸ ὄρος. Ὁ δὲ Ὅσιος τὸν ἀντηρώτησε· «Καὶ σὺ τί ἀνέβης ἐδῶ νὰ πράξῃς;». Ὁ στρατηγὸς ἀπεκρίθη· «Ἦλθον ἵνα κυνηγήσω»· ἀνταπεκρίθη ὁ γέρων· «Καὶ ἐγὼ κυνηγῶ τὸν ἰδικόν μου Θεὸν καὶ ἀγαπῶ νὰ τὸν λάβω καὶ ποθῶ νὰ τὸν ἴδω καὶ δὲν θέλω ἀφήσει τὸ καλὸν τοῦτο κυνήγιον». Ταῦτα ἀνούσας ὁ στρατηγὸς ἐθαύμασε καὶ ὠφεληθεὶς ἀνεχώρησεν.
Οὗτος ὁ Ὅσιος ἤλεγξε τοὺς στρατιώτας, τοὺς ὁποίους ἔστειλεν ὁ βασιλεὺς Θεοδόσιος, ἵνα θανατώσωσι τοὺς ἀνθρώπους ἐκείνους, οἵτινες ἐκρήμνισαν ἐν Ἀντιοχείᾳ τοὺς ἀνδριάντας τῆς συζύγου του· διότι καταβὰς οὗτος ἀπὸ τοῦ ὄρους ἐκράτησε τοὺς ἀποσταλέντας δύο στρατηγοὺς εἰς τὸ μέσον τῆς ἀγορᾶς, οἱ δὲ μαθόντες ποῖος εἶναι, εὐθὺς ἐπήδησαν ἀπὸ τὰ ἄλογα καὶ ἠσπάζοντο τὰς χεῖρας καὶ τὰ γόνατά του. Ὁ δὲ εἶπε πρὸς αὐτοὺς νὰ εἴπωσιν εἰς τὸν βασιλέα, ὅτι ἄνθρωπος ὤν, δὲν πρέπει νὰ ὀργίζηται ἀμέτρως κατὰ τῶν ὁμοίων του ἀνθρώπων καὶ ἀντὶ τῶν ἰδικῶν του ἀψύχων εἰκόνων νὰ παραδίδῃ εἰς θάνατον τὰς τοῦ Θεοῦ εἰκόνας, ἤτοι τοὺς ἀνθρώπους, ἐν ᾧ μάλιστα εἰς ἡμᾶς μὲν εἶναι εὔκολον πάλιν νὰ ἀναπλάσωμεν τὰς χαλκᾶς εἰκόνας, εἰς δὲ τὸν βασιλέα δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἐπαναφέρῃ τὰ σφαγέντα σώματα εἰς τὴν ζωήν· καὶ τί λέγω σώματα; οὐδὲ μίαν τρίχα δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ κατασκευάσῃ. Ταῦτα εἶπε μὲ Συριακὴν γλῶσσαν οἱ δὲ στρατηγοὶ μεταγλωττίσαντες ταῦτα εἰς τὴν Ἑλληνικήν, τὰ ἀνέφερον εἰς τὸν βασιλέα.
Οὗτος ὁ Ὅσιος Μακεδόνιος διὰ προσευχῆς του ἔκαμε τὴν μητέρα τοῦ Θεοδωρήτου νὰ γεννήσῃ υἱόν, αὐτὸν τὸν ἴδιον Θεοδώρητον, διότι ἦτο πρῶτον στεῖρα καὶ ἄτεκνος· ὅθεν καὶ Θεοδώρητος ὠνομάσθη ὁ υἱός της οὗτος, ὡς παρὰ τοῦ Θεοῦ δεδωρημένος. Ἐπειδὴ δὲ ποτὲ ἡ μήτηρ του ἐκινδύνευε νὰ ἀποβάλῃ, ὅταν ἐν γαστρὶ εἶχε τὸν Θεοδώρητον, τούτου ἕνεκα ὁ Ὅσιος ἔδωκεν εἰς αὐτὴν ὕδωρ εὐλογημένον παρ’ αὐτοῦ καὶ ἔπιε καὶ οὕτως ἐλυτρώθη ἐκ τοῦ κινδύνου. Γνησίως λοιπὸν δουλεύσας τῷ Θεῷ ὁ ἀοίδιμος ἐπὶ ἑβδομήκοντα ἔτη ἀπῆλθε πρὸς Κύριον, τὸ δὲ ἅγιον αὐτοῦ λείψανον κατετέθη μετὰ τῶν λειψάνων τῶν Ὁσίων Ἀφραάτου καὶ Θεοδοσίου [3].