ἐφώναξεν ἡ Ἁγία φωνήν, ἡ ὁποία διαπεράσασα εἰς τὰ ὦτα τοῦ Ζωσίμου, ὅστις ἐκοιμᾶτο, ἔλεγεν· «Ἀπόρριψον τὴν βρωμερὰν ταύτην ἔξω τοῦ Μοναστηρίου», δείξασα ταύτην καὶ μὲ τὴν χεῖρα. Ὁ δὲ Ζώσιμος μὲ φόβον πολὺν ἐσηκώθη καὶ εἶπεν εἰς τὰς ὑπηρετρίας ἐκείνης· «Σηκώσατε ἀμέσως ἀπ’ ἐδῶ τὴν κυρίαν σας καὶ ἐκβάλετε αὐτὴν ἔξω ὁμοῦ μὲ τὴν κλίνην της». Αἱ δὲ ὑπηρέτριαι πλησιάσασαι ἔντρομοι εἰς τὴν κλίνην εὗρον τὴν κυρίαν των νεκράν.
Ὅτε δὲ ὁ τοῦ Μοναστηρίου ἐκείνου Ἡγούμενος ἀπῆλθε πρὸς Κύριον, τότε ὅλοι οἱ ἀδελφοί, ἀφήσαντες μόνον τον Ζώσιμον φύλακα εἰς τὸ Μοναστήριον, ἐπῆγαν εἰς τὸν Ἐπίσκοπον Ἰωάννην, μὲ σκοπὸν νὰ προχειρισθῇ παρ’ αὐτοῦ ἄλλος ἄξιος Ἡγούμενος. Ὁ δὲ Ἐπίσκοπος ἠρώτησεν· «Εἶναι καὶ ἄλλος ἀδελφὸς εἰς τὸ Μοναστήριον;». Ἐκεῖνοι εἶπον· «Δὲν εἶναι ἄλλος εἰμὴ εἷς μόνον, ὅστις ἔμεινε διὰ νὰ φυλάττῃ τὸ Μοναστήριον». Ὁ Ἐπίσκοπος ἀπεκρίθη· «Ἐγὼ γνωρίζω, ὅτι ἐκεῖνος εἶναι ἄξιος διὰ νὰ γίνῃ Ἡγούμενος». Ὅθεν τοῦτον προσκαλέσας, ἐσφράγισεν εὐθὺς αὐτὸν καὶ τὸν παρέδωκεν εἰς αὐτοὺς λέγων· «Ἰδού, ἀδελφοί, ὁ ἐκ Θεοῦ σφραγισθεὶς ἐπιστάτης σας καὶ Ἡγούμενος».
Μετ’ ὀλίγον καιρὸν ἐχειροτόνησαν τὸν Ὅσιον καὶ Ἱερέα, ἐποίμαινε δὲ τὸ ποίμνιόν του χρόνους τεσσαράκοντα μὲ πᾶσαν πρᾳότητα καὶ ἀνεξικακίαν, μὲ ἀγάπην καθαρὰν καὶ μὲ συμπάθειαν ὑπερβολικήν. Ὅταν δὲ ἀπέθανεν ὁ Ἐπίσκοπος τῶν ἐν Σικελίᾳ Συρακουσῶν μὲ ψῆφον Θεοῦ καὶ μὲ τὰς παρακλήσεις ὅλων τῶν ἐκεῖ Χριστιανῶν ἔγινεν ὁ Ἅγιος Ἐπίσκοπος τῆς Σικελίας ἀπὸ τὸν Πάπαν τῆς Ρώμης Θεόδωρον Α’, ἐκυβέρνησε δὲ τὴν Ἐπισκοπήν του ὁσίως καὶ θεαρέστως χρόνους δέκα τρεῖς. Θαύματα λοιπὸν πολλὰ ποιήσας καὶ ἀσκητικῶς πολιτευσάμενος, ἀπῆλθε πρὸς Κύριον, πολλοὶ δὲ ἀσθενεῖς ἐθεραπεύθησαν ἀπὸ διαφόρους ἀσθενείας καὶ πρὸ τῆς ταφῆς καὶ μετὰ τὴν ταφήν του. Δαιμονισμένοι ἠλευθερώθησαν, τυφλοὶ ἀνέβλεψαν καί τις Χριστιανός, ἔχων τὴν σύζυγόν του αἱμορροοῦσαν, λαβὼν ἓν τεμάχιον ἀπὸ τὸ ἔνδυμα τοῦ Ἁγίου καὶ δοὺς αὐτὸ εἰς τὴν γυναῖκα, ἔγινε πρόξενος τῆς ἰατρείας τοῦ πάθους της, διότι ἐστάθη παρευθὺς ἡ ρῦσις τοῦ αἵματός της.