Μίαν φορὰν ὁ Ὅσιος ἠθέλησε νὰ ὑπάγῃ εἰς ἓν χωρίον, καὶ ἰδοὺ ἔρχονται πτωχοί τινες, οἱ ὁποῖοι ἠθέλησαν νὰ λάβωσιν ἐλεημοσύνην ἀπὸ τὸν Ἅγιον· εἷς δὲ τούτων ὑπεκρίθη ὅτι ἦτο νεκρός, οἱ δὲ ἄλλοι παρεκάλουν ἐμπαικτικῶς τὸν Ὅσιον νὰ δώσῃ τὰ ἔξοδα εἰς ταφὴν τοῦ νεκροῦ· ὁ δὲ Ὅσιος παρεκάλεσε μὲν νὰ συγχωρηθῶσιν αἱ ἁμαρτίαι τοῦ ὑποκριθέντος τὸν θάνατον, τὴν δὲ ψυχήν του ἔκαμε νὰ χωρισθῇ ἀπὸ τὸ σῶμα καὶ νὰ ἀποθάνῃ τῇ ἀληθείᾳ· ἀλλὰ πάλιν ὕστερον ἀνέστησεν αὐτὸν παρακληθεὶς ἀπὸ τοὺς ἄλλους συντρόφους του.
Οὗτος ὁ θεῖος Ἰάκωβος διὰ τὰς πολλὰς ἀρετάς του ἔγινεν Ἐπίσκοπος τῆς πατρίδος του Νισίβεως, καὶ ἦτο παρὼν εἰς τὴν ἐν Νικαίᾳ συναχθεῖσαν πρώτην Οἰκουμενινην Σύνοδον, ἥτις τον δυσσεβέστατον Ἄρειον παρέδωνεν εἰς τὸ ἀνάθεμα καὶ ἐνῷ ἐκεῖνος ἐσπούδαζε νὰ γίνῃ δεκτὸς πάλιν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν καὶ νὰ συλλειτουργήσῃ δολερῶς, ὁ θεῖος οὗτος Ἰάκωβος μετὰ τῶν λοιπῶν πατέρων ἐθανάτωσαν αὐτὸν διὰ τῆς προσευχῆς των, καθότι μέσα εἰς τὸ ἀναγκαῖον ὅλα τὰ σπλάγχνα ἐκείνου ἐχύθησαν.
Ἀλλὰ καὶ ὅτε, ὁ βασιλεὺς τῶν Περσῶν Σαπώριος ἐπῆγε νὰ πολιορκήσῃ μὲ στρατεύματα τὴν Νίσιβιν, καὶ ἔκαμε πολλὰς μηχανὰς διὰ νὰ κυριεύσῃ τὴν πόλιν, τότε ὁ θεῖος οὗτος Ἰάκωβος φανεὶς μόνος ἔτρεψε τοὺς Πέρσας εἰς φυγήν, διότι παρεκάλεσε τὸν Θεὸν καὶ ἔστειλε κατ’ αὐτῶν σύννεφον σκνίπας καὶ κώνωπας, τὰ ὁποῖα ἔντομα ὥρμησαν κατὰ τῶν ἵππων καὶ τῶν ἐλεφάντων τῶν Περσῶν, καὶ δαγκάνοντα αὐτούς, τοὺς ἔκαμον νὰ σπάσωσι τὰ δεσμὰ καὶ νὰ φεύγωσιν. Ὅθεν ὁ βασιλεὺς βλέπων τὸ παράδοξον τοῦτο καὶ μὴ ἠξεύρων τί νὰ κάμῃ, ἐγύρισεν ἄπρακτος εἰς τὴν Περσίαν. Μὲ τὰ τοιαῦτα θαύματα διαλάμψας ὁ θεῖος Ἰάκωβος καὶ πλήρης ἡμερῶν γενόμενος, μακαρίως ἀνεπαύσατο ἐν Κυρίῳ.