ΙΑΚΩΒΟΣ ὁ Ὅσιος πατὴρ ἡμῶν ἦτο κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου ἐν ἔτει τιη’ (318) γέννημα καὶ θρέμμα ὑπάρχων τῆς μεγαλουπόλεως Νισίβεως, ἥτις πρότερον μὲν ἐλέγε το Ἀντιόχεια Μυγδονική, τώρα δὲ ὀνομάζεται Νισιβίν, εὑρισκομένη ἐν τῇ Μεσοποταμίᾳ. Οὗτος λοιπὸν ἀγαπήσας τὴν ἐρημικὴν καὶ ἥσυχον ζωήν, ἀνέβη εἰς τὰς ἐκεῖ ὑψηλοτάτας κορυφὰς τῶν ὀρέων καὶ ὑπέμενεν ὁ ἀοίδιμος ἀνδρείως τὰς βασάνους τῆς φύσεως, καταφλεγόμενος μὲν ἀπὸ τὸ καῦμα τοῦ θέρους, ταλαιπωρούμενος δὲ ἀπὸ τὴν ψυχρότητα τοῦ χειμῶνος. Φαγητὸν μὲν εἶχε τὰς ἀγρίας βοτάνας, ποτὸν δὲ νερὸν μέτριον, καὶ ἔνδυμα εὐτελές· καὶ διὰ νὰ εἴπω συντόμως, ὁ Ὅσιος οὗτος τὸ μὲν σῶμά του κατεξήρανε μὲ τὴν τραχυτάτην ἄσκησιν, τὴν δὲ ψυχήν του ἔτρεφε πάντοτε καὶ ἐζωογόνει μὲ τὴν πνευματικὴν τροφήν, ἤτοι μὲ τὴν θείαν καὶ ἱερὰν προσευχὴν καὶ μὲ τὴν τῶν Ἁγίων Γραφῶν ἀνάγνωσιν.
Ἐκ τούτων λοιπὸν τῶν θεοειδῶν ἀρετῶν ἀπέκτησεν ὁ μακάριος τὴν πρὸς Θεὸν ἀγάπην καὶ παρρησίαν καὶ ἔλαβε δύναμιν ἀπο την χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος νὰ θαυματουργῇ καὶ νὰ προβλέπῃ τὰ μέλλοντα· ὅθεν διερχόμενός ποτε ἀπὸ ἕνα τόπον, καὶ βλέπων εἰς μίαν πηγὴν ὕδατος νέας τινὰς γυναῖκας, αἵτινες ἔκαμνον ἀναίσχυντα σχήματα, παρευθὺς τὴν μὲν βρύσιν κατηράσθη καὶ ἐξηράνθη, καταρασθεὶς δὲ καὶ τὰς γυναῖκας, ἔκαμε νὰ ἀσπρίσωσι τὰ μαῦρα μαλλιὰ τῆς κεφαλῆς των. Καὶ τὸ μὲν νερὸν τῆς πηγῆς πάλιν τὸ ἀνέβλυσεν, παρακληθεὶς ἀπὸ τοὺς ἐκεῖ Χριστιανούς, τὰς δὲ τρίχας τῶν γυναικῶν ἐκείνων δὲν τὰς ἐμαύρισεν [1].
Οὗτος ὁ Ὅσιος, βλέπων ἕνα κριτὴν Πέρσην ὅτι ἔκαμε κρίσιν καὶ ἀπόφασιν ἄδικον, κατηράσθη τὴν πέτραν τὴν πλησίον αὐτοῦ εὑρισκομένην καί, ὢ τοῦ θαύματος! ἡ πέτρα ἐσχίσθη εἰς μυρία τεμάχια. Προσθέτει δὲ ὁ Θεοδώρητος, ὅτι ὁ κριτής, βλέπων τὸ παράδοξον θαῦμα, ἐθεώρησε πάλιν τὴν κρίσιν, καὶ ἀντὶ τῆς προτέρας ἀδίκου, δικαίαν ἐποίησεν ὕστερον. Φαίνεται δὲ ὅτι κατὰ λόγον κατηράσθη ὁ Ὅσιος τὴν ἄψυχον καὶ ἀναίσθητον πέτραν, ἵνα διὰ τοῦ πάθους τοῦ ἀναισθήτου κτίσματος σωφρονίσῃ καὶ διορθώσῃ τὸν λογικὸν ἄνθρωπον.