Ὁ δὲ Μάρτυς ἀπεκρίθη· «Μή μοι γένοιτο νὰ ἔλθω εἰς τόσην τρέλλαν καὶ ἀγνωσίαν, ὥστε νὰ εἴπω μόνον ἄνθρωπον τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν ἀληθινὸν Θεόν, τὸν τέλειον ἄνθρωπον· τὸν δὲ ἰδικόν σας, οὐδέποτε θὰ ὀνομάσω προφήτην! ἀλλὰ τὸν μὲν Ἰησοῦν μου ὁμολογῶ καὶ πιστεύω πὼς εἶναι Θεὸς ἀληθινός, ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ, τὸν δὲ ἰδικόν σας Μωάμεθ κηρύττω πὼς δὲν εἶναι προφήτης, ἀλλ’ ἄνθρωπος ἰδιώτης, ἀγράμματος, πλαστογράφος καὶ πολέμιος τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ καὶ ἑπομένως τὸν ἐξουθενῶ καὶ ἀποστρέφομαι καὶ τὴν πίστιν του».
Τότε λέγει ὁ διοικητής· «Μήπως εἶσαι μεθυσμένος, ἄνθρωπε; ἢ εἶσαι τρελλός;». Λέγει ὁ Μάρτυς· «Οὔτε μεθυσμένος, ἀλλ’ οὔτε καὶ τρελλὸς εἶμαι. Ἀλλὰ Χάριτι Θεοῦ εἶμαι ὑγιὴς καὶ κατὰ τὸν νοῦν καὶ κατὰ τὴν ψυχήν». Τότε ὁ διοικητής, τρέψας τὸ ἥμερον εἰς ἀγριότητα, εἶπε μὲ θυμὸν πρὸς τὸν ἔπαρχον· «Παράλαβε αὐτὸν καὶ ἀποκεφάλισέ τον». Ὁ δὲ ἔπαρχος παραλαβὼν αὐτὸν δεδεμένον, ἔφερε πλησίον εἰς τὸν Παχτζὲ-καπισὶ ἐγγὺς τοῦ Τελωνείου, καὶ προσευχηθεὶς πρῶτον ὁ Μάρτυς, ἀπετμήθη χαίρων τὴν μακαρίαν κεφαλὴν καὶ ἔλαβε τὸν τρίπλοκον στέφανον, τοῦ Μαρτυρίου, τῆς ἀσκήσεως καὶ τῆς παρθενίας.
Ἐπειδὴ δὲ οἱ Χριστιανοὶ δὲν ἠδυνήθησαν νὰ δώσωσι χρήματα εἰς τοὺς φιλοχρύσους Τούρκους, ἵνα ἀγοράσωσι τὸ ἱερὸν λείψανον τοῦ Μάρτυρος καὶ ἐνταφιάσωσιν αὐτό, μετὰ τρεῖς ἡμέρας τὸ ἔρριψαν οἱ Τοῦρκοι εἰς τὴν θάλασσαν. Ὁ δὲ Θεός, ὁ δοξάζων τοὺς δούλους αὐτοῦ ἐν οὐρανοῖς, ἐδόξασε καὶ τὸν Μάρτυρα τοῦτον, ἂν καὶ ἐπὶ γῆς τὸ σῶμα τοῦ μακαρίου ἔμεινε, πρὸς ὥραν, ἄταφον.