Ἦτο δὲ ὁ μακάριος οὗτος, ἀπὸ μόνην τὴν θεωρίαν του, πρόξενος πολλῆς ὠφελείας καὶ πνευματικῆς ἡδονῆς, ἁπλῶς δὲ εἰπεῖν, ἢ σιωπῶν ἢ λαλῶν, ἦτο διδασκαλία καὶ συμβουλή. Ἀλλὰ καὶ ἁπλούστατος καὶ διακριτικώτατος ἦτο, μέχρι σημείου, ὥστε ὁ τρισμακάριος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος ἐπαινεῖ τοῦτον εἰς τὸν «Περὶ Ὑπακοῆς» λόγον του. Ἀπελθὼν μετὰ ταῦτα ὁ Ἅγιος εἰς Κωνσταντινούπολιν, ἐν ἔτει υδ’ (404), ἐγνωρίσθη μὲ τὸν θεῖον Χρυσόστομον Πατριάρχην τότε Κωνσταντινουπόλεως. Ἐκεῖθεν ἐπέστρεψεν εἰς Ρώμην, ὅπου ἐχειροτονήθη Πρεσβύτερος ἀπὸ τὸν τότε Πάπαν Ἰννοκέντιον Α’. Μετὰ δύο ἔτη μετέβη εἰς Μασσαλίαν τῆς Γαλλίας, ὅπου ἔκτισεν ἀνδρικὴν Μονὴν ἐπ’ ὀνόματι τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Βίκτωρος. Ἀκολούθως ἔκτισε καὶ γυναικείαν Μονήν, καὶ ἐντὸς ὀλίγου κατέστη ὁ εἰσηγητὴς καὶ ἀρχηγὸς τοῦ μοναχικοῦ βίου εἰς Γαλλίαν ἀρχικῶς καὶ εἰς τὴν Ἰσπανίαν κατόπιν.
Τοιουτοτρόπως λοιπὸν βιώσας ὁσίως, καὶ φθάσας εἰς τὸ ἄκρον τῆς ἀπαθείας, μὲ προφητικὸν δὲ χάρισμα διαλάμψας καὶ μέγας ἀναφανεὶς πανταχοῦ, ἐξεδήμησεν ἐν εἰρήνῃ πρὸς Κύριον, περὶ τὸ ἔτος υλε’ (435), Φεβρουαρίου κθ’ (29ῃ), τὸ τίμιον δὲ τούτου λείψανον χορηγεῖ πλουσιοπαρόχως ποικίλας ἰατρείας εἰς τοὺς μετὰ πίστεως προσερχομένους εἰς αὐτὸ καὶ ἐπικαλουμένους τὴν Χάριν του. Τούτου τοῦ ἐν Ὁσίοις Πατρὸς ἡμῶν Κασσιανοῦ πρεσβείαις, Κύριε ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.