ἀλλὰ καὶ κατὰ τὸ ποιόν, διότι εἶναι βίαιαι καὶ ἀκούσιαι. Ὅ,τι δήποτε δὲ εἶναι βίαιον καὶ χωρὶς τὴν γνώμην τοῦ ἀνθρώπου, αὐτὸ εἶναι λυπηρότατον. Τοὐναντίον δέ, ὅ,τι εἶναι θεληματικὸν καὶ ἑκούσιον, ἔστω καὶ ἐὰν εἶναι κοπιαστικὸν καὶ λυπηρόν, εἶναι ὅμως κατώτερον κακόν, διότι ὁ κόπος ἐκείνου εἶναι θεληματικὸς καὶ ὄχι βίαιος καὶ δυναστικός· ἐὰν λοιπὸν μὲ τὰς μικρὰς αὐτὰς θλίψεις ὀλιγοστεύσω τὰς μελλούσας μεγάλας τιμωρίας, βεβαίως ἀποκτῶ μέγα κέρδος».
Ταῦτα ἀκούσας ὁ Θεοδώρητος ἐθαύμασε πολὺ διὰ τὴν ἀγχίνοιαν τοῦ Ὁσίου, διότι ὄχι μόνον ἠγωνίζετο περισσότερον τῶν διωρισμένων καὶ συνήθων εἰς τοὺς Ἀσκητὰς ἀγώνων, ἐφευρίσκων μόνος ἄλλους ἀγῶνας μεγαλυτέρους, ἀλλά, πρὸς τούτοις, ἐγνώριζε καὶ τὰς αἰτίας τούτων καὶ ταύτας εἰς τοὺς ἄλλους ἐδίδασκεν. Ἔλεγον δὲ οἱ κατοικοῦντες εἰς τὰ πέριξ, ὅτι πολλὰ θαύματα ἐποίησεν ὁ Ὅσιος οὗτος διὰ τῆς προσευχῆς του, ὄχι μόνον εἰς τοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ καὶ εἰς ζῷα, διότι καὶ ἄνθρωποι καὶ ζῷα ἔλαβον δι’ αὐτοῦ τὴν ἰατρείαν εἰς πολλὰ πάθη. Ἐκ τούτου δὲ τοῦ Ὁσίου παρακινούμενοι οἱ τὸν τόπον ἐκεῖνον κατοικοῦντες Ἕλληνες ἀφῆκαν τὴν πατρικὴν ἀσέβειαν καὶ τὸ περικαλῦπτον αὐτοὺς σκότος καὶ ἔλαβον τὸ φῶς τῆς θεογνωσίας καὶ πίστεως· τούτους δὲ μεταχειριζόμενος ὁ Ὅσιος ὡς ὁδηγοὺς καὶ συνεργούς, ἐκρήμνισε τὸν ἐκεῖ εὑρισκόμενον ναὸν τῶν δαιμόνων καὶ ἔκτισεν αὐτὸν Ναὸν Ἱερὸν εἰς τὸ ὄνομα τῶν καλλινίκων Μαρτύρων. Μὲ τοιοῦτον λοιπὸν τρόπον ἀγωνισθεὶς ὁ μακάριος πρὸς Κύριον ἐξεδήμησεν, ὃν ὁλοψύχως ἐπόθησε καὶ παρ’ οὗ προσεκλήθη, ἵνα λάβῃ παρ’ αὐτοῦ τὸν ἄφθαρτον τῆς ἀσκήσεως στέφανον.