ΘΑΛΕΛΑΙΟΣ ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν κατήγετο ἐκ τῆς Κιλικίας καὶ ἤκμασε κατὰ τὸν Ε’ (5ον) αἰῶνα· ἀγαπήσας δὲ τὴν ἀσκητικὴν ζωήν, ἐπῆγεν εἰς τὴν πόλιν τῶν Γαβάλων, τὴν νῦν Γιβέλ, τὴν ἐν τῇ Συρίᾳ ἀπέχουσαν τῆς Λαοδικείας δεκαοκτὼ μίλια, πρὸς νότον. Μακρὰν δὲ τῆς πόλεως ταύτης ἕως εἴκοσι στάδια, ἤτοι ἕως δύο καὶ ἥμισυ μίλια, εὑρὼν ὁ Ὅσιος οὗτος τόπον ὑψηλόν, ἔνθα ὑπῆρχε ναὸς ἀφιερωμένος εἰς τοὺς δαίμονας καὶ τιμώμενος μὲ πολλὰς θυσίας ὑπὸ τῶν εἰδωλολατρῶν, ἔκτισεν ἐκεῖ μικρὰν καλύβην. Βλέποντες δὲ οἱ δαίμονες τὴν ἐκεῖ ἄφιξιν τοῦ ἀνθρώπου τοῦ Θεοῦ Θαλελαίου, ἐπεδίωκον νὰ θανατώσωσιν αὐτόν· ἀλλὰ κατ’ οὐδένα τρόπον δὲν ἠδύναντο, διότι ἡ πρὸς τὸν Θεὸν ἀδίστακτος πίστις τοῦ Ὁσίου ἐφύλαττεν αὐτόν, ἡ δὲ τοῦ Θεοῦ Χάρις τὸν ἐβοήθει. Μὴ δυνάμενοι λοιπὸν οἱ δαίμονες νὰ βλάψωσι τὸν Ὅσιον, ὠργίσθησαν σφόδρα καὶ ὥρμησαν κατὰ τῶν πεφυτευμένων δένδρων, ἐκ τῶν ὁποίων ἔξαφνα ἐξερρίζωσαν πλείονα τῶν πεντακοσίων.
Ἐπειδὴ δὲ καὶ μετὰ τοῦτο δὲν ἠδυνήθησαν νὰ φοβίσωσι τὸν τοῦ Χριστοῦ ἀγωνιστήν, ἐφεῦρον, οἱ ἀλιτήριοι, ἄλλα μηχανεύματα συναχθέντες τὴν νύκτα ἔκαμνον θρήνους καὶ ὀλολυγμούς, δεικνύοντες δὲ εἶτα ἀναμμένας λαμπάδας προσεπάθουν νὰ ἐνσπείρωσι φόβον εἰς τὴν καρδίαν τοῦ Ὁσίου· ἐπειδὴ δὲ ὁ Ὅσιος κατεφρόνησεν ὅλας τὰς πλεκτάνας των, τούτου ἕνεκα, ἀφήσαντες αὐτὸν οἱ δαίμονες, ἀνεχώρησαν. Ὁ δὲ Ὅσιος, κατασκευάσας δύο τροχούς, ἕκαστος τῶν ὁποίων ἦτο κατὰ τὸ μέγεθος δύο πήχεις, συνήρμοσε καὶ τοὺς δύο μὲ σανίδας, ὄχι πυκνάς, ἀλλὰ ἀραιάς, καθήσας δὲ ἐν μέσῳ τῶν τροχῶν, ἐκάρφωσε μὲ καρφία τὰς ἀραιὰς ἐκείνας σανίδας καὶ ἐκρέμασε τὸν διπλοῦν ἐκεῖνον τροχὸν εἰς τόπον ἀσκεπῆ· καθήμενος δὲ ἐντὸς αὐτοῦ, μᾶλλον δὲ κρεμάμενος, διῆλθε δέκα ἔτη. Ἐπειδὴ δὲ εἶχε σῶμα μέγα, δὲν ἠδύνατο, ὅταν ἐκάθητο, νὰ ἐκτείνῃ πρὸς τὰ ἄνω τὴν κεφαλήν του, ἀλλὰ ἔκυπτε πάντοτε καὶ εἶχε τὸ πρόσωπον ἐστηριγμένον ἐπὶ τῶν γονάτων.
Πρὸς τοῦτον τὸν Ὅσιον ἐπῆγε ποτὲ ὁ Κύρου Θεοδώρητος, ὅστις ἔγραψε καὶ τὸν Βίον του, καὶ ἠρώτησεν αὐτὸν διὰ ποίαν αἰτίαν μετεχειρίζετο τὸν καινὸν ἐκεῖνον τρόπον τῆς ἀσκήσεως. Ὁ δὲ Ὅσιος ἀπεκρίθη· «Ἐπειδὴ εἶμαι ὑποκείμενος εἰς πολλὰς ἁμαρτίας, πιστεύω δὲ ἀκραδάντως, ὅτι εἶναι ἀληθεῖς, αἱ τιμωρίαι ἐκεῖναι, τὰς ὁποίας ἀπειλεῖ ὁ Θεὸς κατὰ τῶν ἁμαρτωλῶν, διὰ τοῦτο ἐφεῦρον τὸν καινὸν τοῦτον τρόπον τῆς ζωῆς, μηχανευόμενος εἰς τὸ σῶμα μου μετρίας τινὰς τιμωρίας εἰς τὴν παροῦσαν ζωήν, ἵνα ἐλαφρώσω τὸ βάρος τῶν ἐπαπειλουμένων ἐκείνων τιμωριῶν τῆς μελλούσης κολάσεως. Χειρότεραι δὲ εἶναι αἱ τιμωρίαι ἐκεῖναι, ὄχι μόνον κατὰ τὸ ποσόν,