Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν ΠΕΤΡΟΥ τοῦ ἐν Γαλατίᾳ.

ΠΕΤΡΟΣ ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν κατήγετο ἐκ τῆς Γαλατίας τῆς τουρκιστὶ καλουμένης Γελάς [1]. Ἑπτὰ δὲ μόνον ἔτη ἀνατραφεὶς πλησίον τῶν γονέων του, ὅλον τὸ ἐπίλοιπον διάστημα τῆς ζωῆς αὐτοῦ διήνυσεν εἰς τοὺς ἀγῶνας τῆς μοναχικῆς πολιτείας καὶ ἀσκήσεως. Καὶ πρῶτον μὲν ἠσκήτευσεν εἰς τὴν Γαλατίαν, τὴν πατρίδα του, ἔπειτα δὲ ἐπῆγεν εἰς τὴν Παλαιστίνην· ἀφ’ οὗ δὲ ἀπήλαυσεν ἐκεῖ ὅσα ἐπόθει, ἀπῆλθεν εἰς τὴν Ἀντιόχειαν. Βλέπων δὲ τὴν φιλόθεον καὶ φιλόχριστον γνώμην τῶν Ἀντιοχέων, προέκρινε κάλλιον νὰ κατοικήσῃ ἐκεῖ εἰς τὴν ξένην γῆν, παρὰ εἰς τὴν πατρίδα του· ὅθεν εὑρὼν τάφον εἰσῆλθεν εἰς αὐτὸν καὶ ἐκεῖ διήνυσεν ὅλον τὸν καιρὸν τῆς ζωῆς του, τρώγων ἄρτον μόνον καὶ τοῦτον ὄχι καθ’ ἑκάστην, ἀλλὰ ἀνὰ δύο ἡμέρας, πίνων καὶ ὕδωρ μόνον.

Μετὰ ταῦτα προσῆλθεν εἰς αὐτὸν εἷς δαιμονιζόμενος, Δανιὴλ ὀνομαζόμενος, ὁ δὲ Ὅσιος προσευχηθεὶς ἠλευθέρωσεν αὐτὸν ἀπὸ τὴν ἐνέργειαν τοῦ δαίμονος· ἐλευθερωθεὶς δὲ ὁ ἄνθρωπος ἔμεινεν εἰς τὸ ἑξῆς μὲ τὸν Ὅσιον καὶ ὑπηρέτει αὐτόν, προσφέρων τὴν ὑπηρεσίαν ὡς μισθὸν τῆς ἰατρείας, τὴν ὁποίαν ἔλαβεν. Οὗτος ὁ Ὅσιος ἰάτρευσε καὶ τὴν εὐλαβεστάτην μητέρα τοῦ μακαρίου Θεοδωρή τοῦ Ἐπισκόπου Κύρου, ὅστις συνέγραψε καὶ τὸν Βίον αὐτοῦ. Αὕτη εἶχε πάθος τι εἰς τὸν ὀφθαλμόν, τὸ ὁποῖον ἐφάνη ἀνώτερον πάσης ἐπιστήμης τῶν ἰατρῶν καὶ οὐδεὶς ἠδύνατο νὰ τὸ ἰατρεύσῃ· ὁ δὲ Ὅσιος οὗτος τὸ ἰάτρευσε διὰ μόνης τῆς προσευχῆς του, ἐπιθέσας τὴν χεῖρα του ἐπὶ τοῦ ὀφθαλμοῦ της καὶ τὸν τύπον ποιήσας τοῦ Τιμίου Σταυροῦ [2]. Ἄλλοτε δὲ πάλιν ἰάτρευσε τὸν δοῦλον τῆς αὐτῆς μητρὸς τοῦ Θεοδωρήτου, ὁ ὁποῖος ἠνωχλεῖτο ἀπὸ δαιμόνιον, προστάξας πρότερον τὸν δαίμονα νὰ εἴπῃ διὰ ποίαν αἰτίαν ἔλαβεν ἐξουσίαν κατὰ τοῦ ἀνθρώπου, τὸ ὁποῖον καὶ ἐποίησεν ὁ δαίμων, ἀναγκασθεὶς ὑπὸ τοῦ φόβου νὰ εἴπῃ τὴν ἀλήθειαν.

Ὁμοίως καὶ ἄλλον δαιμονιζόμενον ἰάτρευσε· καὶ τὸν στρατηγὸν τῆς πόλεως, ὅστις ἠθέλησε νὰ βιάσῃ παρθένον μονάζουσαν, ἠμπόδισεν ὁ Ὅσιος ἀπὸ τὸ κίνημα τοῦτο, τυφλώσας τοὺς ὀφθαλμούς του· ἀλλὰ καὶ τὴν προρρηθεῖσαν μητέρα τοῦ Θεοδωρήτου, ἥτις ἠσθένησεν, ὅταν ἐγέννησε τὸν Θεοδώρητον καὶ ἐκινδύνευσε νὰ ἀποθάνῃ, ἠλευθέρωσεν αὐτὴν ἀπὸ τοῦ θανάτου καὶ ἄλλα μύρια θαύματα ἐποίησεν ὁ μακάριος. Τούτου τοῦ Ὁσίου καὶ μόνη ἡ προσέγγισις καὶ ἡ ἀφὴ τῶν ἐνδυμάτων ἐνήργει θαύματα, καθώς ποτε τὰ ἐνδύματα τοῦ Ἀποστόλου Παύλου καὶ τοῦτο γίνεται φανερὸν ἐκ τοῦ ἀκολούθου θαύματος. Μοιράσας τὴν ζώνην, τὴν ὁποίαν ἐφόρει,


Ὑποσημειώσεις

[1] Γαλατία καλεῖται ἐνταῦθα ἡ ἐν Μικρᾷ Ἀσίᾳ Ἀνατολικὴ λεγομένη Γαλατία, ἥτις καὶ Ἑλληνικὴ Γαλατία ὠνομάζετο πρὸς διάκρισιν ἀπὸ τῆς Δυτικῆς Γαλατίας, ἥτις ἦτο χώρα τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης καὶ περιελάμβανεν ὁλόκληρον σχεδὸν τὸν χῶρον, τὸν ὁποῖον καταλαμβάνουν νῦν ἡ Γαλλία, τὸ Βέλγιον, ἡ Ολλανδία, ἡ Γερμανία, ἡ Ἑλβετία, μέρος τῆς Ἰταλίας καὶ τῆς Ἰσπανίας, βραδύτερον δὲ καὶ αἱ ἀκταὶ τῶν Βρεταννικῶν νήσων καὶ ἡ Ἰρλανδία. Οἱ κάτοικοι τῶν χωρῶν αὐτῶν ἐκαλοῦντο Γαλάται ἢ Κέλται. Περὶ τὰ 280 π.Χ. οἱ Γαλάται μὲ ἐπὶ κεφαλῆς τὸν ἀρχηγὸν αὐτῶν Βρέννον ἐπῆλθον κατὰ τῆς Μακεδονίας, ἀλλὰ ἀναχαιτισθέντες ὑπὸ τῶν Ἑλλήνων ἐστράφησαν πρὸς τὴν Θεσσαλίαν καὶ εἶτα πρὸς τὴν Στερεὰν Ἑλλάδα. Καίτοι ὅμως πολυπληθέστεροι, ἡττήθησαν ὑπὸ τῶν Ἑλλήνων φονευθέντος καὶ τοῦ Βρέννου παρὰ τοὺς Δελφούς. Τὰ ὑπολείμματα τῆς στρατιᾶς τοῦ Βρέννου μετὰ μυρίας περιπετείας ἐγκατεστάθησαν εἰς Μικρὰν Ἀσίαν καὶ ἀπήρτισαν τὴν Ἀνατολικὴν Γαλατίαν. Αὕτη κατελάμβανε τὸ ἀνατολικὸν τμῆμα τῆς Μεγάλης Φρυγίας καὶ ὡρίζετο πρὸς Βορρᾶν ὑπὸ τῆς Βιθυνίας καὶ τῆς Παφλαγονίας, πρὸς Ἀνατολὰς ὑπὸ τοῦ Πόντου καὶ τῆς Καππαδοκίας, πρὸς Νότον ὑπὸ τῆς Λυκαονίας καὶ πρὸς Δυσμὰς ὑπὸ τῆς Φρυγίας. Ἡ Ἀνατολικὴ Γαλατία ἐκαλεῖτο καὶ πληθυντικῶς Γαλατίαι, διότι ἀπηρτίζετο ἐκ δύο κεχωρισμένων ἀπ’ ἀλλήλων τμημάτων.

[2] Προσθέτει δὲ ὁ Θεοδώρητος, ὅτι ὄχι μόνον σωματικῶς ὁ Ὅσιος ἐθεράπευσε τὴν μητέρα του, ἀλλὰ καὶ ψυχικῶς· διότι ἐκείνη, καθὸ νέα, ἦτο καὶ ἐστολισμένη μὲ χρυσᾶ καὶ μεταξωτὰ ἐνδύματα καὶ μὲ περιδέραια. Ὁ δὲ Ὅσιος, δι’ ἑνὸς παραδείγματος, τὴν ἔπεισε νὰ ἀπορρίψῃ ὅλα ἐκεῖνα, εἰπὼν εἰς αὐτὴν ὅτι, καθὼς ζωγράφος τις ἄριστος, ὁ ὁποῖος, ὡς κατασκευάσῃ τεχνικήν τινα εἰκόνα, ἐὰν ἴδῃ ἄλλον ἄτεχνον ζωγράφον νὰ βάλῃ ἄλλα χρώματα ἐν αὐτῇ ὀργίζεται, τοιουτοτρόπως καὶ ὁ τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως Πλάστης καὶ ζωγράφος Θεὸς ὀργίζεται, ὅταν οἱ γυναῖκες ψιμμυθιοῦνται εἰς τὸ πρόσωπον αὐτῶν καὶ στολίζουν τὸ σῶμα των μὲ τὰ μάταια καὶ βδελυρὰ στολίδια. Διότι οὕτω κατηγοροῦσι τὸν Θεὸν ὅτι εἶναι ἀμαθὴς καὶ ἄτεχνος καὶ δὲν ἐγνώριζε νὰ τὰς δημιουργήσῃ εὐμόρφους καὶ ὡραίας καὶ δὲν συλλογίζονται, τὰ ἀνόητα γύναια, ὅτι ὁ Θεὸς πάντα ὅσα θέλει ποιεῖ, γνωρίζων ὅμως τὸ συμφέρον δὲν δίδει εἰς ὅλους καὶ εἰς ὅλας ἐκεῖνο ὅπερ δύναται νὰ ἀποβῇ βλαβερὸν εἰς τὰς ψυχάς των, καθὼς τοιοῦτον εἶναι καὶ τὸ σωματικὸν κάλλος.