Εἰσελθόντες τότε οἱ Ἅγιοι ἐν τῷ σπηλαίῳ εἰς τὸ ὁποῖον διέμενεν ὁ δράκων, προσηύχοντο τριάκοντα ὁλοκλήρους ἡμέρας, χωρὶς να ἔχωσι τὴν ἐλαχίστην τροφὴν ἢ πόσιν. Μετὰ ταῦτα ἠκούσθη φωνὴ λέγουσα· «Δοῦλοι τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καὶ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὑπάγετε εἰς τὴν πλησίον σας πέτραν». Οἱ δὲ Ἅγιοι, προσέξαντες, εἶδον φῶς εἰς πέτραν τινὰ καί, ὤ τοῦ θαύματος! Εὐθὺς ἐσχίσθη ἡ πέτρα εἰς δύο καὶ ἀνέβλυσεν ὕδωρ πολύ, ἐκ τοῦ ὁποίου πιόντες οἱ Ἅγιοι ἀνέλαβον καὶ μὲ τὴν δύναμιν ἐκείνου ἀνεκουφίσθησαν ἀπὸ τὴν πεῖναν καὶ τὴν δίψαν, τὴν ὁποίαν εἶχον πρότερον. Κατὰ δὲ τὴν τριακοστὴν ὀγδόην ἡμέραν παρεκάλεσαν τὸν Θεὸν νὰ τελειώσωσι τὴν παροῦσαν ζωὴν καὶ νὰ ἀπέλθωσιν εἰς τὴν ἄλλην· ὁ δὲ Κύριος, ἐπακούσας τῆς δεήσεώς των, παρέλαβε τὰς ψυχὰς καὶ τῶν δύο, δοξαζόντων καὶ εὐλογούντων αὐτόν.