Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν ΑΒΡΑΑΜΟΥ.

Μολονότι δὲ ὁ Ὅσιος κατεξήρανε τὸ σῶμα του μὲ τὴν νηστείαν καὶ τὴν ἐγκράτειαν, διὰ τοὺς ξένους ὅμως ἐδείκνυεν ἀχόρταστον ἐπιμέλειαν, διότι εἰς αὐτοὺς ἡτοίμαζε στρώματα εὐπρεπῆ, ἄρτους λαμπρούς, οἶνον εὐώδη, ἰχθύας καὶ λάχανα· ἐκάθητο δὲ καὶ αὐτὸς ὁμοῦ εἰς τὴν τράπεζαν καὶ ἐμοίραζεν εἰς ἕκαστον ἐκ τῶν φαγητῶν τῆς τραπέζης καὶ τὰ ποτήρια ἔδιδε, μιμούμενος τὸν ὁμώνυμόν του Ἀβραάμ, ὁ ὁποῖος διηκόνει μὲν τοὺς ξένους, αὐτὸς δὲ οὐδόλως ἔτρωγεν ἐξ αὐτῶν. Ὅθεν ὁ βασιλεὺς Θεοδόσιος ἀκούσας τὰ περὶ αὐτοῦ τὸν ἐκάλεσεν εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν. Ἐκεῖ δὲ ὁ Ὅσιος ἀπελθὼν καὶ ὀλίγον καιρὸν ζήσας, παρέδωκε τὴν ψυχήν του εἰς χεῖρας Θεοῦ, τὸ δὲ σῶμα του ἔπεμψεν εἰς τὴν πόλιν τῶν Καρῶν μετὰ μεγάλης τιμῆς ὁ ἀνωτέρω βασιλεὺς Θεοδόσιος [2].

   

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ


Ὑποσημειώσεις

[1] Βλέπε περὶ Κύρου ἐν τῇ ὑποσημειώσει τῆς σελ. 338.

[2] Ἄριστοι δὲ εἶναι καὶ οἱ λόγοι τοῦ ἱεροῦ Θεοδωρήτου Κύρου περὶ τοῦ ἐνδιαφέροντος τοῦ Μεγάλου Θεοδοσίου διὰ τὸν Ὅσιον τοῦτον Ἀβραάμην, τοὺς ὁποίους προσθέτει οὗτος ἐνταῦθα. Εἶναι δὲ οἱ λόγοι αὐτοῦ οἱ ἑξῆς· «Τούτου καὶ τὴν θέαν ἐπόθησε βασιλεύς, ὑπόπτερος γὰρ ἡ φήμη, πάντα ραδίως καὶ τὰ καλὰ καὶ τὰ χείρω μηνύουσα καὶ πρὸς αὐτὸν ἐκάλει καὶ ἀφικνούμενον ἠσπάζετο καὶ τὴν ἀγροικικὴν ἐκείνην σισύραν (ἤτοι τὴν χονδρὴν κάπαν), τῆς οἰκείας ἁλουργίδος τιμιωτέραν ἡγεῖτο· καὶ ὁ τῶν βασιλίδων δὲ χορὸς καὶ χειρῶν ἥπτοντο καὶ γονάτων καὶ ἱκέτευον ἄνδρα, οὐδὲ ἐπαίειν τῆς Ἑλλάδος ἐπιστάμενον γλώσσης. Οὕτω καὶ βασιλεῦσι καὶ πᾶσιν ἀνθρώποις αἰδοῦς ἄξιόν ἐστι χρῆμα φιλοσοφία καὶ τελευτήσαντες δὲ οἱ ταύτης ἐρασταὶ καὶ φροντισταὶ μείζονος εὐκλείας τυγχάνουσιν· ἐπειδὴ γὰρ οὗτος ἐτελεύτησε καὶ τοῦτο ἔμαθεν ὁ βασιλεύς, ἐβουλήθη μὲν ἔν τινι τῶν ἱερῶν αὐτὸν καταθέσθαι σηκῶν, μαθὼν δὲ ὡς ὅσιον εἴη τοῖς ποιμνίοις ἀποδοθῆναι τοῦ ποιμένος τὸ σῶμα καὶ αὐτὸς προὔπεμπεν ἡγούμενος καὶ ὁ τῶν βασιλίδων χορὸς ἐφεπόμενος καὶ ἄρχοντες ἅπαντες καὶ ἀρχόμενοι καὶ στρατιῶται καὶ ἰδιῶται. Μετὰ ταύτης αὐτὸν τῆς σπουδῆς καὶ ἡ Ἀντιόχου ὑπεδέξατο πόλις καὶ αἱ μετὰ ταύτην, ἕως τὸν μέγαν ἐκεῖνον ἀφίκοντο ποταμὸν (τὸν Εὐφράτην δηλαδή). Ἐγὼ δέ, (λέγει), θαυμάσας, ὅτι τὴν πολιτείαν ἀμείψας, τὸν βίον οὐ συμμετέβαλεν, οὐδὲ ἀνειμένην ἐν τῇ προεδρίᾳ ἠγάπησε δίαιταν, ἀλλὰ τοὺς ἀσκητικοὺς ἐπηύξησε πόνους, ἐν τῇ τῶν Μοναχῶν αὐτὸν Ἱστορίᾳ κατέλεξα».