ΑΒΡΑΑΜΗΣ ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν ἤκμασε κατὰ τοὺς χρόνους Θεοδοσίου τοῦ Μεγάλου τοῦ βασιλεύσαντος κατὰ τὰ ἔτη τοθ’-τϟε’ (379-395), κατήγετο δὲ ἐκ τῆς πόλεως Κύρου [1], εἰς τὴν ὁποίαν ἐγεννήθη καὶ ἀνετράφη καὶ συνέλεξε τὸν πλοῦτον τῆς ἀσκητικῆς πολιτείας καὶ ἀρετῆς. Διότι διὰ τοσαύτης ἀγρυπνίας καὶ ὁλονυκτίου στάσεως καὶ νηστείας κατεδαπάνησε τὸ σῶμα του ὁ μακάριος, ὥστε ἔμεινεν ἀκίνητος ἐπὶ πολλὰ ἔτη, χωρὶς νὰ δύναται νὰ περιπατῇ. Μαθὼν δέ, ὅτι πλησίον τοῦ ὄρους Λιβάνου ὑπῆρχε χωρίον τι πλῆρες εἰδώλων, ἐπῆγεν ἐκεῖ καὶ ἐνοικιάσας οἶκον τινά, ἐκάθησεν ἡσυχάζων τρεῖς ἡμέρας· κατὰ δὲ τὴν τετάρτην ἡμέραν, ἐν ᾧ ἐξήρχετο ἥσυχος, πρῶτον μὲν συλληφθεὶς κατεχώσθη εἰς λάκκον καὶ ἐσκεπάσθη μὲ τὸ χῶμα ὑπὸ τῶν ἐκεῖ εἰδωλολατρῶν, εἶτα δὲ διετάσσετο ὑπ’ αὐτῶν ἀναγκαστικῶς νὰ φύγῃ μακρὰν αὐτῶν. Ἐλθόντες ὅμως τότε ἐκεῖ, οἱ τῶν φόρων εἰσπράκτορες, ἔδερον ἀσπλάγχνως τοὺς κατοίκους, ζητοῦντες παρ’ αὐτῶν τὰ βασιλικὰ δοσίματα· ὁ δὲ Ὅσιος Ἀβραάμης, εὐσπλαγχνισθείς, ἔδωκεν εἰς τοὺς φορολόγους τοὺς φόρους ἐκείνων καὶ οὕτως ἠλευθέρωσεν ἐκ τῶν δαρμῶν τοὺς τιμωρητάς του. Ἐκεῖνοι, βλέποντες τοῦτο ὑπερεθαύμασαν τὴν φιλανθρωπίαν τοῦ Ὁσίου καὶ ἐκ τῆς αἰτίας ταύτης γενόμενοι Χριστιανοί, εὐθὺς ἔκτισαν καὶ Ἐκκλησίαν καὶ ἠνάγκαζον αὐτὸν νὰ γίνῃ εἰς αὐτοὺς Ἱερεύς.
Ὁ δὲ Ὅσιος ἱερωθεὶς ἐκάθησε ἐκεῖ τρία ἔτη καὶ καλῶς αὐτοὺς πρὸς τὴν εὐσέβειαν ὁδηγήσας καὶ στερεώσας, ἐπανῆλθεν εἰς τὸ ἀσκητικόν του κελλίον, ἀφήσας εἰς ἐκείνους ἄλλον Ἱερέα ἀντικαταστάτην του. Μὲ τοιαῦτα λοιπὸν θεάρεστα ἔργα διαλάμψας ὁ Ὅσιος, ἔγινεν Ἐπίσκοπος τῶν Καρῶν, ἡ ὁποία ἦτο πόλις τῆς Παλαιστίνης γεμάτη ἀπὸ εἴδωλα. Ἀπελθὼν δὲ ἐκεῖ, μὲ μυρίους πόνους καὶ μὲ θεοπνεύστους διδασκαλίας ἐπέστρεψε τοὺς κατοίκους εἰς τὴν εὐσέβειαν ἐντὸς ὀλίγου χρόνου καὶ τοὺς προσέφερεν εἰς τὸν Κύριον, πρῶτον διὰ τῶν ἔργων αὐτοὺς διδάσκων, διότι καθ’ ὅλον τὸν καιρόν, κατὰ τὸν ὁποῖον ἦτο Ἀρχιερεύς, οὔτε ἄρτον ἔτρωγεν οὔτε ὄσπρια, οὔτε χόρτα μαγειρευμένα, ἀλλὰ μόνον λαχανικά τινα, ἤτοι μαρούλια, πικρίδας, μακεδονήσια καὶ ἄλλα ὅμοια χόρτα ὠμά, ἔπινε δὲ καὶ ὀλίγον ὕδωρ.