Κατὰ δὲ τὸ δέκατον ὄγδοον ἔτος τοῦ Ἁγίου ἀποθνῄσκει ὁ πατήρ του Ζαχαρίας· ὅθεν εὐκαιρίας τυχὼν ὁ σεπτὸς Στέφανος, ἔκλεισεν ἑαυτὸν ἐντὸς τοῦ εὐκτηρίου οἴκου τοῦ Ἁγίου κορυφαίου Πέτρου καὶ ἐκεῖ μένων πάντοτε ἠγρύπνει καὶ προσηύχετο, ἀρκούμενος εἰς μόνην τὴν τροφὴν τῶν λαχάνων.
Ἐνῷ λοιπὸν οὕτως ἐπολιτεύετο ὁ Ὅσιος, φαίνεται νύκτα τινὰ εἰς αὐτὸν ὁ θεῖος Πέτρος, ὁ τοῦ Κυρίου Ἀπόστολος, καὶ τοῦ λέγει· «Εἰρήνη σοι, τέκνον· καλὴ εἶναι αὕτη ἡ ἀρχὴ τῆς προθυμίας σου, ὁ Κύριος νὰ σὲ ἐνδυναμώσῃ». Ἔπειτα μετὰ τρία ἔτη φαίνεται εἰς αὐτὸν καὶ ὁ θεῖος Ἱερομάρτυς Ἀντίπας καὶ τοῦ λέγει· «Εἰρήνη σοι, τέκνον, ψάλλε μοι καὶ δὲν θέλω σε ἐγκαταλείψει» [1]. Ἔκτοτε λοιπὸν ἐπεδόθη εἰς περισσοτέραν προσευχὴν καὶ νηστείαν ὁ Ἅγιος, τρώγων ἅπαξ ἢ δὶς τῆς ἑβδομάδος ἐκ τῆς συνήθους τροφῆς, ἥτις ἦτο κραμβολάχανον ἀνάλατον. Οὕτω πως καθαρίσας ἑαυτὸν ὁ ἀοίδιμος, ἠξιώθη καὶ τῆς χειροτονίας τοῦ Πρεσβυτέρου, πλεῖστα δὲ ὅσα θαύματα ἐνήργει.
Κατὰ δὲ τὸ δωδέκατον ἔτος τῆς βασιλείας τοῦ εὐσεβοῦς βασιλέως Βασιλείου τοῦ Μακεδόνος καὶ τεσσαρακοστὸν τῆς τοῦ Ἁγίου ἡλικίας, ἤτοι ἐν ἔτει ωοθ’ (879), ἔγινε σεισμὸς μέγας εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν, ἐκ τοῦ ὁποίου ἐσχίσθη καθ’ ὅλα τὰ μέρη ὁ Ναὸς τοῦ Ἁγίου Ἀντίπα. Ὅθεν ἐκεῖθεν ἐξελθὼν ὁ Ὅσιος, εἰσῆλθεν ἐντὸς λάκκου ὁμοιάζοντος τάφου καὶ ἐκεῖ διέτριψε δώδεκα ἔτη, διὰ κλίνην ἔχων σανίδα, ἐστρωμένην μὲ σάκκον τρίχινον καὶ ἐπ’ αὐτῆς ἐκοιμᾶτο· ὡς ἐκ τῆς πολλῆς δὲ ὑγρασίας τοῦ τόπου, ἐφθάρησαν καὶ κατέπεσον αἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς καὶ τῶν γενείων του, ἐξησθένησαν οἱ ὀδόντες του καὶ ὅλον σχεδὸν τὸ σῶμά του παρελύθη. Ἀναγκασθεὶς λοιπὸν ἐξῆλθεν ἐκ τοῦ λάκκου ὅλος νενεκρωμένος. Ἔπειτα ἐνδυθεὶς τὸ θεῖον καὶ Ἀγγελικὸν Σχῆμα τῶν Μοναχῶν, ἔδειξε μεγαλυτέραν καὶ ὑπεράνθρωπον ἄσκησιν· διότι ὅταν ἐλειτούργει, εἰς τὰς Δεσποτικὰς μόνον ἑορτάς, ἐλάμβανε μετὰ τὴν ἀπόλυσιν τῆς λειτουργίας ἓν ξηρὸν σῦκον καὶ τὸ στόμα του ἔπλυνε μὲ ὀλίγον ὕδωρ καὶ εἰς αὐτὰ μόνον ἠρκεῖτο ὁ τρισμακάριστος· μὲ τοιούτους ἐπιπόνους καὶ τραχεῖς ἀγῶνας τῆς ἀσκήσεως διῆλθεν ὁ οὐρανοπολίτης οὗτος Πατὴρ ἡμῶν Στέφανος πεντήκοντα ὁλόκληρα ἔτη· κατὰ δὲ τὸ ἑβδομηκοστὸν τρίτον ἔτος τοῦ βίου του, ἢ μᾶλλον εἰπεῖν, τῆς νεκρώσεώς του, παρέθετο τὴν μακαρίαν αὐτοῦ ψυχὴν εἰς χεῖρας Θεοῦ.