Σελίδα 1 από 2
ΑΝΝΑ ἡ μακαρία αὕτη Προφῆτις ἦτο ἀπὸ τὴν πόλιν Ἀρμαθαίμ, ἐκ τοῦ ὄρους Ἐφραίμ. Λαβοῦσα δὲ ἄνδρα ἀπὸ τὴν φυλὴν τοῦ Λευΐ, ὀνομαζόμενον Ἐλκανά, δὲν ἐγέννα παιδίον, οὖσα στεῖρα. Ὁ δὲ σύζυγος αὐτῆς ἔλαβε καὶ ἄλλην γυναῖκα, Φεννάναν ὀνομαζομένην, ἥτις ἦτο ἀντίζηλος τῆς Ἄννης καὶ ἐτεκνογόνει μὲ αὐτὴν καὶ ηὐφραίνετο πάντοτε ὀνειδίζων τὴν Ἄνναν (ὡς νὰ μὴ ἤρκει ἡ θλῖψις, τὴν ὁποίαν ἐδοκίμαζεν ἡ μακαρία διὰ τὴν ἀτεκνίαν της). Αὕτη λοιπόν, ἐπειδὴ ὠνειδίζετο, τόσον ὑπὸ τοῦ ἀνδρός της, ὅσον καὶ ὑπὸ τῆς ἀντιζήλου της Φεννάνης καὶ ὑφ’ ὅλων προσέτι τῶν συγγενῶν καὶ φίλων, τούτου ἕνεκα παρεκάλει κατὰ πολλὰ τὸν Θεὸν ἡ ἀοίδιμος νὰ λυθῇ ἡ στείρωσίς της καὶ νὰ τεκνοποιήσῃ. Παρ’ ὅλας ὅμως τὰς παρακλήσεις της ταύτας οὐδὲν κατώρθωνε, μονολότι ἐτήρει ἀόκνως τὰς ἐντολὰς τοῦ Κυρίου, τὰς ὑπὸ τοῦ Νόμου διοριζομένας. Διότι πράγματι αὐτὸ συμβαίνει εἰς τοὺς Ἁγίους, οἱ ὁποῖοι μετὰ τὴν πολλὴν αὐτῶν βίαν εἰς τὴν ὁποίαν καθυποβάλλονται λαμβάνουν παρὰ τοῦ Κυρίου τὰ αἰτήματά των.
Πορευθεῖσα δέ ποτε μετὰ τοῦ συζύγου της εἰς τὴν Σηλώμ, ἔνθα ἦτο ἡ Κιβωτὸς καὶ ἡ Σκηνὴ τοῦ Θεοῦ Παντοκράτορος, ἵνα προσφέρῃ θυσίας διὰ χειρὸς τοῦ ἱερέως Ἠλί, ἔλαβε μίαν μόνην μερίδα ἀπὸ τὰς θυσίας, ἅτε μὴ ἔχουσα παιδίον· ἡ δὲ Φεννάνα ἔλαβε δύο μερίδας, ἐπειδὴ εἶχε τέκνα. Ὅθεν διὰ τοῦτο ἐλυπήθη μέν, δὲν περιέπεσεν ὅμως εἰς ἀπόγνωσιν οὐδὲ ἐκάλυψεν ἡ ἐντροπὴ τὸ πρόσωπόν της, ἀλλὰ καλὰς μᾶλλον ἐλπίδας ἔχουσα, τί πράττει; Ἀφῆκε μὲν τὸν ἄνδρα της νὰ ἀπέλθῃ εἰς τὰ ἴδια, αὐτὴ δὲ ἔμεινε μόνη εἰς τὸν οἶκον Κυρίου. Πίπτουσα δὲ εἰς τὸ ἔδαφος καὶ κλαίουσα, οὕτω προσηύξατο· «Κύριε ὁ Θεὸς τῶν Πατέρων μου, ἐὰν ἐπιβλέπων ἐπιβλέψῃς ἐπὶ τὴν ταπείνωσιν τῆς δούλης σου, μνησθῇς ἐμοῦ καὶ μοὶ δώσῃς καρπὸν κοιλίας, θέλω δώσει αὐτὸν εἰς Σὲ ὅπως σὲ ὑπηρετῇ ὅλας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς του» (Α’ Βασιλ. α’ 11).
Τί ἐποίησε λοιπὸν ὁ Θεός; παρήκουσε τῆς δεήσεώς της; Μὴ γένοιτο! ἀλλ’ ἐπειδὴ εἶδεν αὐτήν, ὅτι δεν ἐχωρίζετο ἀπὸ τῆς Σκηνῆς Του καὶ προσηύχετο πάντοτε καὶ ἔκλαιε μὲ θερμὰ δάκρυα, ὄχι μόνον ὑπεσχέθη νὰ δώσῃ εἰς αὐτὴν καρπὸν κοιλίας, ἀλλὰ καὶ τὸ ὄνομα προεῖπε τοῦ μέλλοντος νὰ γεννηθῇ υἱοῦ της.
Ὑποσημειώσεις
[1] Ἡ Ἁγία Γραφὴ εἰς τὸ αʹ καὶ βʹ κεφάλαιον τῆς πρώτης τῶν Βασιλειῶν, ὅπου ὑπάρχει ἡ σχετικὴ περὶ τῆς Ἄννης περιγραφή, δὲν λέγει ὅτι δὶς ὡδηγήθη ὁ Σαμουὴλ εἰς Σηλὼμ καὶ ὅτι ἡ Ἄννα κατὰ τὴν πρώτην μετάβασιν παρέλαβε πάλιν τὸν υἱόν της, τὸν ὁποῖον ἐπανέφερεν, ὅταν ἔγινε παιδάριον, ἀλλὰ λέγει μόνον, ὅτι ὅταν ἀπεγαλακτίσθη τὸ παιδάριον, τότε ὡδηγήθη εἰς Σηλὼμ καὶ παρεδόθη ὑπὸ τῆς μητρός του εἰς τὸν ἱερέα Ἠλὶ (Αʹ Βασιλ. αʹ 24-28).
[2] Τὸ ἐφοὺδ ἢ ἐφὼδ (καὶ ἐφὸδ) ἦτο διμερὲς ἱερὸν ἄμφιον συνδεόμενον εἰς τοὺς ὤμους καὶ τὰ πλευρὰ διὰ ταινιῶν καὶ καλύπτον διὰ μὲν τοῦ ἑνὸς μέρους τὸ στῆθος διὰ δὲ τοῦ ἑτέρου τὴν ὠμοπλάτην. Κατ’ ἀρχὰς ἐφόρει τοῦτο μόνον ὁ Ἀρχιερεὺς (Ἐξ. κηʹ 6-8), καὶ ἦτο χρυσοποίκιλτον, ἐκ καθαροῦ χρυσίου καὶ ὑφάσματος τετραχρώμου ἤτοι ἐκ βύσσου, ὑακίνθου, πορφύρας καὶ κοκκίνου. Ἐπὶ Σαμουὴλ ἔφερον τοιοῦτον καὶ οἱ ἱερεῖς, ἀλλὰ λινοῦν. Ἔφερε λοιπὸν καὶ ὁ Σαμουὴλ ἐφοὺδ λινοῦν, διότι τὸ βὰρ ἐδῶ σημαίνει λινοῦν, καὶ διπλοΐδα μικράν. Διπλοῒς ἦτο εἶδος ἐπανωφορίου τῆς ἐποχῆς ἢ χιτῶνος μακροῦ τὸν ὁποῖον ἔφερον οἱ βασιλεῖς. Γεννᾶται ὅμως ἀπορία διὰ τίνα λόγον ἄραγε ὁ Σαμουὴλ ἔφερεν ἐφοὺδ καὶ διπλοΐδα, ἐνδύματα δηλαδὴ συμβολικὰ ἀρχιερωσύνης καὶ βασιλείας; Ὁ Ἱερὸς Θεοδώρητος λέγει, ὅτι διὰ τοῦ ἐνδύματος τούτου πολλὰ πράγματα μέλλοντα καὶ ἀγνοούμενα προεμήνυεν ὁ Δεσπότης Θεός· θὰ ἐπέτρεψε δὲ τοῦτο εἰς τὸν Σαμουὴλ ὁ Ἠλὶ βλέπων εἰς αὐτὸν ἐπανθοῦσαν τὴν θείαν Χάριν· καὶ διότι εἶχεν ἀφιερωθῆ εἰς τὸν Θεὸν πρὸ τοῦ νὰ γεννηθῇ· καὶ παραδόξως ἐγεννήθη καὶ εἰς τὴν Σκηνὴν τοῦ Μαρτυρίου ἀνετράφη καὶ διότι ἦτο Ἅγιος καὶ θεαίτητος καὶ ναζηραῖος. (Σαμουὴλ σημαίνει θεαίτητος, ᾐτημένος δηλαδὴ παρὰ Θεοῦ, ναζηραῖος δὲ σημαίνει ἀφιερωμένος εἰς τὸν Θεόν, ὅλοι δὲ οἱ τότε ἀφιερωμένοι εἰς τὸν Θεὸν ἐκαλοῦντο ναζηραῖοι). Ἐκ τῶν χρωμάτων τοῦ ἐφοὺδ εἶναι ἐμπνευσμένοι οἱ στίχοι τοῦ ἀρχαίου μαρτυρικοῦ Ἀπολυτικίου τῆς Κυριακῆς τῶν Ἁγίων Πάντων οἱ λέγοντες· «Τῶν ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ Μαρτύρων σου, ὡς πορφύραν καὶ βύσσον τὰ αἵματα, ἡ Ἐκκλησία σου στολισαμένη…». Ὅπως δηλαδὴ ὁ νομικὸς Ἀρχιερεὺς ἦτο ἐστολισμένος μὲ τὸ χρυσοπορφυροκόκκινον ἐφοὺδ τοιουτοτρόπως καὶ ἡ Εκκλησία εἶναι ἐστολισμένη μὲ τὰ αἵματα τῶν Ἁγίων Μαρτύρων.
[3] Ἡ Ἁγία Γραφὴ λέγει, ὅτι τρεῖς υἱοὺς καὶ δύο θυγατέρας ἐγέννησεν ἡ Ἄννα καὶ ὄχι τρεῖς· ὥστε ὅλα τὰ τέκνα τῆς Ἄννης, σὺν τῷ Σαμουήλ, εἶναι ἓξ καὶ οὐχὶ ἑπτά. Ἴσως δὲ τοῦτο ἔγραψεν ὁ συγγραφεὺς τοῦ Συναξαρίου, ἐπειδὴ εἶπεν ἡ Ἄννα, ὅτι «στεῖρα ἔτεκεν ἑπτὰ» (Αʹ Βασιλ. βʹ 5), τοῦ ἑπτὰ ἀντὶ πολλῶν νοουμένου, καθὼς οὕτω συνειθίζεται ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γραφῇ.
