ΠΑΥΛΟΣ ὁ ἐν Ἁγίοις Πατὴρ ἡμῶν δὲν ἦτο οὔτε ἔνδοξος καὶ πλούσιος εἰς τὰ τοῦ κόσμου, ἀλλ’ οὔτε καὶ πτωχός· οἱ δὲ γονεῖς αὐτοῦ ἔζων μὲ αὐτάρκειαν τῶν τῆς παρούσης ζωῆς ἀγαθῶν, ὅθεν καὶ ἐξεπαίδευσαν αὐτὸν εἰς τὰ ἱερὰ γράμματα. Ὅταν δὲ οὗτος ἔφθασεν εἰς ἡλικίαν, ἔκρινεν ὅτι εἶναι συμφέρον εἰς αὐτὸν νὰ ἀφήσῃ τὸν κόσμον καὶ νὰ ὑπάγῃ εἴς τι Μοναστήριον τῆς πατρίδος του. Ἐνδυθεὶς λοιπὸν τὸ θεῖον καὶ Ἀγγελικὸν Σχῆμα τῶν Μοναχῶν, ἠγωνίζετο νὰ πράξῃ ὅλας τὰς ἀρετὰς καὶ ἐξαιρέτως τὴν μακαρίαν ὑπακοήν· τοσοῦτον δὲ ὑπερέβαλεν ὅλους τοὺς ἐκεῖ Μοναχούς, δοχεῖον γενόμενος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὥστε ἐτέλεσεν ἓν παράδοξον καὶ δι’ αὐτοῦ ἐφάνη εἰς τοὺς ἀδελφούς, ὅτι ἔχει κεκρυμμένην εἰς τὴν ψυχήν του μεγάλην τινὰ καὶ ὑψηλὴν ἐργασίαν, εἶναι δὲ τοῦτο τὸ παράδοξον τὸ ἑξῆς.
Ἡμέραν τινὰ αὐτὸς ὁμοῦ μὲ ἄλλους τινὰς ἀδελφοὺς ἔτυχε νὰ διαλύσῃ πίσσαν ἐντὸς χαλκίνου ἀγγείου καὶ ἐπειδὴ εἶδεν αὐτὴν νὰ φουσκώσῃ, ὅταν ἔβραζε καὶ νὰ χύνεται ἔξω, δὲν εἶχον δὲ ἐκεῖ οὔτε ξύλον, οὔτε ἄλλο τι κατάλληλον μέσον, διὰ νὰ ἀναμοχλεύσῃ τὴν πίσσαν καὶ νὰ καταπαύσῃ τὸν βρασμὸν αὐτῆς, καὶ μὴ ὑποφέρων ὁ μέγας οὗτος τὴν ἀπώλειαν τῆς πίσσης καὶ τὴν ζημίαν τοῦ Μοναστηρίου, ἐξεγύμνωσε τὴν χεῖρά του καὶ ἔβαλεν αὐτὴν ἐντὸς τοῦ ἀγγείου. Διαταράξας δὲ τὴν πίσσαν βράζουσαν, κατέπαυσεν αὐτὴν· εἶτα πάλιν ἐξήγαγε τὴν χεῖρά του σώαν καὶ ἀβλαβῆ, χωρὶς νὰ ἀλλοιωθῇ ἢ κἂν νὰ μαυρίσῃ ἀπὸ τὴν πίσσαν, οὔτε αὐτὴ ἡ ἔξωθεν τῆς χειρὸς ἐπιφάνεια. Τοῦτο τὸ θαῦμα βλέποντες οἱ μετ’ αὐτοῦ εὑρισκόμενοι ἀδελφοὶ ἐξέστησαν· καὶ ἄλλοι μὲν ἐξ αὐτῶν τὸν ἐνόμιζον Πατέρα Ἅγιον καὶ Θεοφόρον, ἄλλοι δὲ παντελῶς δὲν ἐπίστευον ὅτι αὐτὸς ἔχει τοιαύτην χάριν· ἐκεῖνος ὅμως ὁ τρισμακάριος ὠνόμαζεν ἑαυτὸν γῆν καὶ σποδὸν καὶ σαλόν.
Ἀπεστάλη ποτὲ ὁ Ὅσιος οὗτος εἰς διακονίαν. Εἰς αὐτὴν δὲ ἀπασχολουμένου τούτου καὶ καταγινομένου, ὁ Προεστώς, συνάξας τοὺς εὐλαβεστέρους ἀδελφούς, προσηύχετο μετ’ αὐτῶν μὲ σκληραγωγίαν πολλὴν εἰς ὡρισμένας ἡμέρας. Οὗτοι λοιπὸν προσευχόμενοι πρὸς τὸν Θεὸν ἔλεγον· «Κύριε, ἂν καὶ εἴμεθα ἀνάξιοι, πλὴν δεῖξον εἰς ἡμᾶς, καθ’ ὅσον ἡμῖν εἶναι δυνατόν, εἰς ποῖα μέτρα ἔφθασεν ὁ ἀδελφὸς ἡμῶν Παῦλος καὶ εἰς ποῖον βαθμὸν ἀρετῆς κατετάγη!». Ὁ δὲ τὸ θέλημα τῶν φοβουμένων Αὐτὸν ποιῶν Κύριος ᾠκονόμησε κατά τινα νύκτα νὰ κοιμηθῶσιν αὐτοὶ καὶ ἁρπαγέντες νὰ φερθῶσιν εἰς περιβόλιον πολυειδὲς καὶ πανευφρόσυνον· ἐκεῖ δὲ εὑρισκόμενοι, ἐγέμισαν ἀπὸ τόσην εὐωδίαν καὶ εὐφροσύνην, ὅσην ἀδυνατεῖ πᾶς τις νὰ διηγηθῇ. Θαυμάζοντες δὲ τὸ παράδοξον αὐτὸ θέαμα, ἐνόμισαν ὅτι εἶδον τὸν Μοναχὸν Παῦλον, ὅστις προσπίπτων, ἐχαιρέτισεν αὐτούς.