Σελίδα 2 από 2
Εἰς δὲ τὴν παλαιὰν Ρώμην κατὰ τὸν αὐτὸν καιρὸν πολλὰ κακὰ ἐγίνοντο ἐναντίον τῶν Ὀρθοδόξων ὑπὸ τῶν ἰδίων Ἀρειανιστῶν. Διότι ἡ γυνὴ τοῦ Ρηγὸς τῆς Ρώμης Ὀδοάκρου, Σουνίλδη ὀνομαζομένη, ἐπειδὴ ἐφρόνει τὴν αἵρεσιν τοῦ Ἀρείου, ἠνάγκαζε Ρωμαίαν τινὰ γυναῖκα Ὀρθόδοξον νὰ βαπτισθῇ ἐκ δευτέρου εἰς τὸ κακόδοξον βάπτισμα ἐκείνου· ἐπειδὴ ὅμως δὲν ἠδυνήθη νὰ καταπείσῃ αὐτήν, προσέταξε νὰ βαπτισθῇ καὶ ἀκουσίως ὑπὸ τοῦ Ἐπισκόπου τῶν Μεδιολάνων, Ἀρειανοῦ καὶ αὐτοῦ ὄντος. Ἡ δὲ Ὀρθόδοξος γυνὴ ἐξερχομένη τῆς κολυμβήθρας, ἐζήτησε δύο ὀβολοὺς ἀπὸ τὴν δούλην της καὶ ἔδωκεν αὐτοὺς εἰς τὸν Ἐπίσκοπον λέγουσα· «Λάβε τὴν πληρωμὴν διὰ τὸ κοινὸν λουτρὸν διὰ τοῦ ὁποίου μὲ ἔλουσας», ἐξευτελίζουσα δηλαδὴ μὲ τὸν λόγον τοῦτον τὸ ἀρειανικὸν βάπτισμα. Τοῦτο δὲ μαθοῦσα ἡ Σουνίλδη, εὐθὺς προσέταξε καὶ κατέκαυσαν τὴν μακαρίαν. Ὅθεν ὁ σύζυγος αὐτῆς, φοβηθεὶς τὴν βάσανον τοῦ πυρός, προσῆλθεν αὐτόκλητος καὶ ἐβαπτίσθη δεύτερον εἰς τὸ βάπτισμα τοῦ Ἀρείου· ὕστερον δὲ πορευόμενος ἔφιππος εἴς τινα εὐκτήριον οἶκον, εὑρισκόμενον πρὸ τῆς πόλεως, ἐκεῖ κατεκάη ὁ ἄθλιος ὑπὸ κεραυνοῦ, ὅστις ἔπεσεν οὐρανόθεν καὶ διὰ τῆς δοκιμῆς ἔμαθεν ὅτι ἡ τοῦ Θεοῦ ὀργὴ καὶ καταδίκη ἐπῆλθε κατ’ αὐτοῦ δυνατωτέρα τοῦ προσκαίρου πυρός, διὰ τοῦ ὁποίου ἡ γυνή του ἐκάη.
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
Ὑποσημειώσεις
[1] Ἡ βαρβαρότης τῶν Βανδάλων παρέμεινε παροιμιώδης ἐν τῇ ἱστορίᾳ, ἐκ τούτων καὶ πᾶσα πράξις ὑπερβάλουσα εἰς κακουργίαν καὶ ἀγριότητα ἀποκαλεῖται βανδαλισμός.
[2] Λέγει δὲ ὁ Βίκτωρ ὅτι, διὰ μεγαλυτέραν πίστωσιν τοῦ θαύματος, εὑρίσκετο εἷς ἐξ αὐτῶν εἰς τὸ παλάτιον τοῦ βασιλέως Ζήνωνος, Ὑποδιάκονος Ρεπαρᾶτος ὀνόματι, ὅστις ὡμίλει καθαρώτατα χωρὶς νὰ τραυλίζῃ ἡ γλῶσσα αὐτοῦ ἢ δυσκόλως καὶ κακῶς νὰ ὁμιλῇ. Ὄντως τὰ κρίματα τοῦ Θεοῦ ἄβυσσος πολλή! Διότι δὲν ἔπρεπε νὰ σταματήσῃ καὶ νὰ σβύσῃ ἡ γλῶσσα ἐκείνη, ἡ θεολογοῦσα τὸν τοῦ Θεοῦ Λόγον Υἱὸν ἀληθινὸν τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρός, ἀλλ’ ὑπὲρ τὴν μεγιστόφωνον σάλπιγγα νὰ κηρύττῃ τὸ ὁμοούσιον. Τοῦτο βεβαιοῖ καὶ ὁ θεῖος Γρηγόριος ὁ Διάλογος (βιβλ. βʹ κεφ. λβʹ τῶν Διαλόγων). Οὗτος λέγει, ὅτι ἀποδημήσας ποτὲ εἰς τὸ Βυζάντιον ἤκουσε γέροντος Ἐπισκόπου λέγοντος, ὅτι οἱ τοιοῦτοι ἤνοιγον τὰ στόματα καὶ πάντων βλεπόντων ὅτι δὲν εἶχον γλώσσας, ὡμίλουν. Εἷς δὲ ἐξ ἐκείνων εἰς πορνείαν ἐξοκείλας, ἐστερήθη τοῦ χαρίσματος· διότι ὁ τὸ σῶμα μὴ φυλάξας καθαρόν, πῶς ἠδύνατο νὰ ἔχῃ τὴν Χάριν; Καὶ ὁ μέγας Ἰουστινιανὸς βεβαιοῖ, λέγων εἴδομεν εὐλαβητικοὺς ἄνδρας χωρὶς γλώσσης λαλοῦντας. Ἀλλὰ καὶ ὁ Γαζαῖος Αἰνείας ὁ Πλατωνικὸς εἰς τὸν Διάλογόν του, τὸν ἐπιγραφόμενον Θεόφραστος, λέγει: ἤκουσας, θαρρῶ, ὅτι διὰ τὸ νὰ μὴ θέλουν τινὲς Ἱερεῖς νὰ ἀρνηθοῦν τὰ καλὰ αὐτῶν δόγματα, φεῦ τῆς ἀσεβείας! ἀπετμήθησαν τὴν πεφιλημένην αὐτῶν γλῶσσαν ὑπὸ τοῦ τυράννου τοῦ τὸν μυθικὸν Θρᾷκα Τηρέα μιμησαμένου. Καὶ τοῦτο ἐγὼ εἶχον ὡς δύσκολον, πῶς δηλαδὴ εἶναι δυνατὸν ὁ κιθαρῳδὸς χωρὶς κιθάρας νὰ κιθαρίζῃ καὶ χωρὶς αὐλοῦ ὁ αὐλητὴς νὰ ἀγραυλίζῃ· πλὴν ὅπου Θεὸς βούλεται νικᾶται φύσεως τάξις, ὡς γέγραπται. Καὶ ἐὰν δὲν εἶχον ἴδει αὐτὸς ἐγὼ τούτους διὰ τῶν ἰδίων μου ὀφθαλμῶν, δὲν θὰ ἐπίστευα ποτὲ εἰς τὸ θαῦμα.
