Ταῦτα μαθὼν ὁ Πατριάρχης τῆς Ἱερουσαλήμ, ἐλυπήθη τὸν λαὸν αὐτοῦ καὶ παρεκάλεσε θερμῶς τὸν Ἅγιον νὰ ὑπάγῃ καὶ πάλιν εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν νὰ παρακαλέσῃ τὸν βασιλέα, ὅπως μὴ κακοποιήσῃ τοὺς ἀναιτίους. Ὁ δὲ Ὅσιος, ἂν καὶ γέρων πλέον ἐνενήκοντα ἐτῶν, δὲν ἠναντιώθη ποσῶς, δὲν ὤκνησε, δὲν ἐδειλίασε τὸ μάκρος τῆς ὁδοῦ ἢ ἀσθένειαν τοῦ σώματος, ἀλλὰ διὰ νὰ σώσῃ ψυχὰς ἀπὸ κίνδυνον θανάτου, ἐκίνησε μὲ τόσην προθυμίαν, ὡς νὰ ἦτο νέος καὶ ἀνδρεῖος καὶ ἐπῆγεν είς τὸ Βυζάντιον. Ἀκούσας ὁ βασιλεύς, ὅτι ὁ Σάββας ἔρχεται, ἔστειλεν εὐθὺς πλοῖον βασιλικὸν καὶ πολλοὺς δορυφόρους νὰ τὸν φέρωσι μὲ τιμὴν πολλὴν καθὼς ἔπρεπεν· ἔπειτα ἔστειλε καὶ τὸν Πατριάρχην Ἐπιφάνιον μὲ ὅλον τὸν Κλῆρον νὰ τὸν προϋπαντήσωσι, κρίνων ἐν τῇ διανοίᾳ αὐτοῦ, ὅτι δὲν ὑπεδέχετο ἐπίγειόν τινα, ἀλλ’ οὐράνιον Ἄγγελον. Ἀφοῦ δὲ ἔφθασεν ὁ Σάββας εἰς τὸ Παλάτιον, ἔβλεπεν ὁ βασιλεὺς στέφανον μὲ λάμψιν ἀνθηρὰν εἰς τὴν κεφαλὴν τοῦ Ἁγίου ἐστολισμένον μὲ διαφόρους χάριτας καὶ ἐξαστράπτοντα ἀπὸ λαμπρότητα. Καταπλαγεὶς ὅθεν διὰ τὴν ὅρασιν ταύτην καὶ ἐγερθεὶς ταχέως ἀπὸ τῆς καθέδρας αὐτοῦ, ἠσπάζετο τὴν ἱερὰν ἐκείνην κεφαλὴν μὲ πολλὴν χαρὰν καὶ εὐλάβειαν.

Ἀφοῦ λοιπὸν κατησπάσθη τὸν Ὅσιον ὁ βασιλεὺς καὶ ἔλαβε τὰς εὐλογίας αὐτοῦ, ἐκάλεσεν εὐθὺς καὶ τὴν βασίλισσαν καὶ τὸν παρεκάλεσε νὰ τὴν εὐλογήσῃ καὶ νὰ τὴν εὐχηθῇ νὰ κάμῃ τέκνον, διότι ἦτο στεῖρα καὶ εἶχον πολλὴν ἐκ τούτου ἀθυμίαν ἀμφότεροι. Ὁ δὲ Ἅγιος δὲν ηὐχήθη οὐδόλως εἰς αὐτὴν τεκνογονίαν, μόνον ηὐχήθη ἀμφοτέρους τοὺς βασιλεῖς νὰ τοὺς ἐνδυναμώνῃ ὁ Κύριος, νὰ τοὺς δίδῃ νίκην κατ’ ἐχθρῶν καὶ ἕτερα ὅμοια. Ἡ δὲ βασίλισσα τοῦ ἔλεγε πάλιν διὰ παιδοποιΐαν, ἀλλ’ ὁ Ὅσιος ἐπανελάμβανε τὴν πρώτην εὐχήν. Τοῦτο δὲ ἔγινε πολλάκις, ὥστε πάντες ἠννόησαν, ὅτι δὲν ἤθελε νὰ τῆς εὐχηθῇ ὁ Ἅγιος τεκνογονίαν· ὅθεν ἀπῆλθεν ἡ βασίλισσα περίλυπος. Μερικοὶ δὲ φίλοι τοῦ βασιλέως ἠρώτησαν τὸν Ὅσιον· «Διατί δὲν ηὐχήθης τέκνον εἰς τὴν βασίλισσαν, ἀλλὰ τὴν ἐσκανδάλισες τόσον;». Ὁ δὲ ἀπεκρίνατο· «Ὁ Θεὸς νὰ μὴ τῆς δώσῃ τέκνον, διότι ἐὰν γεννηθῇ ἐξ αὐτῆς παιδίον, θέλει ἀνακαινίσει τὰ δόγματα τοῦ Σεβήρου, καὶ θέλει προκαλέσει περισσότερον θόρυβον καὶ σύγχυσιν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν ἀπὸ τὸν Ἀναστάσιον». Ὁ δὲ βασιλεὺς Ἰουστινιανὸς τόσην ἀγάπην καὶ εὐλάβειαν ἔδειξε πρὸς τὸν Ἅγιον, ὥστε ὄχι μόνον συνεχώρησε τοὺς Παλαιστίνους, ἀλλὰ καὶ τοὺς Σαμαρείτας ἐδίωξεν ἔξω τῆς πόλεως, προστάξας νὰ κάμουν τὰς συναγωγὰς αὐτῶν ἔξωθεν,