Ὅταν δὲ ἐγένετο γνωστὴ ἡ φυγὴ τῆς Ὁσίας, ἐπῆγεν ὁ δεύτερος υἱὸς τοῦ Λέοντος εἰς τὸ Μοναστήριον πρὸς ἀναζήτησίν της· εὑρὼν ὅμως αὐτὴν κουρευμένην Μοναχὴν καὶ ἐνδεδυμένην παλαιὰ καὶ ξεσχισμένα ἐνδύματα, ἀφῆκεν αὐτὴν (συνεργούσης βεβαίως τῆς τοῦ Θεοῦ προνοίας) καὶ δὲν τὴν ἠνώχλησεν.
Λαβοῦσα ἔκτοτε ἡ Ἁγία τελείαν ἐλευθερίαν, τοσοῦτον κατεμάρανε τὸ σῶμά της, ὥστε ἔξωθεν ἐβλέποντο οἱ ἁρμοὶ τῶν ὀστέων της, ἐπειδὴ ἡ τροφή της ὅλη ἦτο μία οὐγγία ἄρτου, ἤτοι ὀκτὼ δράμια, ἀλλὰ καὶ αὐτὸν τὸν ἔτρωγεν ἀνὰ δύο ἢ τρεῖς ἡμέρας καὶ τίποτε ἄλλο. Τὸ ἔνδυμά της ἦτο ἓν καὶ μόνον καὶ αὐτὸ τρίχινον· ἡ κλίνη της ἦτο ἄνωθεν μὲν κεκαλυμμένη διὰ τριχίνου ὑφάσματος, ὑποκάτω δὲ αὐτῆς ἦσαν πέτραι ἐστρωμέναι καὶ οὕτως ἐπ’ αὐτῆς ἐκοιμᾶτο ὀλίγιστον καὶ πικρότατον ὕπνον, πολλάκις δὲ ἔμεινεν ἄγρυπνος καθ’ ὅλην τὴν νύκτα. Δὲν ἠρκέσθη δὲ εἰς αὐτὰς μόνον τὰς κακοπαθείας ἡ μακαρία, ἀλλὰ πρὸς τούτοις ἐφόρει καὶ σίδηρα, μὲ τὸ βάρος τῶν ὁποίων κατεπλήγωσε τὰ μέλη της καὶ τὰ κατεδαπάνησε τόσον, ὥστε ἐξήρχετο ἐξ αὐτῶν δυσωδία. Οὕτω λοιπὸν ἀγωνιζομένη ἐπὶ ἔτη πολλὰ καὶ διαλάμψασα εἰς πᾶν εἶδος ἀρετῆς ἀπῆλθε πρὸς τὴν ἀγήρω καὶ μακαρίαν ζωὴν ἡ ἀοίδιμος.