ΘΕΟΔΩΡΑ ἡ Ὁσία ἦτο κατὰ τοὺς χρόνους Λέοντος Γ’ τοῦ Ἰσαύρου τοῦ πατρὸς Κωνσταντίνου τοῦ Κοπρωνύμου, τοῦ βασιλεύσαντος κατὰ τὰ ἔτη ψιζ’-ψμα’ (717-741), καταγομένη ἀπὸ γένος λαμπρὸν καὶ περιφανές, θυγάτηρ πατρὸς μὲν Θεοφίλου, πατρικίου τὸ ἀξίωμα, μητρὸς δὲ Θεοδώρας. Ἡ μήτηρ της δὲ αὕτη ἐπὶ πολλὰ ἔτη οὖσα στεῖρα καὶ περίλυπος διὰ τὴν στείρωσιν, παρεκάλει τὸν Θεὸν καὶ τὴν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον νὰ τῆς χαρίσῃ τέκνον, εἰσήκουσε δὲ ὁ Θεὸς τῆς δεήσεώς της καὶ ἔδωκεν εἰς αὐτὴν τὴν χάριν, τὴν ὁποίαν ἐζήτει, διὰ τῆς Ἁγίας Ἄννης τῆς μητρὸς τῆς Θεοτόκου. Ἐγέννησε λοιπὸν τὴν Ὁσίαν ταύτην Θεοδώραν, ἡ ὁποία ὅταν ἔφθασεν εἰς ἡλικίαν τινὰ ὡδηγήθη εἰς τὸν Ναὸν τῆς Ἁγίας Ἄννης καὶ ἀφιερώθη εἰς τὸ Μοναστήριον αὐτῆς, τὸ λεγόμενον Ριγίδιον, ὡς θεϊκόν τι ἀφιέρωμα· ὅθεν θεοσεβῶς καὶ εὐτάκτως ὡδηγεῖτο ὑπὸ τῆς Ἡγουμένης καὶ ἐδιδάσκετο τὰ ἱερὰ γράμματα.
Καλῶς δὲ τῆς Ὁσίας πολιτευσαμένης, δὲν ὑπέφερεν ὁ πονηρὸς διάβολος νὰ βλέπῃ ἑαυτὸν καταπατούμενον ὑπὸ νεάνιδος, ἀλλ’ ἐξήγειρε τὸν θεομάχον Λέοντα τὸν Ἴσαυρον, ὅστις ἐζήτει νὰ εὕρῃ γυναῖκα διὰ τὸν υἱόν του Χριστοφόρον, τὸν ὁποῖον εἶχεν ἀνακηρύξει καίσαρα· ὅθεν ἀποχωρίσας τὴν τοῦ Κυρίου ἀμνάδα ταύτην ἀπὸ τοῦ Μοναστηρίου της, μὲ βίαν καὶ δυναστείαν ἠνάγκασεν αὐτὴν νὰ ὑπάγῃ είς τῆν Κωνσταντινούπολιν, καὶ μετὰ τὴν ἐκεῖ ἄφιξίν της ἡτοιμάσθησαν ἅπαντα τὰ πρὸς τὸν γάμον ἀναγκαῖα, εὐτρεπισθέντος καὶ τοῦ θαλάμου. Ἀλλ’ ὁ μὲν σκοπὸς τοῦ βασιλέως τοιοῦτος ἦτο· ὁ Θεὸς ὅμως, ὅστις πάλαι μὲν ἠπείλησε τὸν Φαραὼ τὸν βασιλέα τῆς Αἰγύπτου, ὅταν ἐζήτει νὰ λάβῃ τὴν Σάρραν, καὶ ὅστις ὕστερον διὰ τῆς παρθένου Ριψημίας ἐνίκησε τὸν Τιριδάτην, αὐτὸς καὶ τὴν Ὁσίαν Θεοδώραν ἐφύλαξεν ἀμόλυντον καὶ καθαρὰν ἀπὸ τῆς κοινωνίας καὶ μίξεως μετὰ τοῦ αἰσθητοῦ νυμφίου.
Καθ’ ὃν χρόνον λοιπὸν ἡτοιμάζετο ὁ γάμος, αἰφνιδίως καὶ παρ᾽ ἐλπίδα ἐξεστράτευσαν οἱ Σκύθαι κατὰ τῆς Εὐρώπης· ὅθεν ταχέως ἀπεστάλη ὁ υἱὸς τοῦ βασιλέως καὶ ἐλπιζόμενος νυμφίος, ἵνα ἀντιπολεμήσῃ τοὺς βαρβάρους, εὐθὺς ὅμως κατὰ τὴν πρώτην προσβολὴν τοῦ πολέμου κτυπᾶται ἀπὸ τοὺς Σκύθας καὶ θανατώνεται. Τότε λοιπὸν πληροφορηθεῖσα ἡ ἄφθαρτος ἀμνὰς Θεοδώρα περὶ τῆς εἰς αὐτὴν τοῦ Θεοῦ προνοίας, λαβοῦσα ὅ,τι πολύτιμον εἶχε, χρυσόν, ἄργυρον, μαργαρίτας καὶ πολύτιμα ἐνδύματα, ἔφυγε κρυφίως ἐκ τοῦ παλατίου, ἐπιβιβασθεῖσα δὲ εἰς πλοιάριον ἐπανῆλθεν εἰς τὸ Μοναστήριόν της χαίρουσα καὶ εὐχαριστοῦσα τὸν τῶν ὅλων Θεόν.