Γενόμενος δὲ ὁ Ὅσιος δεκτὸς ὑπὸ τῶν ἐκεῖ Πατέρων καὶ ἀδελφῶν, ἐμβῆκεν εἰς πνευματικοὺς ἀγῶνας, ἐκλέξας δὲ καὶ ἕνα ἀδελφὸν ὑπερέχοντα τοὺς ἄλλους κατὰ τὴν ἀρετήν, εἶχε τοῦτον Γέροντα καὶ συγκοινωνὸν ὅλων τῶν ὑποθέσεων τῆς ζωῆς του. Τόσην δὲ νηστείαν καὶ ἐγκράτειαν μετεχειρίζετο ὁ ἀοίδιμος, ὥστε ἅπαξ τῆς ἑβδομάδος μόνον ἔτρωγεν ὀλίγον ἄρτον κατεσκευασμένον ἀπὸ κρίθινον ἄλευρον καὶ ἀπὸ πίτυρα καὶ ἀπὸ ζωμὸν λαχάνων. Τὴν δὲ ὀσφὺν καὶ τὸν λαιμόν του εἶχε δεδεμένα μὲ δύο κρίκους σιδηροῦς καὶ βαρυτάτους, τοὺς ὁποίους συνέσφιγγον πρὸς ἀλλήλους δύο ἕτεραι ἁλύσεις περασμέναι διὰ τῶν ὤμων καὶ τοῦ στήθους του. Διατί ὅμως νὰ περιττολογῶμεν; ἀδύνατον εἶναι εἰς ἡμᾶς νὰ ἀπαριθμήσωμεν ὅλους τοὺς ἀγῶνας, τοὺς ὁποίους μετεχειρίζετο ὁ τρισμακάριος οὗτος Εὐάρεστος. Μὲ τοιαῦτα λοιπὸν θεάρεστα κατορθώματα διανύσας τὸν βίον του καὶ ζήσας ἔτη ἑβδομήκοντα ἐννέα, πρὸς Κύριον ἐξεδήμησε. Τὸ δὲ τίμιον αὐτοῦ Λείψανον ἐνεταφιάσθη εἰς τὸ Μοναστήριον τὸ ἐπονομαζόμενον τοῦ Κοκοροβίου.