ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ὁ Ὅσιος ἦτο ἀπὸ τὰ Σύναδα (πόλιν ἔνδοξον τῆς μεγάλης Φρυγίας τετιμημένην μὲ θρόνον Μητροπολίτου καὶ ἀριθμοῦσαν εἴκοσιν Ἐπισκόπους) [1], καταγόμενος ἀπὸ τὸ γένος τῶν Ἰουδαίων. Ἔτι δὲ πολὺ νέος ὤν, ἠκολούθει τὴν μητέρα του καὶ βλέπων Χριστιανόν τινα, ὁ ὁποῖος, ὅταν ἐχασμήθη, ἐσχημάτισεν εἰς τὸ στόμα του τὸν τύπον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ἔκτοτε καὶ αὐτὸς ἔπραττε τὸ ἴδιον μιμούμενος τὸν Χριστιανόν· ὄχι δὲ τοῦτο μόνον, ἀλλὰ καὶ τὰ ἄλλα τῶν Χριστιανῶν ἔργα καὶ αὐτὸς μὲ θερμὴν πίστιν ἐμιμεῖτο. Διὰ τοῦτο λαμπρυνθεὶς τὸ πρόσωπον διὰ θείας ἐλλάμψεως ἐδιδάχθη παρὰ Θεοῦ τὰ τῶν Χριστιανῶν δόγματα, καὶ διῆλθε νῆστις ἡμέρας τινάς.

Εἰς τοῦτον τὸν Ἅγιον ὥρμησέ ποτε κόρη τις, Ἑβραία μὲ ἀσελγῆ τρόπον· ὁ δὲ Ἅγιος ποιήσας τὸ σημεῖον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ἀπέδειξε ταύτην νεκρὰν καὶ πάλιν αὐτὴν ἀνέστησεν. Οὗτος ὁδηγούμενος ὑπὸ θείας νεφέλης ἐπῆγεν εἰς ἓν Μοναστήριον, Φουβούτιον λεγόμενον, εἰς τὸ ὁποῖον εὑρίσκοντο ἄνδρες φημισμένοι εἰς τὴν ἀσκητικὴν ζωήν, τῶν ὁποίων διέλαμπεν ἡ ἀρετή. Ἐπειδὴ δὲ διηγήθη τὰ κατ’ αὐτὸν εἰς τὸν Ἡγούμενον τοῦ Μοναστηρίου, ἐπρόσταξεν ἐκεῖνος νὰ φέρωσι Σταυρόν· εἶτα προστάσσει αὐτὸν νὰ τὸν προσκυνήσῃ καὶ νὰ τὸν ἀσπασθῇ. Ὅταν δὲ ὁ μακάριος οὗτος ἠσπάζετο τὸ κάτω μέρος τοῦ Σταυροῦ μετὰ φόβου καὶ εὐλαβείας, τότε, ὤ τοῦ θαύματος! ἔκλινεν ὁ Σταυρὸς ἐπὶ τῆς ὁσίας κεφαλῆς του καὶ ἐχάραξεν εἰς αὐτὴν τὸν τύπον τοῦ Σταυροῦ, ὅστις καὶ ἔμεινεν ἀνεξάλειπτος ἐν αὐτῇ μέχρι τοῦ θανάτου του.

Ἔπειτα, λαβὼν τὸ ἅγιον Βάπτισμα, ὠνομάσθη Κωνσταντῖνος. Τότε δὲ ἐγένετο ἓν τοιοῦτον θαυμάσιον· εἰς τὸν τόπον δηλαδὴ ἐκεῖνον, ἢ ἐπὶ τῆς πέτρας, εἰς τὴν ὁποίαν ἐστάθη, ὅταν ἐξῆλθε τῆς ἁγίας κολυμβήθρας, ἐτυπώθησαν παραδόξως τὰ ἴχνη τῶν ποδῶν του. Μετὰ ταῦτα ἐμβῆκεν εἰς τόσους ἀγῶνας πνευματικούς, ὥστε ἐφιλονίκει ὁ ἀοίδιμος νὰ ὑπερβάλῃ ὅλους τοὺς Μοναχοὺς τοῦ Μοναστηρίου εἰς τὴν σκληραγωγίαν καὶ ἄσκησιν· εἰργάζετο δὲ τὴν τέχνην τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, δηλαδὴ ἔρραπτε δέρματα καὶ κατεσκεύαζε σκηνάς. Ὅτε προσηύχετο, ἐπληροῦτο εὐωδίας ὁ τόπος, εἰς τὸν ὁποῖον ἵστατο· ὅτε εἰς τὴν Ἐκκλησίαν μετέβαινεν, ἠνοίγοντο ἀφ’ ἑαυτῶν αἱ θύραι τοῦ Ναοῦ. Ἐκ δὲ τῆς πολλῆς καθαρότητος, τὴν ὁποίαν εἶχεν, ἔβλεπε νοερῶς τοὺς κρυπτοὺς λογισμοὺς τῶν ἀδελφῶν.