Σελίδα 2 από 2
Ἀφοῦ δὲ ὅλοι οἱ τριακόσιοι δεκαοκτὼ Πατέρες συνήχθησαν εἰς τὴν Νίκαιαν, καὶ συνεδριάσαντες ἀνεθεμάτισαν τὸν δυσσεβῆ Ἄρειον, ἀπῆλθον ὅλοι μετὰ τοῦ βασιλέως εἰς τὸ Βυζάντιον. Ὁ δὲ ἀοίδιμος βασιλεὺς Κωνσταντῖνος, λαμβάνων διὰ τῶν ἰδίων χειρῶν του τὰς χεῖρας τοῦ μακαρίου τούτου Παύλου, κατεφίλει αὐτάς, καὶ ἐπιθέτων ἐπὶ τῶν ὀφθαλμῶν του καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων αὐτοῦ μελῶν, ἐπεφώνει τὰ ἀξιομνημόνευτα ταῦτα λόγια· «Δὲν χορταίνω νὰ καταφιλῶ τὰς χεῖρας ταύτας, αἵτινες διὰ τὸν Χριστόν μου ἔγιναν νεκραὶ καὶ ἀνενέργητοι». Ἀπελθὼν δὲ ὕστερον εἰς τὸν θρόνον του ὁ ἀοίδιμος οὗτος Παῦλος καὶ ζήσας ἔτη τινά, πρὸς Κύριον ἐξεδήμησε λαβὼν παρ’ Αὐτοῦ τὸν στέφανον τῆς ὁμολογίας.