Καὶ διὰ νὰ μὴ μακρηγορῶμεν, διὰ τῶν προσπαθειῶν του ὁ θεῖος οὗτος Πατὴρ κατώρθωσε νὰ καταστήσῃ πάλιν τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλὴμ «ὡς μητέρα», κατὰ τὸν Προφητάνακτα Δαβίδ, «ἐπὶ τέκνοις εὐφραινομένην», ἐπιτυχὼν ταῦτα διὰ κόπων πολλῶν καὶ μόχθων ἀμετρήτων καὶ μὲ καμάτους ἀτελειώτους καὶ μὲ τὴν πρόθυμον βοήθειαν τοῦ Ποιμένος τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἀλεξανδρέων, τοῦ θείου Ἰωάννου τοῦ Ἐλεήμονος.
Καθ’ ὃν χρόνον ὁ θεῖος Μόδεστος ἦτο Τοποτηρητὴς τοῦ θείου Ζαχαρίου εἰς τὸν Πατριαρχικὸν θρόνον τῆς Ἱερουσαλήμ, υἱοθέτησεν ἐν Χριστῷ διὰ τοῦ θείου Βαπτίσματος καί τινα Πέρσην, ὁ ὁποῖος προσῆλθεν εἰς τὴν εἰς Χριστὸν πίστιν. Οὗτος ἦτο ὁ Ὁσιομάρτυς Ἅγιος Ἀναστάσιος, ὁ ὁποῖος ἤθλησε διὰ τὴν εὐσέβειαν εἰς τὴν Καισάρειαν τῆς Παλαιστίνης κατὰ τὴν κβ’ (22αν) Ἰανουαρίου τοῦ ἔτους 628.
Ἀπελευθερωθεὶς ὁ Πατριάρχης Ζαχαρίας ἐπανῆλθεν εἰς τὸν θρόνον του κατὰ τὸ ἔτος 628 καὶ μέχρι τοῦ θανάτου του ἐποίμανε θεαρέστως τὴν τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησίαν. Μετὰ δὲ τὴν μακαρίαν κοίμησίν του, ἡ ὁποία συνέβη ἐν ἔτει 632, ὁ μέγας Μόδεστος, ψήφῳ Θεοῦ, ἐδέχθη τὴν Ἀρχιερωσύνην καὶ ἐγένετο Ποιμὴν τῆς Ἁγίας Ἱερουσαλήμ, ἀνελθὼν εἰς τὸν θρόνον τοῦ ἱεροῦ Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, διαδεχθεὶς τὸν ἱερὸν Ζαχαρίαν ὡς σκεῦος ἐκλογῆς καὶ ἄξιος ἐργάτης τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ.
Ἀφοῦ ὁ μέγας Μόδεστος ἐποίμανε τὸν περιούσιον λαὸν τοῦ Κυρίου εὐαγγελικῶς, καὶ διέλαμψε μὲ το ἄφθονον φῶς τῶν ἀρετῶν του καὶ ἐστόλισε κατὰ πολλοὺς τρόπους τὸν θρόνον τοῦ Ἀδελφοθέου, λαβὼν παρὰ Κυρίου καὶ τὴν Χάριν τῶν θαυμάτων, ἐκοιμήθη τὸν ὕπνον, ὅστις ἁρμόζει εἰς τοὺς δικαίους τὴν ιζ’ (17ην) Δεκεμβρίου [2] τοῦ ἔτους 634, ἀπολαβὼν παρὰ Κυρίου τὰ βραβεῖα τῶν κατὰ τὴν παροῦσαν ζωὴν κόπων του.
Διὰ τοῦτο ὁ Κύριος ἐδόξασεν αὐτὸν διὰ πολλῶν θαυμάτων, τὰ ὁποία ἐνήργησε, ἐξακολουθεῖ δὲ καὶ μέχρι σήμερον νὰ εἶναι πρόθυμος βοηθὸς τῶν ἐπικαλουμένων αὐτόν, ἐξαιρέτως δὲ εἶναι ταχύτατος ἰατρὸς καὶ προστάτης τῶν ἀλόγων ζῴων, ἤτοι ὅλων τῶν κατοικιδίων ζῴων [3], διὰ τῆς Χάριτος τοῦ Κυρίου.