ΜΟΔΕΣΤΟΣ, ὁ ἐν Ἁγίοις Πατήρ ἡμῶν ὁ θεῖος ἀστὴρ τῆς Ἐκκλησίας καὶ πιστὸς θεράπων τοῦ Θεοῦ, ἤκμασε κατὰ τὸν Ζ’ αἰῶνα ἀπὸ τῆς ἐνσάρκου οἰκονομίας τοῦ Κυρίου. Ἐνδυθεὶς τὸ Ἀγγελικὸν Σχῆμα τῶν Μοναχῶν, κατέστησε τὸ ἑαυτόν του τύπον καὶ ὑπογραμμὸν τῆς ἀσκητικῆς φιλοσοφίας καὶ ἔγινε σκεῦος πάσης ἀρετῆς, διαλάμπων ὄχι μόνον διὰ τῶν σοφῶν λόγων του, ἀλλὰ καὶ διὰ τῶν κατὰ Θεὸν ἔργων του. Διὰ τοῦτο καὶ ἐφωτίσθη διὰ τοῦ φωτισμοῦ τοῦ Παναγίου Πνεύματος καὶ ἔγινε δοχεῖον θείων ἐλλάμψεων. Διὰ τὰς ἀρετάς του ταύτας ἔγινεν Ἡγούμενος καὶ Ἀρχιμανδρίτης τῆς Μονῆς, τὴν ὁποίαν εἶχεν ἱδρύσει ὁ μέγιστος μεταξὺ τῶν Ὁσίων Πατέρων Ἅγιος Θεοδόσιος ὁ Κοινοβιάρχης καὶ κατηύθυνε τὴν Μονὴν ταύτην ἀσφαλῶς κατὰ Θεὸν διὰ τῆς μελιρρύτου διδασκαλίας του καὶ διὰ τοῦ ἰδικοῦ του παραδείγματος.

Κατὰ τὸ ἔτος 614, κατὰ παραχώρησιν Θεοῦ, ὁ δυσσεβὴς βασιλεὺς τῶν Περσῶν Χοσρόης ὁ Β’, ἐπιδραμὼν ἐναντίον τῆς Ἁγίας Γῆς «ὡς μονιὸς [1] ἄγριος» καὶ ἀφοῦ τὴν ἐλεηλάτησεν, ἐπυρπόλησε τὰ ἱερὰ σεβάσματα τῆς Ἁγίας Πόλεως καὶ κατέστρεψε τελείως τὰ σεπτὰ ἁγιάσματα τῆς θεοβαδίστου πόλεως Ἱερουσαλήμ. Τότε ἔσυρεν εἰς τὴν αἰχμαλωσίαν καὶ τὸν Πατριάρχην Ζαχαρίαν καὶ ἐπιστρέψας εἰς τὴν χώραν του συναπεκόμισε καὶ τὸν Ζωοποιὸν Σταυρὸν τοῦ Κυρίου ὡς μέγα τρόπαιον τῆς νίκης του καὶ πολυτιμότατον λάφυρον.

Κατὰ τὰς κρίσιμους λοιπὸν ἐκείνας περιστάσεις, ὁ ἱερὸς ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, ὁ ἐνθεώτατος καὶ μέγας Μόδεστος, κατὰ θείαν νεῦσιν, ἀνέλαβε τὴν διακυβέρνησιν τῆς δεινῶς χειμαζομένης Ἐκκλησίας τῆς Ἁγίας Σιών, ὡς Τοποτηρητὴς τοῦ εἰς τὴν αἰχμαλωσίαν ἀπαχθέντος Πατριάρχου Ζαχαρίου. Καὶ πρόθυμος νὰ θυσιάσῃ τὴν ζωήν του ὑπὲρ τῆς Ἐκκλησίας, ὡς ἄλλος Βεσελεὴλ ἢ Ζοροβάβελ, δι’ ἀτρύπων κόπων κατώρθωσε νὰ ἀνεγείρῃ τὸν καταστραφέντα ὑπὸ τῶν Περσῶν Ἱερὸν Ναὸν τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου καὶ νὰ ἀνοικοδομήσῃ καὶ ὅσα ἄλλα ἱερὰ εἶχον καταστρέψει οἱ βάρβαροι. Ὄχι δὲ μόνον ταῦτα, ἀλλὰ καὶ τοὺς διασκορπισθέντας καὶ καταδιωχθέντας Χριστιανοὺς κατώρθωσε νὰ περιμαζεύσῃ. Εἰς τοὺς φοβισμένους ἐνέβαλε θάρρος, τοὺς ταλαιπωρημένους καὶ βασανισμένους καὶ συντετριμμένους παρηγόρησε καὶ ἐνεταφίασε καὶ τοὺς Ὁσίους Πατέρας τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Σάββα, τοὺς ὁποίους ἐθανάτωσαν οἱ βάρβαροι, ἀφοῦ προηγουμένως τοὺς ἐθρήνησεν ὁσίως καὶ εὐσχημόνως, ὡς ἔπρεπε.