ΑΡΣΕΝΙΟΣ ὁ Ὅσιος καὶ θαυματουργὸς Πατὴρ ἡμῶν ἦτο ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολιν, υἱὸς γονέων εὐσεβῶν, πλουσίων καὶ πρώτων κατὰ τὸ γένος [1]. Παρεκτὸς ὅμως τοῦ ὅτι ὁ Ὅσιος οὗτος ἦτο τοσοῦτον περιφανὴς κατὰ τὸ γένος, ἐδόθη εἰς αὐτὸν ὑπὸ τοῦ τότε βασιλέως καὶ ἄλλο ἀξίωμα, ὁ τίτλος δηλαδὴ στρατηγοῦ, καὶ πατρικίου τοῦ θέματος τοῦ καλουμένου τῶν Κιβυρραιωτῶν [2]. Αλλὰ καὶ ὅταν ποτὲ στόλος βασιλικὸς ἐστάλη εἰς ὑπερπόντιον ταξίδιον, τὴν διοίκησιν τούτου ἀνέλαβεν ὁ Ὅσιος· ἐπειδὴ ὅμως γενομένης τρικυμίας μεγάλης ἀνέβρασεν ἡ θάλασσα ἐξ αὐτοῦ τοῦ πυθμένος, καὶ τὰ μὲν πλοῖα κατεποντίσθησαν αὔτανδρα, αὐτὸς δὲ μόνος διεσώθη καὶ ἐξῆλθεν εἰς τὴν στερεάν, τούτου ἕνεκα εὑρὼν εὐκαιρίαν, ἔλαβεν ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον πρὸ πολλοῦ ἐπόθει, ἤτοι ἐνεδύθη τὸ Ἀγγελικὸν Σχῆμα τῶν Μοναχῶν.
Ὅθεν ἐταλαιπώρει ὁ Ὅσιος τὸ σῶμα καὶ ὑπέτασσεν αὐτὸ εἰς τὴν ψυχὴν μὲ νηστείας, μὲ ἀγρυπνίας, μὲ χαμευνίας καὶ ἄλλας κακοπαθείας· πρὸς τοῖς ἄλλοις δὲ ἐστενοχώρει καὶ τὴν σάρκα του μὲ βαρέα σίδηρα ὁ τῇ ἀληθείᾳ σιδήρου καὶ ἀδάμαντος δυνατώτερος καὶ στερρότερος. Τὰ δὲ ρεῖθρα τῶν δακρύων ἐκείνου καὶ τὰς ὁλονυκτίους στάσεις καὶ τοὺς πολέμους τῶν πονηρῶν πνευμάτων καὶ τὴν ὑπομονὴν τὴν ὁποίαν ἐδείκνυεν εἰς τὰ ψύχη τοῦ χειμῶνος καὶ εἰς τὰ καύματα τοῦ θέρους, ταῦτα, λέγω, πάντα ποῖος δύναται νὰ ἀριθμήσῃ; Μὲ τοιούτους ἀγῶνας ἀγωνιζόμενος ὁ μακάριος, πέμπεται ὑπὸ τοῦ Παναγίου Πνεύματος εἴς τινα τόπον, κείμενον ἀντικρὺ τοῦ καλουμένου Ἱεροῦ· ἐκεῖ δὲ ἀπελθὼν μὲ τὴν παντοτεινὴν ροὴν τῶν δακρύων του ἀπέδειξεν ὁ ἀοίδιμος τὸν τόπον ἐκεῖνον κοιλάδα τοῦ κλαυθμῶνος. Τὰ δὲ ἐνδύματά του ἦσαν τρίχινα· ὅθεν ὅσα μέρη τοῦ σώματος δὲν ἐταλαιπώρουν τὰ σίδηρα, ταῦτα ἐταλαιπώρουν τὰ τρίχινα ἱμάτια. Ἡ τροφή του δέ, ἢ μᾶλλον εἰπεῖν ἡ ἀτροφία του, ἦτο βοτάναι ἄγριαι καὶ ταύτας ἔτρωγεν ὄχι μὲ χορτασμόν, ἀλλὰ τόσον μόνον ὅσον νὰ φαίνεται ὅτι κάτι ἐγεύετο· τὴν δὲ δίψαν αὐτοῦ ἀνεκούφιζε μὲ ὀλίγιστον μόνον ὕδωρ καὶ αὐτὸ ἀνὰ δύο ἢ τρεῖς ἡμέρας λαμβανόμενον.
Ἔπειτα ἀναχωρήσας ἐκεῖθεν, ἐπῆγεν εἰς τὸ θαυμάσιον ὄρος τοῦ Λάτρου, τὸ ἐν τῇ Ἀσίᾳ εὑρισκόμενον· ἔνθα διατρίβων θαυμαστῶς ὁ πανθαύμαστος, ἐθανάτωσε μὲ τὴν προσευχήν του καὶ μὲ τὸν τύπον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ μίαν ἀσπίδα (εἶδος φαρμακεροῦ ὄφεως), ἡ ὁποία ἐφώλευεν ἐκεῖ καὶ ἐδηλητηρίαζε τὰ ὕδατα. Ἀπελθὼν δὲ καὶ ἐκεῖθεν μετέβη κατὰ θείαν προσταγὴν εἰς τὸ Μοναστήριον τὸ ὀνομαζόμενον τῶν Κελλιβάρων [3], γενόμενος δὲ Ἡγούμενος αὐτοῦ δι’ ὀλίγον καιρὸν πολλοὺς παρεκίνησεν εἰς ἐργασίαν τῆς ἀρετῆς.