ΜΕΙΡΑΞ ὁ μακάριος Μάρτυς τοῦ Χριστοῦ ἦτο Αἰγύπτιος, γεννηθεὶς ἐκ γονέων Χριστιανῶν εἰς πόλιν ὀνομαζομένην Τενεσῆ, βαπτισθεὶς δὲ ἀνετρέφετο καὶ ἐξεπαιδεύετο ὑπὸ τῶν γονέων του μὲ τὴν ἀμώμητον καὶ καθαρὰν πίστιν τοῦ Χριστοῦ. Ὕστερον ὅμως, ἀπὸ μικρόνοιαν καὶ κουφότητα, ἠπατήθη ὑπὸ τοῦ διαβόλου καὶ προσελθὼν εἰς τὸν ἐκεῖ Ἀμιρᾶν [1], ἠρνήθη, φεῦ! τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ· καὶ ὄχι μόνον τοῦτο, ἀλλὰ καὶ τὴν ζώνην του κόψας καὶ τὸν Σταυρὸν πατήσας, ἔλαβε τὴν μάχαιραν εἰς τὰς χεῖρας καὶ ἠλάλαζε τὴν ἐλεεινὴν ἐκείνην φωνήν· «Ἀπὸ σήμερον εἶμαι πλέον Ἀγαρηνὸς καὶ ὄχι Χριστιανός». Ὅθεν ἐπὶ ἔτη τινὰ ἔχαιρε τιμὰς καὶ δόξαν, πλησίον εἰς τὸν Ἀμιρᾶν καὶ τοὺς μετ’ αὐτοῦ, χωρὶς νὰ φροντίζῃ τελείως διὰ τὴν σωτηρίαν του. Οἱ δὲ γονεῖς του, τοῦτο μαθόντες, δὲν ἔπαυον παρακαλοῦντες τὸν Θεὸν ἵνα μεταβάλῃ τὴν γνώμην τοῦ υἱοῦ των.
Ὅθεν βλέπων ὁ Θεὸς τὴν ἀγαθὴν προαίρεσιν καὶ ἐπίμονον αὐτῶν παράκλησιν, ἐκίνησε τὴν καρδίαν τοῦ υἱοῦ αὐτῶν εἰς μετάνοιαν. Διὰ τοῦτο αὐτὸς ὁ ἴδιος ὁ Μεῖραξ παρουσιασθεὶς εἰς τοὺς γονεῖς του, λέγει· «Ἰδού, κύριοι καὶ γλυκύτατοι γονεῖς μου, ὅτι ἦλθον, διότι ἠννόησα ὁ ταλαίπωρος ὅτι ἐσκοτίσθην τὸν νοῦν καὶ ἐποίησα τοιαύτην παραφροσύνην. Τώρα δὲ παρακαλῶ νὰ γίνω πάλιν Χριστιανὸς καὶ νὰ εἶμαι ὁμοῦ μὲ σᾶς». Οἱ δὲ γονεῖς του ἀπεκρίθησαν· «Ἡμεῖς, τέκνον, ὅταν ἔπραξας τὸ κακὸν αὐτό, ἐχύσαμεν πολλὰ δάκρυα καὶ ποτὲ δὲν ἐπαύσαμεν παρακαλοῦντες τὸν Θεόν, διὰ νὰ σὲ φωτίσῃ νὰ γνωρίσῃς τὴν ἀλήθειαν καὶ νὰ ἐπιστρέψῃς πάλιν πρὸς τὸν Χριστὸν τὸν σωτῆρά σου· διὰ τοῦτο τώρα εὐχαριστοῦμεν τὴν ἀγαθότητά Του, διότι δὲν παρέβλεψε τὴν ταπεινὴν ἡμῶν δέησιν. Πλήν, τέκνον, καθὼς καὶ σὺ τὸ γνωρίζεις, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ σὲ ἔχωμεν μαζί μας, διότι φοβούμεθα τὸν Ἀμιρᾶν μήπως ἐκ τούτου κινδυνεύσωμεν, παρέχοντες ὑποψίαν, ὅτι ἡμεῖς σὲ μετεβάλαμεν. Ἀλλ’ ἐὰν θέλῃς νὰ ἀπαλλαγῇς ἀπὸ τὸ μέγα ἁμάρτημα τῆς ἀρνήσεως καὶ νὰ εὕρῃς τὸν Θεὸν ἵλεων, νὰ μὴ περιπέσωμεν δὲ καὶ ἡμεῖς ἐξ αἰτίας σου εἰς κατηγορίας, νὰ γίνῃς δὲ καὶ τόσον οἰκεῖος καὶ φίλος τοῦ Χριστοῦ, ὥστε νὰ καταστῇς καὶ πρεσβευτὴς εἰς αὐτὸν δι’ ὅλον τὸ γένος σου, ὕπαγε εἰς τὸν Ἀμιρᾶν καὶ καθὼς παρρησίᾳ ἠρνήθης τὸν Χριστόν, οὕτω παρρησίᾳ ὁμολόγησον πάλιν αὐτόν, ὡς νὰ μὴ γνωρίζωμεν ἡμεῖς οὐδὲν περὶ τούτου. Καὶ βεβαίως ὁ Θεός, τέκνον, θέλει εὐοδώσει τὴν ὁδόν σου ταύτην καθὼς βούλεται».