ΩΡ ὁ ΟΣΙΟΣ καὶ θαυμάσιος Πατὴρ ἡμῶν ἐχρημάτισεν εἰς τὸ ὄρος τῆς Νιτρίας προεστὼς χιλίων ἀδελφῶν, οἱ ὁποῖοι ἐπολιτεύοντο ζωὴν ἀγγελικήν. Εἶχε φθάσει εἰς ἡλικίαν ἐνενήκοντα ἐτῶν, καὶ παρ’ ὅλα ταῦτα ἦτο ὄρθιος, ὑγιής, λαμπρὸς εἰς τὸ πρόσωπον, ἔχων τὰς αἰσθήσεις, τὴν σοφίαν καὶ σύνεσιν ἀνελλιπῆ, καὶ μάλιστα πληρέστατα, ὡς νὰ ηὔξανεν ὁμοῦ μὲ τὴν ἡλικίαν ἡ ἀρετὴ καὶ ἡ σύνεσις. Εἶχε δὲ χωριστὴν χάριν Θεοῦ, ὥστε τὸν ηὐλαβοῦντο καὶ οἱ ἄπιστοι καὶ οἱ βάρβαροι.

Οὗτος ὁ τρισμακάριος Πατήρ, ἀφοῦ ἔκαμεν εἰς τὴν βαθυτάτην ἔρημον μεγάλην ἄσκησιν καὶ πολλοὺς ἀγῶνας μόνος, ἦλθεν ὕστερον εἰς τὴν ἐδῶθεν ἔρημον, καὶ ἐπεμελήθη καὶ ἔγιναν ἱερὰ Μοναστήρια, εἰς τὰ ὁποῖα ἔκαμε κόπους ὑπερβολικούς, φυτεύων μὲ τὰς ἰδίας του χεῖρας ἀμπελῶνας καὶ κήπους καὶ διάφορα δένδρα, ὥστε ἔγινε καὶ δάσος πυκνότατον. Ἔλεγον δὲ οἱ Πατέρες, ὅτι πρὶν νὰ ἔλθῃ ὁ ἀββᾶς Ὢρ εἰς ἐκείνην τὴν ἔρημον, οὐδὲν φυτὸν ἐφύετο. Τὸ ἔργον του ἦτο νὰ προσεύχεται συχνὰ καὶ διὰ τὴν σωτηρίαν τῶν ἀδελφῶν καὶ διὰ τὴν εἰρήνην καὶ ὁμόνοιαν αὐτῶν, ὅπως ἔχωσι μεταξύ των ἀγάπην ἀδελφικήν. Οὗτος ὁ θεῖος ἀνήρ, ὅταν ἡσύχαζε πρότερον εἰς τὴν ἔρημον, ἔτρωγε μόνον βότανα καὶ ἔπινε νερὸν ὅταν εὕρισκε, καὶ ὅλον του τὸ ἔργον ἦτο ἡ προσευχή.

Ὅταν ἦλθεν εἰς ἡλικίαν γηραλέαν, ἐφάνη πρὸς αὐτὸν Ἄγγελος Κυρίου λέγων· «Ὁ Κύριος σὲ κατέστησεν Ἡγούμενον καὶ Προεστῶτα εἰς πλῆθος Μοναχῶν, ἕως δέκα χιλιάδας. Ἔχε λοιπὸν βεβαίας ἐλπίδας, ὅτι θέλεις τοὺς ποιμάνει εἰς νομὴν σωτήριον. Καὶ ὅ,τι ζητήσῃς ἀπὸ τὸν Θεόν, δὲν θὰ ἀποτύχῃς, ἀλλ’ οὔτε ἀπὸ τοὺς μετὰ σοῦ ἀδελφοὺς θέλουν λείψει ποτὲ ὅσα χρειάζονται διὰ τὴν παροῦσαν ζωήν». Ταῦτα ἀκούων ὁ Ὅσιος ὥρμησεν εἰς τὴν ἔρημον ἐκεῖ πλησίον, καὶ πρῶτον κατῴκησε κατὰ μόνας, κατασκευάσας μικρὰν καλύβην. Ἡ τροφή του ἀπετελεῖτο ἀπὸ ὠμὰ λάχανα, καὶ μετελάμβανε κατὰ πᾶσαν ἑβδομάδα. Καὶ πρῶτον ἐπειδὴ εἶχεν ἀνάγκην ἀπὸ τὴν ἔρημον νὰ πηγαίνῃ ἐνίοτε εἰς τὴν χώραν, τοῦ ἐδόθη χάρις παρὰ Θεοῦ καὶ χωρὶς νὰ μάθῃ γράμματα, ἐγίνωσκεν ὅλην τὴν θείαν Γραφήν. Οἱ δὲ ἀδελφοὶ τοῦ ἔδιδαν βιβλίον, καὶ τὸ ἀνεγίνωσκεν ἐν εὐκολίᾳ καὶ τὸ ἐξηγοῦσεν ὀρθότατα.