Ἂς ἔχωμεν λοιπὸν εἰς εὐλάβειαν, ἑορτάζοντες καὶ τὰς μικρὰς πανηγύρεις, καὶ μάλιστα τὴν σημερινήν, ὅπου εἶναι ἡ τελευταία ἡμέρα τοῦ ἔτους, κατὰ τὴν παλαιὰν χρονολογίαν, καθὼς καὶ αὔριον ὅπου εἶναι ἡ πρώτη, ἂς τὴν ἑορτάζωμεν μετ’ ἄλλων πολλῶν Ἁγίων, καθὼς ἐν τῷ Συναξαρίῳ τοῦ μηνὸς Σεπτεμβρίου φαίνεται. Ὅθεν ἂς γράψωψεν ἐν συντομίᾳ τὰ θαυμάσια, ἅπερ ἠκολούθησαν εἰς ταύτην τὴν Τιμίαν Ζώνην τῆς Θεοτόκου εἰς πίστωσιν τῶν πολλῶν, ἅτινα ἐτέλεσεν ἡ παντοδύναμος Κυρία καὶ Παντάνασσα.
Ὁ βασιλεὺς Ἀρκάδιος, ὁ τοῦ Μεγάλου Θεοδοσίου υἱός, ὁ βασιλεύσας ἐν ἔτει τριακοσιοστῷ, ἐνενηκοστῷ πέμπτῳ (395), ἔκαμε παντοίους τρόπους διὰ τοῦ χρυσίου καὶ τῆς δυνάμεώς του τῆς βασιλικῆς καὶ ἔστειλε καὶ ἔφερεν ἀπὸ τὰ Ἱεροσόσυλα εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν τὴν Τιμίαν Ζώνην τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἡ ὁποία ἐφυλάττετο ἐκεῖ ὁμοῦ μετὰ τῆς Τιμίας Ἐσθῆτος τῆς Θεοτόκου ὑπὸ μιᾶς παρθένου Ἰουδαίας καὶ τὴν ἐναπέθεσεν εἰς λαμπρὰν θήκην, τὴν ὁποίαν ὠνόμασεν ἁγίαν Σορόν. Μετὰ δὲ παρέλευσιν ἐτῶν τετρακοσίων δέκα, Λέων ὁ Σοφὸς βασιλεὺς ἤνοιξε τὴν ἁγίαν ταύτην Σορόν, χάριν τῆς συζύγου του βασιλίσσης Ζωῆς, ἡ ὁποία ἠνωχλεῖτο ἀπο πνεῦμα ἀκάθαρτον. Διότι εἶδεν αὐτὴ κατ’ ὄναρ, ὅτι ἂν τεθῇ ἐπάνω εἰς αὐτὴν ἡ Τιμία Ζώνη τῆς Θεοτόκου θὰ ἐλευθερωθῇ ἀπὸ τοῦ δαιμονίου.
Ἀνοιχθείσης λοιπὸν τῆς ἁγίας θήκης καὶ Σοροῦ, εὑρέθη ἡ Τιμία Ζώνη τῆς Θεοτόκου ἀκτινοβολοῦσα λαμπρότατα ὡς θεοΰφαντος, ἔχουσα δὲ καὶ χρυσῆν σφραγῖδα καὶ ὑπόμνημα σύντομον, τὸ ὁποῖον ἀνέφερε λεπτομερῶς τὸ ἔτος, τὴν ἰνδικτιῶνα καὶ τὴν ἡμέραν καθ’ ἣν ἀνεκομίσθη εἰς τὴν βασιλεύουσαν ἡ Ἁγία Ζώνη, καὶ προσέτι ὅτι ἐναπετέθη ἐν τῇ θήκῃ καὶ ἐσφραγίσθη διὰ χειρῶν τοῦ βασιλέως Ἀρκαδίου. Ἀφοῦ λοιπὸν προσκυνήσας ἠσπάσθη τὴν ἁγίαν Ζώνην ὁ βασιλεύς, τὴν ἥπλωσεν ὁ τότε Πατριάρχης ἐπὶ τῆς πασχούσης βασιλίσσης, καὶ ὦ τοῦ θαύματος! πάραυτα ἠλευθερώθη αὕτη ἀπὸ τοῦ δαιμονίου. Ὅθεν ἅπαντες δοξάσαντες τὸν Θεὸν καὶ Σωτῆρα Χριστὸν καὶ εὐχαριστήσαντες τὴν πανάχραντον Μητέρα του, ἀπέθεντο πάλιν τὴν Τιμίαν Ζώνην ἐντὸς τῆς ἁγίας Σοροῦ, ὅπου ὑπῆρχε καὶ πρότερον.