ΑΔΡΙΑΝΟΣ ὁ Ἅγιος Μάρτυς καὶ ΝΑΤΑΛΙΑ ἡ σύζυγος αὐτοῦ ἡ μετ’ αὐτοῦ συμμαρτυρήσασα κατήγοντο ἐκ τῆς Νικομηδείας, ἀκμάσαντες κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Μαξιμιανοῦ ἐν ἔτει σϟη’ (298). Κατὰ δὲ τὴν δευτέραν περίοδον τῆς βασιλείας τοῦ Μαξιμιανοῦ τοῦ διώκοντος τοὺς Χριστιανούς, συνελήφθησαν εἰκοσιτρεῖς Χριστιανοί, οἱ ὁποῖοι ἐκρύπτοντο ἐντὸς σπηλαίου, καὶ ἐτιμωρήθησαν διὰ τιμωριῶν διαφόρων. Τούτους λοιπὸν ἠρώτησε καὶ ὁ Ἅγιος Ἀδριανὸς πρὸ τοῦ μαρτυρίου του οὕτω· «Διατί, ὦ ἀδελφοί, ὑπομένετε τὰς ἀνυποφόρους ταύτας βασάνους καὶ τὰς δεινὰς ταύτας τιμωρίας;». Οἱ δὲ ἀπεκρίθησαν· «Ἡμεῖς ὑπομένομεν ταῦτα, ἵνα κερδήσωμεν ἐκεῖνα τὰ ἀγαθά, τὰ ὁποῖα εἶναι ἡτοιμασμένα παρὰ Θεοῦ ἐν τοῖς οὐρανοῖς διὰ τοὺς πάσχοντας ὑπὲρ τῆς ἀγάπης του, καὶ τὰ ὁποῖα οὔτε ὦτα δύνανται νὰ ἀκούσωσιν, οὔτε λόγος νὰ παραστήσῃ».
Ταῦτα ἀκούσας ὁ μακάριος Ἀδριανὸς κατενύχθη ὑπὸ τῆς θείας χάριτος, καὶ εἶπεν εἰς τοὺς γραμματεῖς, οἵτινες ἔγραφον τὰ ὀνόματα τῶν μελλόντων νὰ μαρτυρήσωσι Χριστιανῶν· «Γράψατε καὶ τὸ ὄνομά μου μεταξὺ τῶν ἄλλων ὀνομάτων, ἐπειδὴ νομίζω καὶ ἐγὼ ἡδονὴν τὸ νὰ ἀποθάνω μετ’ αὐτῶν διὰ τὴν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ». Οἱ δὲ ἔγραψαν αὐτὸν εἰς τὸ μαρτυρολόγιον, καὶ μὲ ἁλύσεις τὸν ἔδεσαν καὶ εἰς τὸ δεσμωτήριον τὸν ἐφυλάκισαν.
Μαθοῦσα τοῦτο ἡ σύζυγός του Ναταλία, καὶ ἀποδώσασα τὴν σύλληψίν του εἰς ἄλλας αἰτίας, ἐθρήνει κατὰ πρῶτον καὶ ἐστέναζεν· ἀφοῦ δὲ ὕστερον ἔμαθεν ὅτι διὰ τὸν Χριστὸν ἔβαλον αὐτὸν εἰς τὰ δεσμὰ καὶ εἰς τὴν φυλακήν, πάραυτα ἐνεδύθη λαμπρὰ φορέματα καὶ ἐπῆγεν εἰς τὴν φυλακήν, ἔνθα εἰσελθοῦσα κατεφίλει τὰ δεσμὰ καὶ τὰς ἁλύσεις, μὲ τὰ ὁποῖα ἦτο δεσμώτης ὁ σύζυγός της καὶ ἐμακάριζεν αὐτὸν διὰ τὴν προθυμίαν τὴν ὁποίαν ἔδειξε, συνεβούλευσε δὲ αὐτὸν νὰ μένη στερεὸς καὶ ἀσάλευτος εἰς τὰς βασάνους, τοὺς δὲ ἄλλους συνδεσμίους Χριστιανοὺς Μάρτυρας παρεκάλει νὰ εὔχωνται ὑπὲρ αὐτοῦ εἰς τὸν Ὕψιστον Θεόν.
Καὶ τότε, μὲν ἡ μακαρία Ναταλία ἐπανῆλθεν εἰς τὸν οἶκόν της κατὰ προτροπὴν καὶ παρακίνησιν τοῦ ἰδίου συζύγου της· ὅτε δὲ ὁ Ἅγιος Ἀδριανὸς χαιρετήσας τοὺς πεφυλακισμένους Χριστιανοὺς καὶ λαβὼν ἄδειαν παρὰ τῶν δεσμοφυλάκων ἐπῆγεν εἰς τὴν οἰκίαν του, ἵνα ἀναγγείλῃ πρὸς τὴν σύζυγόν του ὅτι ἐπέστη πλέον ὁ καιρὸς τοῦ μαρτυρικοῦ του τέλους, ἡ Ναταλία, νομίσασα ὅτι ὁ σύζυγός της φοβηθεὶς τὰς βασάνους ἠρνήθη τὸν Χριστὸν καὶ διὰ τοῦτο ἀπεφυλακίσθη, ἔκλεισε τὴν θύραν τοῦ οἴκου των εἰς τὸν Ἀδριανὸν ὀνειδίζουσα αὐτὸν ὡς ἀρνησίχριστον καὶ δειλὸν καὶ φιλόζωον·