Μετὰ παρέλευσιν πολλοῦ χρόνου, ἤτοι κατὰ τὰς ἡμέρας τοῦ βασιλέως Θεοφίλου τοῦ εἰκονομάχου, ἐν ἔτει ωκθ’ (829) ἁλωθεῖσα ἡ νῆσος ἐκείνη, εἰς τὴν ὁποίαν ἦτο τὸ τοῦ Ἀποστόλου λείψανον, ὑπὸ τῶν Ἀγαρηνῶν ἕνεκα τῶν ἁμαρτιῶν τῶν κατοίκων, ἠρημώθη καὶ ἔμεινεν ἀκατοίκητος. Ὅθεν ὁ ἄρχων τῆς πόλεως Βενεβέντου, μαθὼν τὰ τελούμενα θαύματα παρὰ τοῦ ἀποστολικοῦ λειψάνου, καὶ ὑπὸ ζεούσης πρὸς τὸν Ἀπόστολον τοῦ Κυρίου πίστεως κινούμενος, προσεκάλεσέ τινας ἐκ τῆς τῶν Ἀμαλφηνῶν πόλεως καὶ τοὺς παρεκάλεσεν ἵνα φέρωσιν εἰς αὐτὸν ἐκ Λιπάρας τὸ πολύτιμον λείψανον. Τούτου δὲ γενομένου, ἐπῆγεν ὁ ρηθεὶς ἄρχων μακρὰν διὰ θαλάσσης εἰς προϋπάντησιν τοῦ Ἀποστόλου, ἔχων μεθ’ ἑαυτοῦ καὶ τὸν Ἐπίσκοπον τῆς πόλεως, καὶ πολλοὺς ἄλλους κληρικούς τε καὶ λαϊκούς· προπέμψας δὲ μετὰ πολλῆς τιμῆς καὶ εὐλαβείας τὸ ἅγιον λείψανον μέχρι τῆς πόλεως, ἀπέθετο αὐτὸ ἐν σεβασμιωτάτῳ τόπῳ ὅπου ἐνεργεῖ καθ’ ἑκάστην διαφόρους ἰατρείας καὶ πολλὰ θαύματα εἰς τοὺς μετὰ πίστεως προστρέχοντας εἰς αὐτό, εἰς δόξαν τοῦ ὑπεραγάθου Θεοῦ.