ΑΝΘΟΥΣΑ ἡ Ὁσία μήτηρ ἡμῶν ἔζη κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Οὐαλεριανοῦ, ἐν ἔτει σνδ’ (254), καταγομένη ἐκ Σελευκείας τῆς ἐν Συρίᾳ, θυγάτηρ οὖσα Ἀντωνίου καὶ Μαρίας, πλουσιωτάτων μὲν γονέων, ἀλλὰ προσκεκολλημένων εἰς τὴν θρησκείαν τῶν εἰδώλων. Πιστεύσασα κρυφίως δὲ αὕτη εἰς τὸν Χριστόν, ἐπεθύμει νὰ λάβῃ τὸ ἅγιον Βάπτισμα καὶ νὰ ἴδῃ τὸν Ἐπίσκοπον Ἀθανάσιον, ὁ ὁποῖος ἐκήρυττεν ἐν Ταρσῷ τῆς Κιλικίας τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ· καταπείσασα δὲ ἡ Ὁσία τὴν μητέρα της καὶ λαβοῦσα δύο ἡμιόνους, ἀνέβη εἰς τὴν μίαν ἐξ αὐτῶν, καὶ ἔλαβε μεθ’ ἑαυτῆς καὶ τοὺς δύο εὐνούχους καὶ δούλους της, Χαρίσιμον καὶ Νεόφυτον, προσποιηθεῖσα ὅτι θὰ ὑπάγῃ εἰς τὴν τροφόν της.
Ἐνῷ δὲ ἡ μακαρία Ἀνθοῦσα ὡδοιπόρει, ἐγένετο καθ’ ὁδὸν μέγα θαῦμα, ἤτοι ὁ Ἐπίσκοπος Ἀθανάσιος ἀρθεὶς ὑπὸ Ἁγίων Ἀγγέλων ἔφθασε τὴν Ἁγίαν Ἀνθοῦσαν καὶ ἔστη ἐνώπιον αὐτῆς· ἡ δὲ Ἁγία, ἰδοῦσα αὐτὸν καὶ μαθοῦσα ὅτι εἶναι ὁ ζητούμενος Ἀθανάσιος, ἔπεσεν εἰς τοὺς πόδας του καὶ τὸν παρεκάλει νὰ τὴν σφραγίσῃ μὲ τὸ ἅγιον Βάπτισμα. Ἐπειδὴ δὲ ἐκεῖ δὲν εὑρίσκετο ὕδωρ, προσηυχήθη ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος καὶ εὐθὺς ἀνέβλυσε πηγὴ ἐκ τῆς γῆς, εἰς τὴν πηγὴν δὲ ἐφάνησαν δύο Ἄγγελοι ἐν σχήματι στρατιωτῶν, οἱ ὁποῖοι ἔδιδον εἰς τὴν Ἁγίαν δύο λευκὰ ἱμάτια. Ὅθεν ἐβαπτίσθη αὐτή τε καὶ οἱ δύο αὐτῆς ὑπηρέται· ἔδωκε δὲ εἰς τὸν Ἐπίσκοπον τὸ πολύτιμον καὶ χρυσοΰφαντον ἱμάτιον, τὸ ὁποῖον ἐφόρει, ἵνα πωλήσῃ αὐτὸ καὶ τὸ ἀντίτιμον διανείμῃ εἰς τοὺς πτωχούς. Αὐτὴ δὲ ἡ τρισολβία, ἐνδυθεῖσα φόρεμα πενιχρὸν καὶ εὐτελές, ἐπῆγεν οὕτω εἰς τὴν τροφόν της, ἥτις τὴν ἀπέβαλεν ὀνειδίσασα αὐτὴν καὶ ἐλέγξασα, διότι ἐπίστευσεν ἀφ’ ἑνὸς εἰς τὸν Χριστὸν καὶ ἀφ’ ἑτέρου διότι ἐφόρει τοσοῦτον εὐτελὲς ἔνδυμα. Ἐλθοῦσα δὲ καὶ εἰς τὴν μητέρα της, εὗρε καὶ αὐτὴν λυπουμένην, διότι ἐβαπτίσθη ἡ θυγάτηρ της Ἀνθοῦσα εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ.
Τούτου λοιπὸν ἕνεκα ἡ Ἁγία, ἀφήσασα καὶ μητέρα καὶ τροφόν, ἐπῆγεν εἰς τὸν ρηθέντα Ἅγιον Ἀθανάσιον, καὶ παρ’ ἐκείνου γενομένη Μοναχή, ἐνεδύθη τρίχινον φόρεμα. Οὕτω δὲ σηκώσασα ἐπὶ τῶν ὤμων της τὸν Σταυρὸν τοῦ Κυρίου ἀπῆλθεν εἰς τὴν ἔρημον, ὅπου ἐπὶ εἰκοσαετίαν μετὰ τῶν θηρίων συνδιαιτωμένη ἐλάμβανε τροφὴν παρ’ αὐτῶν κατὰ θείαν πρόνοιαν· πολλοὺς δὲ πειρασμοὺς τῶν δαιμόνων ὑποστᾶσα, ἐν εἰρήνῃ παρέδωκε τὴν ψυχήν της εἰς χεῖρας Θεοῦ, ἀφ’ οὗ ἐπὶ τῆς πέτρας, ἐπὶ τῆς ὁποίας συνήθιζε νὰ κοιμᾶται, κατεστρώθη νεκροπρεπῶς σταυρώσασα τὰς χεῖρας της.