Στρεφόμενος δὲ καὶ εἰς τὸν ὁδηγόν των Βησσαρίωνα, τοῦ λέγει· «Διατί ἔφερες ἐδῶ αὐτοὺς τοὺς πλάνους καὶ σκανδαλοποιούς; δὲν ἤκουσες τὸν ἀββᾶν Βαρσανούφιον [1] ὅστις παραγγέλλει, τοὺς ἀκαταστάτους Μοναχους νὰ μὴ τοὺς δεχώμεθα παντελῶς μέσα εἰς τὸ Μοναστήριον, ἀλλ’ ἔξω εἰς τὴν θύραν νὰ τοὺς δίδωμεν τὰ χρειαζόμενα καὶ νὰ γλυτώνωμεν ἀπὸ αὐτούς, διὰ νὰ μὴ τύχῃ καὶ ἐμβαίνοντες πλανήσουν τοὺς ἀδελφούς;». Ταῦτα δὲ εἰπὼν καὶ λαβὼν αὐτοὺς ἀπὸ τὴν χεῖρα τοὺς ἔβγαλεν ἔξω τοῦ Μοναστηρίου.

Τοῦτο ἔκαμεν ὁ θαυμαστὸς ἐκεῖνος Ἡγούμενος, διὰ νὰ γνωρίσῃ ἂν ἦσαν ἀληθινὰ ἐνάρετοι καὶ εὐλαβεῖς, καὶ διὰ τοῦτο ἐπρόσταξε νὰ μὴ τοὺς δοθῇ μήτε φαγητόν, μήτε ποτόν, ἀλλὰ μήτε νὰ συνομιλήσῃ τις μοναστηριακὸς μὲ αὐτοὺς ἕως τρεῖς ἡμέρας. Οἱ δὲ ἀληθινοὶ δοῦλοι τοῦ Θεοῦ, χωρὶς νὰ σκανδαλισθοῦν, ὑπέμειναν ἀγόγγυστα ἐμπρὸς εἰς τὸν πυλῶνα, ζητοῦντες ἀπὸ τὴν Θεοτόκον τὰ συμφέροντα. Τὴν δὲ τρίτην ἡμέραν βλέπει τὴν Θεοτόκον ὁ Ἡγούμενος εἰς τὸν ὕπνον του, καὶ τοῦ λέγει· «Ἰδού, ἐδοκίμασας τοὺς ἰδικούς μου δούλους καὶ τοὺς ἐγνώρισας εἰλικρινεῖς ἀπὸ τὴν ὑπομονὴν τὴν ὁποίαν ἔδειξαν, δυναμούμενοι ὑπ’ ἐμοῦ· ὅθεν τώρα παράλαβε αὐτοὺς καὶ ἀναπαύσας ὀλίγον, ἀπόλυσον νὰ ὑπάγουν κατὰ Ἀνατολάς, ἐμπόδισον δὲ αὐτοὺς ἀπὸ τὴν περιήγησιν τοῦ ὄρους».

Ἀφοῦ λοιπὸν ἐξύπνησεν ὁ Ἡγούμενος, στέλλει τὸν προειρημένον Βησσαρίωνα καὶ τοὺς καλεῖ, ὅταν δὲ ἦλθαν τοὺς λέγει πάλιν μὲ αὐστηρότητα· «Ποῖοι ἄνθρωποι εἶσθε σεῖς; καὶ ἀπὸ ποῖον τόπον; καὶ ποῦ ὑπάγετε, οὕτω ἄφοβα ποιμαίνοντες τὸν ἑαυτόν σας;». Ἐκεῖνοι δὲ μὲ θερμὰ δάκρυα, κύπτοντες κάτω τὴν κεφαλήν, εἶπον· «Μεγάλην χάριν σοι ὁμολογοῦμεν, τίμιε πάτερ, διὰ τὴν ὠφέλειαν τὴν ὁποίαν ἐλάβομεν ἀπὸ τὴν ἁγιωσύνην σου τώρα, παρὰ εἰς κανένα ἄλλον καιρόν· τώρα λοιπὸν εἰς τὰς χεῖράς σου ἐμπιστευόμεθα ἑαυτοὺς καὶ ἐκεῖνο ὅπου σὲ φωτίσῃ ὁ Θεὸς κάμε εἰς ἡμᾶς». Ἐκεῖνος δέ, κρύπτων τὰ ὅσα τοῦ ἐφανέρωσεν ἡ Θεοτόκος, τοὺς λέγει· «Δὲν θέλω νὰ περιτριγυρίσετε τὸ ὄρος, ἀλλὰ νὰ πηγαίνετε τὸν δρόμον σας». Ἐκεῖνοι δὲ παρεκάλουν αὐτόν, νὰ παραμείνουν εἰς τὸ Μοναστήριον ἕως τρεῖς χρόνους, διὰ νὰ μάθουν ἐντελῶς τὴν Μοναχικὴν τάξιν καὶ πολιτείαν· τότε φανερῶν εἰς αὐτοὺς ὀλίγον τὸ θέλημα τῆς Θεοτόκου λέγει· «Οὕτω, τέκνα μου, ἐφάνη εὔλογον εἰς τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, καὶ εἰς τὴν Πανάχραντον Μητέρα του, νὰ ὑπάγετε τὸν δρόμον σας κατὰ ἀνατολάς, δι’ ἐκεῖνο ὅπου καὶ ἐκινήσατε». Ὅθεν κρίνοντες ὅτι εἶναι θεάρεστα ἐκεῖνα ὅπου τοὺς εἶπεν ὁ Ἡγούμενος, τὸν ἀπεχαιρέτησαν καὶ αὐτὸς ἐναγκαλισθεὶς αὐτοὺς τοὺς ἠσπάσθη καὶ ὕστερον ἀνεχώρησαν.