Ἰδὼν ὁ κριτὴς τὸ στερρὸν τοῦ Μάρτυρος, τὸν ἔπεμψε κατεπειγόντως εἰς τὸν βεζύρην, καὶ τοῦ ἐμήνυσε τὴν πολλὴν σταθερότητα ὅπου ἔχει εἰς τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ· ὁ δὲ βεζύρης προσεπάθει μὲ πολλοὺς τρόπους καὶ κολακείας ἴσως τὸν μεταστρέψῃ ἀπὸ τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ καὶ τοῦ ἔλεγεν· «Ἂν γίνῃς Τοῦρκος, θὰ σὲ κάμω πρῶτον τοῦ παλατίου μου, καὶ θὰ σοῦ δώσω πλοῦτον πολύν, καὶ δόξαν καὶ τιμήν». Ὁ δὲ Μάρτυς λαμπρᾷ τῇ φωνῇ ἐβόησεν· «Ἐγὼ πλοῦτον καὶ δόξαν καὶ τιμὴν ἔχω τὸν Χριστόν μου, ὅστις μοῦ ἔχει κατοικίαν ἐπάνω εἰς τοὺς οὐρανούς, δόξαν ἀμάραντον, καὶ ζωὴν αἰώνιον· αἱ δὲ ἰδικαί σου τιμαὶ καὶ δόξαι εἶναι φθαρταὶ καὶ μάταιαι, καὶ ταχέως ἀπολοῦνται ὁμοῦ μὲ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι τὰς ἐπιζητοῦν».
Ταῦτα ἀκούσας ὁ βεζύρης τὸν ἐνέκλεισεν εἰς τὴν φυλακήν, προστάξας νὰ τὸν τιμωροῦν· μεθ’ ἡμέρας δέ τινας τὸν ἐξήγαγον ἀπὸ τὴν φυλακὴν καὶ τὸν ἔστησαν ἔμπροσθεν τοῦ βήματός του, ὑπέσχετο δὲ πάλιν ὁ βεζύρης τὰ αὐτά. Ἰδὼν ὅμως ὅτι δὲν πείθεται εἰς τὸ θέλημά του, τὸν ἠπείλησεν, ὅτι θὰ τοῦ κάμῃ μεγάλας καὶ φρικτὰς τιμωρίας. Ὁ δὲ Μάρτυς, ὡς παίγνια ταῦτα λογιζόμενος, ἔλεγεν· «Καὶ ἂν μυρίους θανάτους μοὶ δώσῃς, ἐγὼ τὸν Χριστόν μου δὲν ἀρνοῦμαι, ἀλλ’ εἶμαι ἕτοιμος νὰ βασανίζωμαι διὰ τὸ ὄνομά του εἰς ὅλην μου τὴν ζωήν». Ταῦτα ἀκούσας ὁ βεζύρης καὶ ὀργῆς μεγάλης ἐμπλησθεὶς τὸν παρέδωκεν εἰς τὸν ἔπαρχον νὰ τὸν ἀποκεφαλίσῃ· ὅστις λαβὼν τὸν μακάριον τοῦτον Σταμάτιον καὶ φέρων αὐτὸν ἔμπροσθεν τοῦ βασιλικοῦ παλατίου, εἰς τὴν Ἁγίαν Σοφίαν, ἀπέτεμε τὴν ἁγίαν αὐτοῦ κεφαλήν· οὕτως ἠξιώθη ὁ μακάριος νὰ συμιβασιλεύσῃ μὲ τὸν Χριστόν, δι’ ὃν καὶ ἐτμήθη· οὗ ταῖς πρεσβείαις τύχοιμεν ἅπαντες τῶν οὐρανίων ἀγαθῶν. Ἀμήν.