ΣΤΑΜΑΤΙΟΣ ὁ εὐλογημένος τοῦ Χριστοῦ Νεομάρτυς κατήγετο ἀπὸ ἓν χωρίον τοῦ Βόλου, λεγόμενον Ἅγιος Γεώργιος, τῆς ἐπαρχίας Δημητριάδος. Συνέβη δὲ κατ’ ἐκεῖνον τὸν καιρὸν καὶ ἦλθεν εἰς τὴν χώραν του ἀπὸ τὴν βασιλείαν ἕνας ἀγᾶς, διὰ νὰ συνάξῃ τοὺς βασιλικοὺς φόρους, ὁ ὁποῖος ἔκαμνε πολλὰς ἀδικίας καὶ κατεδυνάστευε τοὺς Χριστιανούς, ὡς τὸν παλαιὸν καιρὸν ὁ Φαραὼ τὸ γένος τῶν Ἑβραίων εἰς τὴν Αἴγυπτον καὶ ἦτο τὸ κακὸν ὑπὲρ τὴν δύναμίν των. Ὅθεν μὴ δυνάμενοι οἱ Χριστιανοί, ἔστειλαν πρεσβείαν εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν, θαρροῦντες νὰ εὕρουν κρίσιν καὶ δικαιοσύνην. Παρουσιάσθησαν λοιπὸν καὶ εἰς τὴν Ὑψηλὴν Πύλην ἐνώπιον τοῦ βεζύρου, τοῦ ἐπιτρόπου τοῦ βασιλέως, καὶ ἔκλαιον τὴν ἀδικίαν των· ὁ δέ, ὡς ἤκουσε, θέλων νὰ κάμῃ χάριν εἰς τὸν ἀδικητὴν ἐκεῖνον ἀγᾶν (ἐπειδὴ καὶ ἦτο φίλος του), ἐπρόσταξε νὰ τοὺς ἐκδιώξουν.
Δέροντες λοιπὸν τοὺς Χριστιανοὺς καὶ ὠθοῦντες αὐτοὺς οἱ ὑπηρέται του, τοὺς ἐξέβαλον ἔξω, μεταξὺ δὲ τούτων εἷς ἦτο καὶ ὁ μακάριος οὗτος Σταμάτιος· τινὲς δὲ Ἀγαρηνοὶ φίλοι τοῦ ἀδικητοῦ ἐκείνου, ἰδόντες αὐτὸν ὅτι ἐφώναζε διὰ τὸν ἀδικητὴν περισσότερον ἀπὸ τοὺς ἄλλους, τὸν ἥρπασαν καὶ τὸν ὡδήγησαν εἰς τὸν βεζύρην λέγοντες, ὅτι αὐτὸς ἔγινε Τοῦρκος, καὶ τώρα εἶναι Χριστιανός, καταμαρτυροῦντες ψευδῶς οἱ κατάρατοι καὶ συκοφαντοῦντες τὸν Μάρτυρα· ὁ δὲ Μάρτυς ἠρνεῖτο, λέγων, ὅτι οὐδὲν τοιοῦτον ἐποίησε· τὸν ἔπεμψε λοιπὸν ὁ βεζύρης εἰς τὸν κριτήν, ὅστις κρίνει τὰς τοιαύτας ὑποθέσεις. Ἠρώτησε λοιπὸν αὐτὸν ὁ κριτής, ἂν ἀληθῶς ἔγινε Τοῦρκος· ὁ δὲ Μάρτυς πάλιν ἠρνεῖτο, λέγων ὅτι ἀδίκως τὸν συκοφαντοῦν· «Ἐγώ, λέγει, τοιοῦτον πρᾶγμα δὲν ἔκαμα, ἀλλ’ οὐδὲ ἦλθε ποτὲ εἰς τὸν νοῦν μου τοιοῦτος λογισμός». Ὁ κριτὴς τοῦ λέγει· «Καὶ ἂν δὲν ἔγινες, γίνου τώρα καὶ ἔλα εἰς τὴν ἰδικήν μας πίστιν».
Ταῦτα ὁ μακάριος Μάρτυς ἀνελπίστως ἀκούσας, γεγονυίᾳ τῇ φωνῇ ἀνέκραξε· «Μή μοι γένοιτο νὰ ἔλθω εἰς τόσην ἀγνωσίαν, ὦ κριτά, καὶ νὰ ἀρνηθῶ τὸν Χριστόν μου· κάλλιον μοὶ εἶναι νὰ ἀποθάνω καὶ νὰ εἶμαι μὲ τὸν Χριστόν μου, παρὰ νὰ ζῶ εἰς τοῦτον τὸν κόσμον μὲ μυρίας ἀναπαύσεις καὶ δόξας βιοτικάς.