Τότε ὁ ἀνεψιός του Φώτιος ἔτρεξε πλησίον τοῦ Ἁγίου, καὶ ἐναγκαλισάμενος αὐτὸν ὠνόμαζε πατέρα καὶ μητέρα καὶ θεῖόν του. Ἐδέθη λοιπὸν καὶ αὐτὸς μετὰ τοῦ θείου του μὲ ἁλύσεις σιδηρᾶς καὶ ἐρρίφθησαν ἀμφότεροι ἐν τῇ φυλακῇ, ἔπειτα ἐξεσχίσθησαν, ἐκάησαν καὶ ὑπὸ τοῦ δήμου ἐλιθοβολήθησαν ἐν τῷ θεάτρῳ. Εἰς ὅλας δὲ τὰς βασάνους ταύτας ἀβλαβεῖς· διαφυλαχθέντες οἱ τοῦ Χριστοῦ ἀθληταί, ἐδέθησαν εἰς ξύλα ἐκ τῶν ποδῶν καὶ ἐσύρθησαν ὑπὸ ἵππων ἀγρίων· μετὰ ταῦτα πάλιν τοὺς ἔδειραν δυνατὰ καὶ μὲ ἅλας καὶ ὄξος ἔτριψαν τὰ πεπληγωμένα μέλη των, καὶ οὕτω ριφθέντες ἐν τῇ φυλακῇ ἐκεῖ ἔμειναν ἀνεπιμέλητοι τρία ὁλόκληρα ἔτη.
Ἀφοῦ λοιπὸν κατεξηράνθησαν ὡς ἐκ τῆς πολυχρονίου κακοπαθείας τῆς φυλακῆς, τότε ἤναψεν ὁ τύραννος τρεῖς ἡμέρας τὸ λεγόμενον λουτρὸν τοῦ Ἀντωνίνου καὶ ἐκεῖ ἐνέκλεισε τοὺς Ἁγίους, προσευχηθέντων δὲ τῶν Μαρτύρων ἐσχίσθη ἡ βάσις τοῦ λουτροῦ, καὶ ἀνέβλυσε κάτωθεν πολὺ ὕδωρ, οἱ δὲ Ἅγιοι ἐφαίνοντο ὅτι εἶναι ὄχι ἐντὸς λουτροῦ πεπυρακτωμένου, ἀλλὰ εἰς δροσερὸν περιβόλιον. Ὕστερον ἐσκέφθη ὁ ἀσεβὴς Διοκλητιανὸς καὶ κατεσκεύασε κάμινον εἰς εἶδος χωνίου, ἐστερεωμένην ἐπὶ σιδηρῶν στηλῶν. Εἰς ταύτην λοιπὸν βληθέντες οἱ Ἅγιοι καὶ προσευχηθέντες παρέδωκαν τὰς ψυχάς των εἰς χεῖρας Θεοῦ καὶ οὕτως ἔλαβον παρ’ αὐτοῦ τοὺς στεφάνους τῆς ἀθλήσεως. Λέγουσι δὲ ὅτι, ἀφοῦ ἐρρίφθησαν οἱ Ἅγιοι εἰς τὴν κάμινον, ἔμειναν ζωντανοὶ τρεῖς ἡμέρας, τὰ δὲ σώματα αὐτῶν συρθέντα ἔξω τῆς καμίνου μὲ σιδηρᾶ ὄργανα ἦσαν σῷα καὶ ὁλόκληρα, χωρὶς νὰ βλάψῃ τὸ πῦρ οὔτε κἂν τρίχα τῆς κεφαλῆς των. Τελεῖται δὲ ἡ αὐτῶν Σύναξις εἰς τὸν ἁγιώτατον αὐτῶν Ναόν, τὸν εὑρισκόμενον εἰς τόπον λεγόμενον Στρατήγιον.