ΑΡΓΥΡΗ ἡ πάγχρυσος τοῦ Χριστοῦ Μάρτυς κατήγετο ἐκ τῆς Προύσης, εἰς τὴν ὁποίαν καὶ ἐγεννήθη ἐξ εὐσεβῶν γονέων. Ἦτο δὲ ὡραία τὴν ὄψιν καὶ φοβουμένη τὸν Θεόν. Αὕτη λοιπον ἡ μακαρία ἐνυμφεύθη νεόνυμφος δὲ ἔτι οὖσα, ἠγαπήθη ἀπὸ Τοῦρκον τινὰ γείτονά της, ὅστις ζητῶν νὰ τὴν φέρῃ εἰς τὴν κακὴν γνώμην του καὶ μὴ δυνηθείς, ἐψευδομαρτύρησεν κατ’ αὐτῆς εἰς τὸν κριτὴν τῆς Προύσης, ὅτι εἶπε νὰ γίνῃ Τούρκισσα. Τότε ὁ κριτὴς ἐφυλάκισεν εὐθὺς τὴν Ἁγίαν. Ὁ δὲ σύζυγός της ἐθεώρησε καλλίτερον νὰ μεταφέρῃ τὴν δίκην εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν. Ἦλθε λοιπὸν ἐκεῖ καὶ ὁ ἐχθρὸς τῆς Ἁγίας καὶ ἐψευδομαρτύρει κατ’ αὐτῆς ἰσχυριζόμενος ἔμπροσθεν τοῦ κριτοῦ τὴν ἰδίαν κατὰ τῆς Μάρτυρος κατηγορίαν. Ἡ δὲ Μάρτυς ἀπεκρίθη, ὅτι δὲν γνωρίζει νὰ εἶπε ποτὲ τοιοῦτον λόγον ἀρνουμένη τὴν Πίστιν της καὶ ὅτι εἶναι Χριστιανὴ καὶ Χριστιανὴ θέλει νὰ ἀποθάνῃ. Ὅθεν, διὰ προσταγῆς τοῦ κριτοῦ, ἀφοῦ ἔδειραν τὴν Ἁγίαν, τὴν ἔκλεισαν εἰς τὴν φυλακήν. Ἔπειτα τὴν ὡδήγησαν εἰς δευτέραν ἐξέτασιν καὶ πάλιν τὴν ἔδερον καὶ τὴν ἐτιμώρουν καὶ ὕστερον πάλιν τὴν ἔκλειον εἰς τὴν φυλακήν. Τοῦτο δὲ ἐγίνετο κατὰ συνέχειαν, ὤ τῆς γενναιότητός της! ἐπὶ δέκα ἑπτὰ ὁλοκλήρους χρόνους.
Ἀλλὰ καὶ ἐντὸς τῆς φυλακῆς εὑρισκομένη ἡ Ἁγία πάντοτε ἠνωχλεῖτο καὶ ὑβρίζετο ἀπὸ τὰς γυναῖκας τῶν Τούρκων, αἵτινες ἦσαν φυλακισμέναι μετ’ αὐτῆς διὰ τὰς κακὰς πράξεις των. Παρεκίνει δὲ ταύτας ὁ διάβολος νὰ ἐνοχλοῦν τὴν Ἁγίαν, διὰ περισσοτέραν της θλῖψιν καὶ βάσανον. Πάντα δὲ ταῦτα ὑπέμεινεν ἡ ἀοίδιμος μὲ μεγάλην γενναιοψυχίαν, διὰ τὴν ἀγάπην καὶ τὸν πόθον τὸν ὁποῖον εἶχε πρὸς τὸν Νυμφίον της Χριστόν. Μήπως ὅμως ἦσαν μόνον ταῦτα; Ἀκόμη καὶ αὐτὴ ἡ ἰδία κατετυράννει ἀφ’ ἑαυτῆς τὸ σῶμα της μὲ νηστείαν καὶ μὲ κάθε ἄλλην ταλαιπωρίαν καὶ κακοπάθειαν, ὡς ἐμαρτύρησαν πολλαὶ Χριστιαναὶ γυναῖκες, αἱ ὁποῖαι ἦσαν εἰς τὴν αὐτὴν μετὰ τῆς Ἁγίας φυλακήν. Τόσην δὲ χαρὰν καὶ εὐχαρίστησιν ᾐσθάνετο ἡ καρδία τῆς μακαρίας Ἀργυρῆς, διότι ἐφυλακίζετο διὰ τὸν Χριστὸν καὶ τόσον μεγάλην ἀνάπαυσιν ἐνόμιζε τὴν ταλαιπωρίαν, ὥστε ὅταν τῆς ἐμήνυσεν ὁ εὐλαβέστατος Χριστιανὸς Μανώλης ὁ Κιουρτζίμπασης νὰ τὴν ἐλευθερώσῃ, ἐκείνη δὲν ἐδέχθη, δεχομένη τὴν φυλακὴν ὡς βασιλικὸν ἀνάκτορον. Ἕως ὅτου, φυλακισμένη καὶ δέσμιος διὰ τὸν Χριστόν, ἐτελείωσε τὴν ζωήν της καὶ ἔλαβε τοῦ Μαρτυρίου τὸν ἀμάραντον στέφανον.