«Καταβιβασθεὶς λοιπὸν ἐκεῖ, ἐθρήνουν καὶ ἔκλαιον. Ὅθεν ἐφάνησαν πάλιν εἰς ἐμὲ οἱ δύο ἐκεῖνοι νέοι, κλαίων δὲ ἐγώ, ἔλεγον εἰς αὐτούς· «Ἐλεήσατέ με καὶ δότε μοι καιρὸν νὰ μετανοήσω». Τότε ἐκεῖνοι εἶπον, ὁ εἷς πρὸς τὸν ἄλλον· «Συμφωνεῖς μὲ αὐτόν, ὅτι μέλλει νὰ μετανοήσῃ καθὼς λέγει;». Ὁ δὲ ἕτερος ἀπεκρίθη· «Ναί, συμφωνῶ». Ἀνεβίβασαν τότε τὴν ψυχήν μου καὶ τὴν ἔθεσαν ἐν τῷ τάφῳ· ἐκεῖ δὲ ἰδὼν τὸ σῶμα μου ὡς βόρβορον καὶ λάσπην, δὲν ἤθελον νὰ εἰσέλθω ἐντὸς αὐτοῦ. Οἱ δὲ νέοι μοὶ εἶπον· «Ἀδύνατον εἶναι κατ’ ἄλλον τρόπον νὰ μετανοήσῃς, ἐὰν δὲν εἰσέλθῃς εἰς τὸ σῶμα σου καὶ ἂν δι’ αὐτοῦ δὲν ἀγωνισθῇς νὰ μετανοήσῃς· διότι διὰ τούτου διέπραξας τὴν ἁμαρτίαν. Εἰσῆλθον λοιπὸν ἐντὸς τοῦ σώματός μου καὶ ἀφ’ οὗ αὐτὸ ἐνεψυχώθη καὶ ἐζωντάνευσε, ἤρχισα νὰ φωνάζω.
Ταῦτα ἀφοῦ διηγήθη ὁ στρατιώτης ἐκεῖνος, εἰς ἔκπληξιν καὶ θαυμασμὸν πάντων, ἔζησεν ἐπὶ τεσσαράκοντα ἡμέρας χωρὶς νὰ φάγῃ ἢ νὰ πίῃ· κλαίων δὲ καὶ ὀδυρόμενος, ἐκοιμήθη πάλιν.