ΘΑΥΜΑ ἐξαίσιον καὶ πάσης διηγήσεως ἄξιον ἐγένετο κατὰ τοὺς χρόνους Ἡρακλείου τοῦ βασιλέως καὶ Νικήτα Πατρικίου ἐν ἔτει χκε’ (625) εἰς τὴν Καρθαγένην τῆς Ἀφρικῆς, ἔχει δὲ τοῦτο ὡς ἑξῆς: Εἰς τὴν Καρθαγένην εὑρίσκετο κατὰ τὴν ἐποχὴν ἐκείνην στρατιώτης τις βασιλικός, ἐπειδὴ δὲ ἐπέπεσεν εἰς τὴν πόλιν λοιμὸς πανώλους, παραλαβὼν οὗτος τὴν σύζυγόν του ἔφυγεν εἴς τι προάστιον, ἵνα σωθῇ ἐκ τοῦ θανάτου. Ὁ διάβολος ὅμως παρακινήσας αὐτὸν εἰς σαρκικὴν ἁμαρτίαν, τὸν ἠνάγκασε νὰ μοιχεύσῃ τὴν γυναῖκα τοῦ γεωργοῦ του. Μετὰ δὲ τὴν ἁμαρτίαν προσβληθεὶς ὑπὸ τῆς νόσου ταύτης, ἥτις προσβάλλει τὸν βουβῶνα, ἤτοι τὰς βάσεις τῶν μηρῶν, ἀπέθανε καὶ ἐτάφη. Μετὰ τρεῖς ὅμως ὥρας ἤρχισε νὰ φωνάζῃ ἐκ τοῦ τάφου λέγων· «Ἐλεήσατέ με». Ὅθεν ἀνοίξαντες οἱ ἐκεῖ παρευρισκόμενοι τὸν τάφον, εὗρον τοῦτον ζῶντα, ἀλλὰ μὴ δυνάμενον νὰ ὁμιλήσῃ. Ὁ δὲ τότε Πάπας τῆς Ἀφρικῆς Θαλάσσιος, παρηγόρησεν αὐτόν. Μετὰ τρεῖς ἡμέρας, συνελθὼν εἰς ἑαυτὸν ὁ στρατιώτης ἐκεῖνος, διηγήθη ταῦτα.
«Ὅταν ἡ ψυγή μου ἔμελλε νὰ ἐξέλθῃ ἐκ τοῦ σώματός μου, ἔβλεπον αἰθίοπάς τινας μελανοὺς καὶ φοβεροὺς κατὰ τὴν ὄψιν, οἱ ὁποῖοι ὁρμήσαντες ἐναντίον μου μὲ ἐπολέμουν. Μετὰ ταῦτα εἶδον δύο νεανίσκους ὡραιοτάτους ἐλθόντας ἐκεῖ καὶ ἐχάρη ἡ ψυχή μου [1], παραλαβόντες με δὲ ἐκεῖνοι μὲ ἀνεβίβαζον εἰς τὸν οὐρανόν. Διερχόμενοι δὲ τὰ τελώνια τῶν ἐν τῷ ἀέρι μαύρων δαιμόνων ἐξήταζον οὗτοι πᾶσαν ἁμαρτίαν μου, εἰς ἄλλο τὸ ψεῦδος, εἰς ἄλλο τὸ φθόνον καὶ εἰς ἄλλο τὴν πλεονεξίαν. Εἰς ταύτας ὅμως τὰς ἁμαρτίας ἀνταπεκρίνοντο οἱ νέοι ἐκεῖνοι, ἀναφέροντες τὰς ἀρετὰς ὅσας ἔπραξα. Ὅταν δὲ ἀνήλθομεν πλησίον τῆς πύλης τοῦ οὐρανοῦ, συνήντησεν ἡμᾶς τὸ τελώνιον τῆς μοιχείας, τὸ ὁποῖον προέβαλε τὴν πρὸ ὀλίγου πραχθεῖσαν παρ’ ἐμοῦ ἁμαρτίαν. Ὅθεν νικήσαντες οἱ ἀκάθαρτοι δαίμονες μὲ κατεβίβασαν εἰς τὰ σκοτεινότατα βάθη τῆς γῆς, ὅπου εὑρίσκονται αἱ ψυχαὶ τῶν ἁμαρτωλῶν, τῶν ὁποίων τὴν ὀδύνην, τὴν ὁποίαν δοκιμάζουσιν ἐκεῖ, ἀδυνατεῖ νὰ διηγηθῇ γλῶσσα ἀνθρώπου».