Ἀξιόλογον εἶναι τὸ θαῦμα ὅπερ ἐτέλεσεν ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ἔχον οὕτω. Εἰς Ἀλεξάνδρειαν ἦτο ὑποδηματοποιός τις ἄπιστος, ὁ ὁποῖος ράπτων ποτὲ τὸ ἐσχισμένον καὶ παλαιὸν ὑπόδημα τοῦ Ἁγίου Μάρκου, ἐτρύπησε τὴν χεῖρα του μὲ τὴν βελόνην, πονέσας δὲ πολύ, ἐφώναζεν· «Ὦ, Θεέ μου». Ὅθεν ὁ Εὐαγγελιστὴς ἐκ τούτου λαβὼν ἀφορμήν, ἐδίδαξεν αὐτὸν τὴν τοῦ Χριστοῦ Πίστιν καὶ εὐθὺς τὸν ἰάτρευσε μὲ τὸ πτύσμα του καὶ βαπτίσας αὐτὸν ἐχειροτόνησεν Ἐπίσκοπον τοῦ ἐκεῖ θρόνου.
Ὑποσημειώσεις
[1] Ἡ πρὸς Κύριον ἐκδημία τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου καὶ Εὐαγγελιστοῦ Μάρκου συνέβη κατὰ τὸ ὄγδοον ἔτος τῆς βασιλείας τοῦ Νέρωνος (64 μ.Χ.), τὸ δὲ σεπτὸν αὐτοῦ λείψανον ἀπετέθη ἐν Ἀλεξανδρείᾳ. Διάδοχος τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου τούτου Ἀποστόλου Μάρκου ὑπῆρξεν ὁ Ἀπόστολος Ἀνανίας. Εἰς τὸν Εὐαγγελιστὴν Μᾶρκον ἀποδίδεται ὁ λέων, τὸ δεύτερον τῶν συμβολικῶν ζῴων τοῦ Ἰεζεκιὴλ (αʹ 10), πιθανῶς διότι ἡ ἀρχὴ τοῦ κατ’ αὐτὸν Εὐαγγελίου εἶναι ἡ ἐν ἐρήμοις διαγωγὴ τοῦ Προδρόμου, ὅπου ζῶσιν οἱ λέοντες, ἢ, κατ’ ἄλλους, διότι διακριτικὸς χαρακτὴρ τοῦ Εὐαγγελίου αὐτοῦ εἶναι ἡ τοῦ Χριστοῦ Βασιλεία, ὡς καὶ τὸ ζῷον τοῦτο εἶναι βασιλικόν.