Ὁ δὲ Μαγνέντιος ἐζήτησε νὰ ποιήσῃ καὶ ἄλλο σημεῖον ὁ Ἅγιος, ἤτοι νὰ ἀναστήσῃ νεκρόν τινα, ὅστις πρὸ πολλῶν ἐτῶν εἶχεν ἀποθάνει καὶ εἶχεν ἐνταφιασθῆ ἐν τάφῳ ἐκεῖ ἔμπροσθέν του κειμένῳ. Ὅθεν προσηυχήθη ὁ Ἅγιος ἐπὶ τῆς πλακὸς τοῦ τάφου ἐκείνου καί, ὤ τοῦ θαύματος! ἀνέστη ὁ νεκρός, ὅστις προσκυνήσας τὸν Ἅγιον, ἐδόξασε τὴν θεότητα καὶ τὴν δύναμιν τοῦ Χριστοῦ. Ἠρώτησε δὲ αὐτὸν ὁ βασιλεύς ποῖος εἶναι καὶ πότε ἀπέθανεν, ὁ δὲ νεκρὸς ἀπεκρίθη, ὅτι εἶναι ἐκ τῶν βιωσάντων πρὸ τῆς ἐλεύσεως τοῦ Χριστοῦ εἰς τὸν κόσμον, ἤτοι πρὸ τριακοσίων ἐτῶν καὶ ἐπέκεινα καὶ ὅτι διὰ τὴν πρὸς τὰ εἴδωλα πλάνην του κατεκαίετο εἰς τὸ πῦρ ἐπὶ τοσαῦτα ἔτη.

Τοῦτο τὸ θαῦμα βλέποντες πολλοὶ Ἕλληνες ἐπίστευσαν εἰς τὸν Χριστὸν καὶ ὁμοφώνως ἐδόξαζον τὸν Θεόν ἐκ τούτων δὲ εἷς ἦτο καὶ ὁ γεωργὸς Γλυκέριος, τοῦ ὁποίου τὸν νεκρὸν βοῦν ἀνέστησεν ὁ Ἅγιος καὶ ὁ ὁποῖος, ἐπειδὴ ἐστερεώθη εἰς τὴν Πίστιν τοῦ Χριστοῦ ἕνεκα τοῦ τοιούτου θαύματος, κατεκόπη μὲ τὰ ξίφη ὑπὸ τῶν ἀπίστων καὶ ἔλαβεν ὁ ἀοίδιμος τοῦ Μαρτυρίου τὸν στέφανον. Ἐκτὸς δὲ τῶν εἰρημένων καὶ ἄλλοι πολλοὶ ἐπίστευσαν εἰς τὸν Χριστόν, ὅταν εἶδον, ὅτι ὁ Ἅγιος, ἐμβὰς εἰς τὸν ναὸν τῶν εἰδώλων, διέταξεν ἓν εἴδωλον νὰ εἴπῃ, ἂν ὁ Χριστὸς εἶναι Θεὸς καὶ ἐὰν πρέπῃ νὰ προσκυνῶμεν αὐτόν, ὁ δὲ δαίμων, ὁ ὁποῖος κατῴκει ἐντὸς τοῦ εἰδώλου, θρηνῶν καὶ βιαζόμενος ἀπεκρίθη, ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ μόνος Θεός. Ὅθεν διὰ τὸν λόγον τοῦτον ἐταράχθησαν ὅλα τὰ εἴδωλα καὶ ἔπεσον χαμαὶ καὶ συνετρίβησαν. Τότε οἱ λατρευταὶ τῶν δαιμόνων, μὴ δυνάμενοι πλέον νὰ ὑποφέρωσι, συνέλαβον τὸν Ἅγιον καὶ ἔφεραν αὐτὸν εἰς τὸν βασιλέα, ζητοῦντες νὰ ἐκδώσῃ ταχέως τὴν κατ’ αὐτοῦ ἀπόφασιν· προστάξαντος δὲ τοῦ βασιλέως νὰ ἀποκεφαλισθῇ ὁ Ἅγιος μετὰ τῆς βασιλίσσης Ἀλεξάνδρας, ἀπεκεφαλίσθη μὲν ὁ Ἅγιος, ἡ δὲ Ἁγία Ἀλεξάνδρα, προσευχηθεῖσα ἐν τῇ φυλακῇ παρέδωκε τὴν ψυχήν της εἰς χεῖρας Θεοῦ. Τελεῖται δὲ ἡ τοῦ Ἁγίου Σύναξις εἰς τὸν ἁγιώτατον Ναὸν αὐτοῦ, τὸν εὑρισκόμενον εἰς τόπον λεγόμενον Δεύτερον.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ