ΓΕΩΡΓΙΟΣ ὁ ἔνδοξος καὶ θαυμαστὸς καὶ μέγας Μάρτυς τοῦ Χριστοῦ ἤκμασε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Διοκλητιανοῦ τοῦ βασιλεύσαντος κατὰ τὰ ἔτη σπδ’-τε’ (284-305), κατήγετο δὲ ἐκ τῆς Καππαδοκίας τῆς Μικρᾶς Ἀσίας. Γονεῖς του ὑπῆρξαν περιφανεῖς καὶ λαμπροὶ ἄρχοντες, διέλαμψε δὲ καὶ ὁ ἴδιος εἰς τὰ ἀξιώματα, πρότερον μὲν ἔχων τὸ ἀξίωμα τοῦ Τριβούνου, ὕστερον δέ, ὅταν ἔμελλε νὰ μαρτυρήσῃ, τὸ τοῦ κόμητος (ἤτοι ἐπάρχου ἢ ἡγεμόνος ἢ καὶ στρατηλάτου).

Ὅταν δὲ ὁ ἀσεβὴς Διοκλητιανὸς ἐκίνησε διωγμὸν κατὰ τῶν Χριστιανῶν καὶ ἐπρόσταξεν, ὅσοι μὲν Χριστιανοὶ ἀρνοῦνται τὸν Χριστόν, νὰ ἀξιοῦνται βασιλικῶν τιμῶν, ὅσοι δὲ δὲν πείθονται νὰ τὸν ἀρνηθῶσιν, αὐτοὶ νὰ θανατώνωνται, τότε ὁ μέγας Γεώργιος, παρουσιασθεὶς πρὸ τοῦ Διοκλητιανοῦ, διεκήρυξεν ἑαυτὸν Χριστιανὸν καὶ ἤλεγξε τὴν τῶν εἰδώλων πλάνην καὶ ἀσθένειαν, μυκτηρίζων τοὺς εἰς αὐτὰ πιστεύοντας. Ἐπειδὴ δὲ οὔτε εἰς τὰς κολακείας καὶ τὰς πολλὰς ὑποσχέσεις τοῦ τυράννου ἐπείσθη ὁ Ἅγιος, οὔτε ἔδωκε προσοχὴν εἰς τοὺς φοβερισμοὺς καὶ τὰς ἀπειλάς του, ἀλλὰ πάντα ταῦτα κατεφρόνησε, τούτου ἕνεκα ἐκτύπησαν πρῶτον αὐτὸν εἰς τὴν κοιλίαν μὲ ἀκόντιον, τὸ ὁποῖον ἐκτύπησε μὲν εἰς τὴν σάρκα τοῦ Ἁγίου τόσον, ὥστε ἔτρεξεν ἐκεῖθεν αἷμα ἄφθονον, ἀλλ’ ἡ αἰχμή του ἐστριφογύρισεν, ὁ δὲ Ἅγιος ἐφυλάχθη ἀβλαβής· ἔπειτα δὲ δέσαντες αὐτὸν εἰς τροχόν, πέριξ τοῦ ὁποίου ἦσαν ἐμπεπηγμένα κοπτερὰ σίδηρα, ἀφῆκαν τὸν τροχὸν νὰ κυλίσῃ εἰς κατηφορικόν τινα τόπον καὶ ἐκ τούτου κατεκόπη εἰς πολλὰ τεμάχια τὸ σῶμα τοῦ Μάρτυρος, τὸ ὁποῖον ὅμως κατέστη πάλιν ὑγιὲς τῇ ἐπιστασίᾳ θείου Ἄγγέλου.

Ὅθεν παρέστη ὁ Ἅγιος καὶ πάλιν εἰς τὸν Διοκλητιανὸν καὶ τὸν συγκάθεδρόν του Μαγνέντιον, οἱ ὁποῖοι ἔτυχε τότε νὰ θυσιάζωσιν εἰς τὰ εἴδωλα καὶ ἐπειδὴ ἐφάνη σῶος καὶ ἀβλαβὴς μετὰ τοιαύτην φοβερὰν βάσανον, τούτου ἕνεκεν πολλοὺς Ἕλληνας εἵλκυσεν εἰς τὴν Πίστιν τοῦ Χριστοῦ, οἵτινες κατὰ προσταγὴν τοῦ βασιλέως εὐθὺς ἀπεκεφαλίσθησαν. Τότε καὶ ἡ βασίλισσα Ἀλεξάνδρα προσῆλθεν εἰς τὴν Πίστιν τοῦ Χριστοῦ καὶ ἔμπροσθεν τοῦ ἀνδρός της Διοκλητιανοῦ ὡμολόγησε τὸν Χριστὸν Θεὸν ἀληθινόν. Ἐπίστευσαν δὲ καὶ ἄλλοι πολλοὶ εἰς τὸν Χριστόν, βλέποντες τὸν Ἅγιον τιθέμενον μὲν ἐν λάκκῳ ἀσβέστου, μένοντα δὲ πάντῃ ἀβλαβῆ. Μετὰ ταῦτα ἐκάρφωσαν εἰς τοὺς πόδας τοῦ Ἁγίου ὑποδήματα σιδηρᾶ καὶ τὸν ἠνάγκαζον νὰ τρέχῃ. Εἶτα ἔδειραν αὐτὸν ἀσπλάγχνως μὲ ξηρὰ βούνευρα.