ΜΑΚΑΡΙΟΣ, ὁ ἐν Ἁγίοις Πατὴρ ἡμῶν, ὁ τῆς Μονῆς τῆς καλουμένης Πελεκητῆς χρηματίσας Ἡγούμενος, κατήγετο ἐκ τῆς Κωνσταντινουπόλεως, εἰς τὴν ὁποίαν καὶ ἐγεννήθη ἐν ἔτει ψπε’ (785), ὀνομασθεὶς κατὰ τὸ ἅγιον Βάπτισμα Χριστοφόρος. Ἀπορφανισθεὶς δὲ ἔτι νήπιον, ἀνετράφη ὑπὸ τοῦ γνησίου θείου του καὶ ἐπεδόθη εἰς τὴν παιδείαν τῶν ἱερῶν γραμμάτων. Τυχὼν λοιπὸν φύσεως δεξιᾶς καὶ ἤθους καλλίστου καὶ δείξας μεγάλην ἐπιμέλειαν, ἐν ὀλίγῳ χρόνῳ ἔλαβε γνῶσιν τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἐννοήσας τόσον τὴν τῶν γηΐνων πραγμάτων εὐτέλειαν καὶ ταχεῖαν τούτων φθοράν, ὅσον καὶ τῶν οὐρανίων τὴν ἀφθαρσίαν καὶ ἀϊδιότητα. Διὰ τοῦτο, ἐξελθὼν τῆς Κωνσταντινουπόλεως, μετέβη εἰς τὴν Μονὴν τὴν καλουμένην Πελεκητήν [1], συναριθμήσας δὲ ἑαυτὸν μετὰ τῶν ἐκεῖ Μοναχῶν, ἀντὶ Χριστοφόρου μετωνομάσθη διὰ τοῦ θείου καὶ ἀγγελικοῦ Σχήματος Μακάριος. Ὅθεν ἀφ’ οὗ ὑπηρέτησεν εἰς ὅλας τὰς διακονίας τοῦ Μοναστηρίου καὶ ἀπέκτησεν ἀρετάς, μάλιστα δὲ ἐξαιρέτως πολλὴν ταπείνωσιν, ἔγινεν Ἡγούμενος τῶν ἀδελφῶν καὶ θαυματουργὸς ἐξαίσιος, διότι δι’ αὐτοῦ ἰάτρευεν ὁ Θεὸς πάθη ἀνίατα καὶ διὰ προσευχῆς του, ἐν καιρῷ ἀβροχίας, βροχὴν ἐξ οὐρανοῦ κατέπεμψεν.
Ἐπειδὴ λοιπὸν κατὰ τοὺς χρόνους ἐκείνους ἔγινε μέγας καὶ περιβόητος, διὰ τοῦτο ἔτρεχε πρὸς αὐτὸν πλῆθος πολὺ Χριστιανῶν, ἄλλοι μὲν ὅπως καθαρισθῶσιν ἀπὸ τῶν ψυχικῶν αὐτῶν παθῶν διὰ τῆς διδασκαλίας του, ἄλλοι δὲ ὅπως ἀπολαύσωσι τὴ ἰατρείαν τῶν σωματικῶν των ἀσθενειῶν καὶ ἄλλοι ὅπως λάβωσι τὴν ὑγείαν τῆς ψυχῆς ὁμοῦ καὶ τοῦ σώματος καὶ ἐπανέλθωσιν ὑγιεῖς εἰς τὸν οἶκον των. Ταύτην τὴν φήμην τοῦ Ἁγίου ἀκούσας καὶ ὁ τότε ἁγιώτατος Πατριάρχης Ταράσιος, ἔστειλε καὶ ἐκάλεσεν αὐτὸν ἵνα ἱατρεύσῃ τὸν πατρίκιον Παῦλον, ὁ ὁποῖος προσεβλήθη ὑπὸ θανατηφόρου ἀσθενείας, ἥτις δὲν παρεῖχεν ἐλπίδα ἰατρείας· ὄντως δὲ οὗτος ἐθεραπεύθη ὑπὸ τοῦ Ἁγίου. Κατόπιν δὲ καὶ ἡ σύζυγος αὐτοῦ προσβληθεῖσα ὑπὸ τῆς αὐτῆς ἀσθενείας καὶ ἀπελπισθεῖσα ὑπὸ τῶν ἰατρῶν, ἰατρεύθη καὶ αὐτὴ ὑπὸ τοῦ Ὁσίου. Τὰς ἀρετὰς λοιπὸν αὐτοῦ πληροφορηθεὶς ὁ Πατριάρχης Ταράσιος μετεκάλεσεν αὐτὸν εἰς Κωνσταντινούπολιν καὶ ἐκεῖ ἐχειροτόνησεν αὐτὸν Ἱερέα· ἔδειξε δὲ ὁ ἀοίδιμος ὑπακοὴν εἰς τὸ θέλημα τοῦ Πατριάρχου, ἐπειδὴ ἐμίσει τὴν παρακοὴν καὶ ἠγάπα τὴν ὑπακοήν, ἡ ὁποία φέρει τὸν ἄνθρωπον εἰς τὴν ζωήν. Ἀκολούθως, ἐπιστρέψας ὁ Ὅσιος εἰς τὸ Μοναστήριόν του, ὡς Ἱερεύς, ἐδείκνυε περισσοτέραν ταπείνωσιν ἢ πρότερον.