ΜΑΡΙΑ ἡ Ὁσία μήτηρ ἡμῶν ἦτο ἀπὸ τὴν Αἴγυπτον· δωδεκαετὴς δὲ ἔτι οὖσα, ἔλαθε τοὺς γονεῖς αὐτῆς καὶ ἀπελθοῦσα εἰς Ἀλεξάνδρειαν, ἔζη βίον ἄσωτον δέκα ἑπτὰ ἔτη. Ἐκεῖθεν ὑπὸ περιεργείας ποτὲ κινηθεῖσα ἀπῆλθε μετὰ πολλῶν προσκυνητῶν εἰς Ἱεροσόλυμα, ἵνα παρευρεθῇ εἰς τὴν τοῦ Τιμίου Σταυροῦ Ὕψωσιν. Ἐκεῖ ἐδόθη εἰς πᾶν εἶδος ἀκολασίας καὶ ἀτοπημάτων καὶ πολλοὺς ἔσυρεν εἰς τὸν βυθὸν τῆς ἀπωλείας. Θέλουσα δὲ νὰ εἰσέλθῃ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, καθ’ ἣν ἡμέραν ὑψοῦτο ὁ Τίμιος Σταυρός, ᾐσθάνθη τρὶς καὶ τετράκις δύναμίν τινα ἀόρατον, κωλύουσαν αὐτὴν τῆς εἰσόδου, ἐνῷ τὸ μετ’ αὐτῆς πλῆθος τοῦ λαοῦ ἀνεμποδίστως εἰσήρχετο. Πληγεῖσα τὴν καρδίαν ἐκ τούτου ἀπεφάσισεν, ἵνα μεταβάλῃ ζωὴν καὶ ἐξιλεώσῃ τὸν Θεὸν διὰ μετανοίας καὶ οὕτως ἐπιστρέψασα πάλιν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, εἰσῆλθεν εὐκόλως εἰς αὐτήν. Προσκυνήσασα δὲ τὸ Τίμιον Ξύλον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ἀνεχώρησε τὴν αὐτὴν ἡμέραν ἀπὸ τῆς Ἱερουσαλήμ, διέβη τὸν Ἰορδάνην, εἰσῆλθεν εἰς τὰ ἐνδότερα τῆς ἐρήμου καὶ ἔζησεν ἐν αὐτῇ τεσσαράκοντα ἑπτὰ ὅλα ἔτη ζωὴν σκληροτάτην καὶ ὑπὲρ ἄνθρωπον, μόνη μόνῳ τῷ Θεῷ προσευχομένη.
Περὶ δὲ τὰ τέλη τῆς ζωῆς της συναντήσασα, ἡ Ὁσία τὸν Ἀββᾶν Ζωσιμᾶν καὶ τὸν ἀπ’ ἀρχῆς βίον ἐξομολογηθεῖσα, παρεκάλεσεν αὐτόν, ἵνα κομίσῃ εἰς αὐτὴν τὰ ἄχραντα Μυστήρια πρὸς κοινωνίαν· ὅπερ καὶ ἐποίησεν ἐκεῖνος κατὰ τὸ ἑπόμενον ἔτος, κατὰ τὴν Μ. Πέμπτην. Τὸ δὲ ἐφεξῆς ἔτος ἐπανελθὼν πάλιν ὁ Ζωσιμᾶς εὗρεν αὐτὴν νεκράν, ἐπὶ τῆς γῆς ἡπλωμένην καὶ γράμματα πλησίον αὐτῆς ταῦτα λέγοντα· «Ἀββᾶ Ζωσιμᾶ, θάψον ὧδε τὸ σῶμα τῆς ἀθλίας Μαρίας. Ἀπέθανον τὴν αὐτὴν ἡμέραν, καθ’ ἣν ἐκοινώνησα τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων. Εὔχου ὑπὲρ ἐμοῦ». Τῆς Ὁσίας ταύτης ἡ μνήμη τελεῖται μὲν κατὰ τὴν πρώτην Ἀπριλίου· ἐτάχθη δὲ ἡ αὐτὴ καὶ κατὰ τὴν σήμερον, ἐγγίζοντος ἤδη τοῦ τέλους τῆς ἁγίας Τεσσαρακοστῆς πρὸς διέγερσιν τῶν ραθύμων καὶ ἁμαρτωλῶν εἰς μετάνοιαν ἐχόντων ὡς παράδειγμα τὴν ἑορταζομένην Ἁγίαν.